
Schok en afschuw hebben de natie in hun greep.
Nee, niet echt. Zeker, die randgroep van de Israëlische samenleving die geobsedeerd is door het haten van Netanyahu, wreef in zijn handen. Maar de meeste Israëli’s namen niet de moeite om de ‘schandalige’ krantenkop te lezen.
Als ze dat hadden gedaan, zouden ze hebben ontdekt dat de Washington Post meldde, dat elke keer dat de Netanyahu’s het Witte Huis bezoeken, ze enkele koffers vol met vuile kleren meebrengen. Het gastenverblijf in het Witte Huis verleent wasserijdiensten, en blijkbaar zijn de Israëlische leider en zijn vrouw vastbesloten om waar voor hun geld te krijgen. Verder citeerde de Post verschillende Amerikaanse beleidsmedewerkers, die bevestigden dat Benjamin en Sara doelbewust met ladingen vuile was lijken te reizen, waarbij ze opmerkten dat andere belangrijke gasten de stomerij alleen gebruiken voor de weinige spullen die ze daadwerkelijk dragen tijdens hun bezoek.
Een follow-up door de Israëlische media vroeg zich af waarom de Netanyahu’s zoiets zouden doen, aangezien de staatsbegroting van Israël hen al voorziet van een onbeperkte wasservice. Misschien houden ze meer van de geur van het wasmiddel dat het Witte Huis gebruikt? Van zijn kant ontkende Netanyahu de bewering volledig. Maar eerlijk gezegd, doet het er wel toe?
Dit is geen nieuws, dit is roddel. Maar het dient wel om aan te tonen hoezeer de journalistiek is veranderd in entertainment. Het is niet langer een bron van serieuze informatie en kennis. Meer dan wat dan ook zijn de media vandaag gewoon een platform voor het verspreiden van het soort wegwerp, verleidelijke inhoud dat we allemaal gebruiken om de extra minuten te doden tussen het doen van iets productiefs met ons leven.
Laten we zeggen dat het rapport van de Post 100 procent accuraat is. Is wat Netanyahu deed een beetje raar? Zeker. Heeft het gevolgen? Nee, helemaal niet.
Wie – behalve degenen die beslist een kleine fout in het karakter van de premier willen vinden – geeft er echt om waar hij zijn was doet? Hoe is dit überhaupt relevant voor het bestuur van de Staat Israël?
Het is duidelijk de bedoeling om Bibi en Sara af te schilderen als brutaal of excentriek, of beide. Maar als ieder ander gedrag dan volkomen beleefd en attent zijn, iemand zou diskwalificeren voor het leiderschap, zou er iemand dan wel geschikt zijn om het ambt te bekleden? Laat hij die geen zonde heeft de eerste steen werpen, in dit geval is het moeilijk om het gedrag in kwestie te definiëren als ‘zonde’.
Ik probeer de Netanyahu’s niet als perfect te schilderen. Ik heb mijn eigen klachten over een aantal van hun capriolen, waarvan sommige openbaar zijn, en sommige hoorde ik van vrienden die voor hen werkten. Ook vind ik dit specifieke incident niet even belangrijk als de beschuldigingen van corruptie en machtsmisbruik die, – als ze waar zijn – inderdaad reden zouden zijn om Bibi ten val te brengen. Maar het veroorzaken van een mediaspektakel en een nationale crisis over de sigarenrekening van de premier, zijn vrouw die een paar shekels statiegeld bewaart van ingeleverde champagneflessen, en waar ze de was doen – het stinkt allemaal naar wanhoop bij degenen die gefrustreerd zijn omdat ze Netanyahu niet op democratische wijze uit zijn ambt kunnen zetten.
Moeten we volledig rechtschapen gedrag van onze leiders verlangen? Ja. Maar we moeten het ook van onszelf verlangen. En hoe vaak lukt het ons om dat doel te bereiken? Als je iets anders hebt geantwoord dan ‘nooit’, wel, laten we dan zeggen dat liegen een duidelijke schending is van de Tien Geboden. Zoals geschreven is: ‘Niemand is rechtvaardig, ook niet één.’ Romeinen 3:10.
Er zijn genoeg redenen om leiders te steunen of tegen hen te zijn, die allemaal te maken hebben met feitelijk bestuur en beleid. De enige reden om je toevlucht te nemen tot beschuldigingen van kleinzielig wangedrag is om daarmee gekozen functionarissen te hinderen, en dat is de echte bedreiging voor onze democratie.
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.