Stel dat de Joden onder Palestijnse bezetting zouden leven en zich moeten verdedigen tegen buitenlandse overheersing in het land. Zouden terroristische aanslagen voor hen een legitiem middel zijn in de Joodse bevrijdingsstrijd om de Palestijnse bezetters te verdrijven? Zouden de Joden Palestijnse burgers aanvallen met messen, bijlen, machinegeweren of explosievengordels, zoals nu de gewoonte schijnt te zijn onder de Palestijnen? Ik stuitte onlangs op deze vraag tijdens een discussie met mijn jongste zoon en mijn vrouw Anat.
Nee, persoonlijk denk ik niet dat wij als volk onze vijanden op deze wrede manier zouden behandelen, zeker geen burgers. Ik denk dat elk volk zijn karakter heeft, zijn manier van denken en zijn mentaliteit. In de Joodse geschiedenis kunnen er vele redenen zijn om kwaad te zijn op Joden en dat is legitiem. Maar niemand kan het Joodse volk ervan beschuldigen zijn godsdienst aan andere volkeren op te leggen, zoals het christendom en de islam hebben gedaan. Niemand kan de Joden verwijten dat zij in een opwelling andere volkeren hebben veroverd. Niemand kan Joden beschuldigen van het vervolgen van mensen met een ander geloof. Niemand kan Joden ervan beschuldigen ooit georganiseerde terreur te hebben gepleegd tegen een ander volk.
Het Palestijnse terreurpatroon in al zijn variaties is vreemd aan het Joodse DNA. Als Israël werkelijk zo wreed zou zijn, zou dit ook tot uiting komen in het Israëlische veiligheidssysteem. Bovendien zien we de laatste jaren dat zelfs ongewapende Palestijnen niet bang zijn voor Israëlische soldaten en politieagenten, en vaak met hen in botsing komen. Dit is iets wat geen enkele Palestijn zou durven in een naburige Arabische staat. Dit is zowel een goed als een slecht teken. De Palestijnen begrijpen dat de Israëli’s barmhartig zijn in vergelijking met andere Arabische volkeren, maar aan de andere kant wordt dit ook geïnterpreteerd en misbruikt als een zwakte van Israël. Bovendien wordt in Israël het leven verheerlijkt en niet de dood. Aan Palestijnse zijde worden mensen de dood ingestuurd met de belofte en het geloof dat zij als martelaren zullen worden verlost als zij Joden doden. Een wreed formaat dat niet bestaat in de Joodse mentaliteit.
Ook al zijn niet alle Palestijnen het daarmee eens, het zijn de radicale islamisten in hun gemeenschap die de politieke en geestelijke toon zetten tegen Israël. En dit is vreemd aan het Joodse karakter.
En zij die de Israëlische soldaten als staatsterreur zien, hebben geen idee waar zij het over hebben. Als we zo wreed waren, was het conflict al lang vergeten. Als het Hamas-regime Saddam Hoessein, Muammar Kadhafi of Bashar el Assad als tegenstanders had gehad, zou Gaza allang met de grond gelijk zijn gemaakt. “Maar gelukkig hebben ze Israël als hun vijand.” Dit is wat mijn Palestijnse vrienden, die in vrede met ons willen leven, mij vertellen.
Geen ander volk heeft in zijn eigen vaderland meer onder vreemde heerschappij geleefd dan het volk Israël: onder Babylonische en Romeinse heerschappij tijdens de Eerste en Tweede Tempel, en later onder Byzantijnse heerschappij tot de verschijning van de Islam. Daarna leefden de Joden onder islamitische heerschappij, gevolgd door de Seltsjoeken, de Kruisvaarders, de Mammelukken, de Ottomaanse Turken en de Britten als laatste buitenlandse overheersers vóór de stichting van de staat Israël in 1948. De naam van het land werd naar believen van de ene heerser naar de andere veranderd. Opstanden en verzet tegen de Romeinen maken deel uit van de geschiedenis. Een laatste verzet tegen de Romeinen eindigde op de bergvesting van Masada met de massale zelfmoord van bijna duizend Joden. Dit werd een symbool van de vrijheid van het Joodse volk in hun eigen land.
Jezus leefde onder Romeinse bezetting in het land en de kern in Zijn goede nieuws was de eerste liefde onder de mensen in het land. Blinde haat tegen de Romeinen was niet aan de orde. Jezus predikte een liefde voor vijanden aan zijn Joodse broeders en zusters in Galilea en dit heeft, naar ik heb begrepen, invloed gehad op het volk Israël en komt vandaag de dag nog steeds tot uiting.
Galant: “Hamas-brigade verslagen in Rafah”
“Voorzichtig optimisme” na gesprekken over gegijzelden
Het Oslo-effect
