Dit is een gruwelijk beeld dat wordt toegepast op mensen uit hetzelfde politieke kamp die met elkaar afrekenen, ongeacht de nevenschade die ze aan hun eigen kamp toebrengen.
Een week of zo geleden vertelde ik in mijn column ‘Alsjeblieft Bibi, waarom treed je niet terug?’ het vreemde verhaal van drie vooraanstaande rechtse journalisten die bijna tegelijkertijd dezelfde mening publiceerden en Netanyahu’s terugtreden vroegen in ruil voor een schikking, waarin de strafrechtelijke aanklachten tegen hem wordt ingetrokken in ruil voor zijn geruisloze terugtreden. Of dit waar is of niet, deze vrij verrassende eenstemmigheid tussen belangrijke rechtse journalisten wekt de speculatie, dat procureur-generaal Avichai Mandelblit deze drie ontmoette en hen op de een of andere manier overtuigde dat een schikking het beste zou zijn voor de belangen van Israël.
Een van die journalisten, Kalman Libeskind, was razend over verhalen, die hem tot een medewerker van Mandelblit maakten. Zo’n ontmoeting, zo schreef hij, is nooit gebeurd, en degenen die dat suggereren zijn regelrechte leugenaars. En aangezien ook ik misleid werd om te geloven dat zo’n ontmoeting plaatsvond, is dit de plaats om me te verontschuldigen voor dat nepnieuws.
Maar het was voor Libeskind niet genoeg om te zeggen dat Mandelblit niet met hem heeft gesproken. In een column met de titel ‘Het Gevaarlijke Bloembed: Over het Onkruid dat op de Randen van de Rechtse Journalistiek is Gegroeid,’ voerde Libeskind een regelrecht aanval uit, waarin hij scherpe kritiek uitte op niet minder dan acht rechtse ‘mediawerkers’, zoals hij hen noemde , waaronder de populaire Shimon Riklin (hierboven afgebeeld) en Kinneret Brashi (die geen journalist is).
Naast fatsoenlijke rechtse journalisten die op de een of andere manier hun weg hebben weten te vinden in de linkse mainstream media, schrijft Libeskind, ‘in het bloemperk ontkiemde ongestoord gevaarlijk wild media onkruid. Mensen, waarvan de meesten nooit een nieuwsbericht hebben geschreven, nooit informatie hebben verzameld, nooit in een oud archief zijn gedoken, nooit met een bron hebben gesproken, nooit een verhaal hebben geverifieerd (…) mensen die de journalistiek niet begrijpen, die geen journalistieke ethiek hebben’. De aanval ging door en door, genadeloos, en slechts een dag voor Yom Kippoer, let wel, en uit de pen van een religieus man.
Libeskind’s wilde aanval op rechtse ‘mediawerkers’ werd enthousiast omarmd door zijn bittere linkse collega’s, die tot dan toe zijn verpletterende, baanbrekende onthullingen over de rechters van het Hooggerechtshof en het rechtssysteem hadden genegeerd. Amos Biderman, cartoonist van het extreem-linkse dagblad Ha’aretz, presenteerde deze cartoon vrolijk op zijn Twitteraccount.
De cartoon laat zien dat Libeskind vrolijk wegloopt met de kleren van Ya’akov Berdugo en Riklin, de twee die hij harder heeft aangevallen dan de anderen. De Shofars, die de twee in hun handen hebben, verwijzen naar de manier waarop de Israëlische mainstream media zich verhoudt tot de rechtse journalisten. Het zijn Shofars, wat betekent dat het instrumenten zijn, poppen van Netanyahu die zijn boodschappen alleen maar versterken.
De aangevallen journalisten reageerden net zo wild. Erez Tadmor, een voormalig adviseur van Netanyahu, schreef: 
‘Shofars en dergelijke.
Jarenlang werden onze reacties [op Libeskind] terughoudend (…) in een poging te voorkomen dat er binnen het pantservoertuig zou worden geschoten. En nu, na zijn artikel [dat de schikking suggereerde], toen we voor het eerst durfden te twijfelen aan de heiligheid van Libeskind (…) is hij de controle kwijt. Kleine man.’
Ya’ara Zered, een voormalig lid van Likoed, die, gevaarlijk wild onkruid werd, tweette: 
‘Ik zag vanmorgen dat Kalman Libeskind zich er aan stoorde dat ik een Likoed-activiste was die terugkeerde naar haar vroegere beroep als journalist. Zeg, heb jij Kalman iets gehoord over (…) (Shelly) Yechimovich (een journaliste die politica is geworden)… dit is wat er gebeurt als Kalman bezig is met zichzelf in plaats van met het hoofd verhaal. Proberen rechts journalisten een verbinding te leggen tussen Mandelblitt en journalisten?’
Maar de uitgebreidste reactie kwam van Shimon Riklin, die het hele rechtse Channel 20 TV op zijn schouders draagt. Riklin wachtte tot na de Verzoendag met zijn tegenaanval tegen Libeskind, die 16 van zijn 45 minuten durende avondjournaal duurde, een spektakel dat nooit eerder werd gezien.
Riklin was duidelijk emotioneel, en zijn goed voorbereide toespraak was geen retorisch meesterwerk, en hij sprak niet echt over de woede van Libeskind over de fake ontmoeting met Mandelblit. Voor hem was dit een bijzaak. Wat Riklin stoort is hoe een vooraanstaande rechtse journalist zoals Libeskind, met een ego ter grootte van een voetbalveld, zo in beslag genomen is door de nauwgezette procedure van de onderzoeksjournalistiek, dat hij het grote plaatje mist.
YouTube-screenshot. Rechts: Shimon Riklin op kanaal 20. Links: Libeskind’s artikel ‘Het Gevaarlijke Bloembed’.
Wat echt moet worden uitgelegd, zegt hij, is waarom Libeskind na zijn vervloekte onthulling over het rechtssysteem met het idee van een schikking komt, en waarom andere rechtse journalisten tegelijkertijd hetzelfde suggereren. Een onderzoek naar de motieven van Libeskind is niet alleen begrijpelijk, maar ook noodzakelijk. Maar Libeskind, zegt Riklin, kan geen kritiek verdragen, vandaar zijn vernederende aanval op zijn voormalige collega’s en vrienden.
Libeskind’s mening is niet het probleem, zegt Riklin. Het is Mandelblit, de procureur-generaal, die een politieke activist is geworden die nu probeert rechtse journalisten te rekruteren die Netanyahu willen omverwerpen. Dat is het echte verhaal achter al deze laatste commotie.
En over journalisten gesproken, Riklin verdeelt ze in drie categorieën:
- Journalisten met een (polittieke) agenda, die zich niet bekommeren om de waarheid;
- Journalisten wiens belangrijkste zorg is om de wereld te repareren (waartoe Riklin behoort);
- Journalisten die zo bezig zijn met details, dat ze de olifant in de kamer niet kunnen zien (dit is de categorie waarin Riklin Libeskind plaatst).
Dit laatste type journalist is kwetsbaar voor manipulaties door hun bronnen, die hen voor hun eigen doeleinden gebruiken. Daarom heeft Libeskind zijn weg gevonden naar de mainstream media. Uiteindelijk, zegt Riklin, dienen dit soort rechtse journalisten de oude Israëlische elite, die nooit heeft geaccepteerd dat de rechtsen het recht hebben om over Israël te regeren. Uiteindelijk, zegt Riklin, heeft Libeskind zijn hogere roeping om Israël te veranderen verraden in ruil voor een kantoorbaan in de mainstream media.
Het resultaat van deze schermutseling is een gewelddadige scheuring in de kleine groep rechtse journalisten, waarvan velen religieus zijn. Dat blijkt uit de reactie van de religieuze Erel Segal, die samen met de religieuze Libeskind het avondjournaal voor de Israëlische publieke omroep Kan presenteerde. Naar aanleiding van Libeskind’s artikel ‘gevaarlijk onkruid’ besloot hij zijn oude partner, en zijn goedbetaalde baan, te verlaten voor de middelmatige Channel 20 TV, die nog steeds hoopt de Israëlische versie van Fox News te worden.
Zal deze schermutseling leiden tot een nieuw, veerkrachtiger soort rechtse journalist, zoals Riklin hoopt? De tijd zal het leren. Voorlopig kunnen velen Libeskind weliswaar waarderen, maar het doet niets af van feit dat hij zich, althans vanuit het oogpunt van rechts, gedraagt als een olifant in een porceleinwinkel.
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.
Tacheles met Aviel – Messiaanse tijden? Syrische president vraagt Israël om hulp!
Jeruzalem volgt opmars rebellen in Syrië nauwlettend
Paraguay heropent zijn ambassade in Jeruzalem
