Het was een vrijdagmiddagbruiloft, die om 11:30 uur begon tot bijna het begin van Shabbat. De viering vond plaats op de “Tzel HaChoresh” locatie in de buurt van de stad Kfar Saba.
Bij zulke belangrijke gebeurtenissen in het leven – mijlpalen voor het bruidspaar en ook voor de ouders – is het belangrijk om er op je best uit te zien. Daarom werd ik op de trouwdag om half vijf ’s ochtends wakker, want Ofir, de visagist, kwam om vijf uur naar mijn huis om mijn haar en make-up te doen. Na ongeveer twee uur zag ik eruit alsof ik zo uit een modetijdschrift was gestapt.
Ik droeg het gele broekpak dat ik voor het evenement had gekocht – achteraf begrijp ik hoe symbolisch en belangrijk de boodschap van deze kleur is in relatie tot de gijzelaars. Ik deed er wat sieraden bij en was klaar voor de derde bruiloft van onze kinderen.
Ik wachtte tot mijn lieveling Aviel klaar was met zijn al even indrukwekkende optreden. Het blijkt dat een vrouw – ondanks al haar voorbereidingen – toch sneller klaar is dan een man. (Opmerking: omdat ik het artikel van mijn vrouw heb geredigeerd, bemoei ik me ermee. Niet waar, in vijf minuten zat ik in het pak dat ik voor €90 op internet uit Italië kocht, Aviel)
We vertrokken om half tien. De reis zou ongeveer een uur duren en volgens de statistieken zou de weg vrij moeten zijn op een vrijdagochtend. Dacht je dat dat het geval zou zijn?
Na ongeveer een half uur rijden kwam het verkeer tot stilstand – er was een ongeluk gebeurd en de wegen waren afgesloten. Een vrachtwagen met fruit was gekanteld en blokkeerde Highway 6.
De klok tikte en de druk in de auto was ondraaglijk. Mijn moeder zat bij ons in de auto. We zouden om 11 uur in de tuin zijn voor de familieshoot, net voordat alle gasten arriveerden.
Maar we stonden vast in een file, niets bewoog – alleen de klok en mijn hart, dat als een gek klopte.
Op een gegeven moment ging Aviel de vluchtstrook op en begon iedereen in te halen. We besloten dat we geen keus hadden – en als een patrouille ons tegenhield, zouden we uitleggen dat we naar de bruiloft van onze zoon moesten. Het werkte – we kwamen na een paar kilometer vooraan in de file, net toen de weg openging. We reden door en waren slechts 15 minuten te laat.
En hoe leuk – we kwamen precies op hetzelfde moment aan als de bruid en bruidegom. Gelukkig maar.
We brengen onze Moran naar de Chuppa.Ik moet toegeven dat ik na dit kleine gedoe over de vertraging in een echte vreugde-modus terechtkwam – een diepe, echte vreugde die ik lang niet had gevoeld.
We hebben de afgelopen anderhalf jaar zoveel meegemaakt dat ik niets meer als vanzelfsprekend beschouw. De oorlog staat voortdurend in de schaduw van ons leven. Het beïnvloedt onze beslissingen – zowel in kleine als in grote dingen. Onze tweede bruiloft tijdens de oorlog.
En zie, de dag van de bruiloft kwam en er werd daadwerkelijk getrouwd – halleluja. Dat was ook niet vanzelfsprekend. En iedereen kwam om het te vieren – halleluja. Nog een wonder.
De rabbijn die hen trouwde was samen met Eden in reservetijd geweest en vertelde er wat over. Het was belangrijk voor Eden en Moran dat de rabbijn aan het begin van de ceremonie een gebed uitsprak voor de Israëlische soldaten en de gijzelaars – dat ze allemaal snel weer veilig thuis zouden komen. En dat God zijn volk vrede en rust zou geven. Dat was hartverscheurend.
Morans legermaatjes waren het hoogtepunt van het feest. Zoals Moran zei: “Ze kwamen echte vreugde brengen!” Moran is hun officier en deze jongens vierden het leven na vele maanden oorlog. We kennen velen van hen persoonlijk en we weten wat ze hebben meegemaakt: Verloren kameraden en gewonden.
Ze zongen, dansten en feestten non-stop – van de chuppa tot het einde van de bruiloft om zes uur ’s avonds.
Ze zorgden ervoor dat ze het speciale gebod vervulden: “Om de bruidegom en de bruid – Moran en Eden – te plezieren.”
En zoals ik al zei – vanwege de moeilijke tijd en omdat alles zo vluchtig aanvoelt – waren de gevoelens van vreugde en feestelijkheid dubbel zo betekenisvol.
Op een bepaald moment tijdens de viering was er nog een hoogtepunt: hoeden, t-shirts en vlaggen van Israël en hun militaire eenheid werden uitgedeeld – en de viering ging door in aanhoudende en wilde vreugde. Am Israel Chai is geen cliché, maar een ware realiteit. Wat een volk hebben we, wat een jonge generatie, de hoop voor Israël.
We waren rond zeven uur ’s avonds thuis, Aviel en ik rustten wat uit – en toen realiseerden we ons hoe hongerig we waren. We hadden de hele dag niets gegeten omdat we zo blij en opgewonden waren. Omdat we niets hadden klaargemaakt voor het avondeten, zaten we om negen uur ’s avonds in een restaurant in Jeruzalem, te eten, te drinken en vooral gelukkig, voldaan – en we vertelden iedereen die we tegenkwamen over de vreugde waarmee God ons die dag had vervuld. Het leven is een geschenk van God.
Ik wilde er meteen na de bruiloft over schrijven, maar toen begonnen de voorbereidingen voor het grote Pesach – en die zijn niet zonder uitdagingen: schoonmaken, boodschappen doen, koken, enz. enz. …
En zoals het gezegde luidt: “Mogen dit onze zorgen zijn”. Moge het van de ene vreugde naar de andere gaan – en mogen we elkaar weer ontmoeten bij goede gelegenheden. Amen.
