Trump, Gaza en valse analogieën

Het was interessant om te kijken naar de verbaasde uitdrukking op het gezicht van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu tijdens een persconferentie in Washington toen president Donald Trump zijn vergezochte idee presenteerde om alle Gazanen te deporteren. Maar de man die volhoudt dat hij “geen vazal” is, gooide het snel over een andere boeg en prees Trump voor een idee “dat de geschiedenis zou kunnen veranderen”.

Trump verdient lof voor het ogenschijnlijk loslaten van de tweestatenoplossing die was vastgelegd in zijn vredesplan voor het Midden-Oosten tijdens zijn eerste termijn. Sommigen hebben hem geprezen voor zijn onconventionele denkwijze, maar creativiteit alleen maakt een idee nog niet goed. In dit geval is zijn voorstel om de Palestijnen naar Jordanië en Egypte te sturen niet alleen onrealistisch, maar ook gevaarlijk voor Israël.

Volgens voormalig VS-ambassadeur Ryan Crocker “is het opmerkelijk dat er geen Palestijnse bevolking in Egypte is. Zelfs in de dagen van [voormalig Egyptisch leider] Gamal Abdel Nasser erkenden de Egyptenaren de dreiging.” Hij voegde eraan toe: “Als je rondkijkt in de regio waren bijna alle [Arabische regeringen] het over één ding eens: dat de Palestijnen een bedreiging vormden, een vreemde bevolking die verzwakt, zo niet uitgeroeid moest worden.”

Tot zover de onophoudelijke retoriek over Arabische solidariteit met de Palestijnen …

Gezien deze realiteit was het niet verrassend dat Jordanië en Egypte – de twee landen waarvan Trump zei dat ze de Palestijnen zouden moeten opnemen – het idee afwezen. De president snoof en dreigde hun financiële steun stop te zetten, maar ze hielden voet bij stuk en uiteindelijk gaf Trump toe.

Het probleem zou kunnen worden opgelost door de Palestijnen de keuze te geven waar ze heen willen. Uit een enquête van het Palestijnse Centrum voor Beleids- en Onderzoeksonderzoek bleek dat 31% van de Gazanen emigratie overweegt. De favoriete bestemming was Turkije, gevolgd door Duitsland, Canada, de Verenigde Staten en Qatar. Het is opvallend dat noch Jordanië noch Egypte op de lijst staan – en dat geen van de genoemde landen bereid is om honderdduizenden vluchtelingen op te nemen. Even opmerkelijk is dat Trump de Verenigde Staten niet als toevluchtsoord heeft aangeboden.

Zelfs als al die Gazanen vrijwillig zouden vertrekken, zouden er nog ongeveer 1,5 miljoen overblijven.

Voorstanders van het Trump-plan willen de Palestijnen dwingen om te vertrekken. Israëli’s zouden er zeker geen traan om laten, en sommigen hopen ongetwijfeld dat hetzelfde idee kan worden toegepast op Judea en Samaria.

Critici riepen onmiddellijk “etnische zuivering” en “oorlogsmisdaden”. In reactie daarop wijzen voorstanders op historische precedenten voor massale uitzettingen en bevolkingsverplaatsingen die weinig internationale reactie hebben uitgelokt:

Na de Tweede Wereldoorlog werden 12,5 miljoen Duitsers verdreven uit Polen en Tsjecho-Slowakije.
Tussen de 10 en 20 miljoen mensen werden verdreven tijdens de deling van India in 1947.
In 1972 verdreef Oeganda 80.000 Aziaten.
Meer dan 700.000 Rohingya-moslims vluchtten in 2017 naar Bangladesh.
Nog maar twee jaar geleden verdreef Pakistan 1,7 miljoen Afghanen.

Het meest relevante voorbeeld is de uitzetting van 300.000 Palestijnen door Koeweit in 1991 nadat de PLO haar steun had uitgesproken voor de Iraakse president Saddam Hoessein en zijn invasie van het land. Herinnert iemand zich dat nog? Heeft de VN Koeweit veroordeeld? Werden er protestkampen opgezet op universiteitscampussen om de gedwongen verplaatsing van Palestijnen aan te klagen? Heeft iemand opgeroepen tot een boycot van Koeweit?

Deze analogieën gebruiken om de uitzetting van Gazanen te rechtvaardigen is problematisch. In tegenstelling tot de andere groepen hebben de Palestijnen een actieve wereldwijde lobby in hun voordeel. De zaak Koeweit is grotendeels genegeerd omdat de mishandeling van Palestijnen door Arabieren nooit tot internationale verontwaardiging heeft geleid. Wanneer Israël erbij betrokken is, is de reactie echter heel anders.

Vandaag de dag zijn de Palestijnen – althans retorisch – de populairste zaak ter wereld. De Israëli’s, die in een groot deel van de wereld al als paria’s worden beschouwd, vinden extra kritiek misschien niet erg, maar een massale uitzetting zou hun isolement alleen maar verdiepen.

Aangezien Trump niet heeft uitgelegd hoe de deportatie van de 2,2 miljoen Palestijnen zou worden uitgevoerd, wordt aangenomen dat Israël verantwoordelijk zou zijn voor de uitvoering van het plan.

Stel je voor dat Israëlische soldaten Palestijnse families met hun schamele bezittingen opeenstapelen en ze in bussen en vrachtwagens laden voor deportatie. Welke historische parallel zou dat oproepen?

Als Trump denkt dat dit een levensvatbare oplossing is – kol hakavod – laat hem dan Amerikaanse troepen sturen om het uit te voeren. Maar verwacht niet dat de Israëli’s zijn vuile werk opknappen.