De verrassingsaanval trof Israël in het zuiden “met de broek op de enkels”, zoals ze hier zeggen. Meer dan 700 doden in één dag. En dat aantal zal nog stijgen.
Het ergste moet nog komen. In de komende dagen.
Zodra de ontelbare Israëli’s, burgers en soldaten, de een na de ander over het hele land begraven zijn op de begraafplaatsen tussen Eilat in het zuiden en Kiriat Shmona in het noorden, zal het volk het uitschreeuwen naar de hemel.
Ieder van ons kent wel iemand van deze neergeschoten Israëli’s, of het nu burgers of soldaten zijn. Er zal een nationale schreeuw en wee uitbreken, iets wat we nog niet eerder hebben gehoord. De hemel moet opengaan en God moet Zijn volk in Sion genadig zijn. We hebben het over bijna duizend slachtoffers op de eerste dag van de oorlog! Dit is ongelooflijk! In de eerste Libanonoorlog in 1982 werden in een periode van maanden 650 Israëlische soldaten gedood. In de Yom Kippoer-oorlog van 1973 werden 2800 Israëli’s gedood in een periode van in totaal drie weken.
Terwijl ik deze regels schrijf, schreeuwt mijn dochter Eden in huis: “Dekel Swissa, Elad’s vriend is dood, hij is gevallen!”
Het is half elf. Anat schreeuwde en barstte in tranen uit, wat ik niet van haar gewend ben. Ik ook. We vielen elkaar meteen in de armen. Dit kan niet waar zijn! De jonge Dekel was pas 23 jaar oud, onze buurman, gevallen in Gaza. Dekel en mijn jongste zoon Elad zaten samen op de basisschool in Ein Harim en waren beste vrienden in de moshav. Dekel groeide op in ons huis. Elad zelf zit nu in het zuiden en weet het nog niet.
Hier stop ik en stuur het artikel door zoals het op de website staat. Dit kan niet waar zijn! Zoals ik in het begin al schreef, zal er een oproer onder het volk uitbreken, zoals we nog nooit hebben gekend. Nu is het oorlog. En deze oorlog gaat over ons huis en ons land.
Israël rouwt om zijn gevallenen
Nieuwsportaal Israel Hayom heeft een lijst samengesteld van de gevallenen (deze zal worden bijgewerkt zodra de publicatie van de namen is goedgekeurd).
