Toen ik mijn bar mitswa had, was ik vrij om mijn eigen Joodse weg te kiezen. Mijn ouders, kinderen van immigranten uit Rusland en Roemenië, waren een voorbeeld van assimilatie. Ze ontkenden hun Joodse identiteit niet, maar lieten die ook niet blijken, behalve dat ze Chanoeka-kaarsen aanstaken en me Chanoeka-cadeaus gaven. Mijn neven en vrienden waren, net als ik, “niet-joodse Joden”. Israël, dat na ons werd geboren, maakte geen deel uit van ons leven.
In juni 1967, terwijl ik zorgde voor mijn jonge dochter, maakte ik gebruik van haar dutje om de TV aan te zetten. Het was net op tijd om Israëlische soldaten, die de Zesdaagse Oorlog hadden gewonnen, bij de Klaagmuur in Jeruzalem te zien staan, terwijl een rabbijn vol vreugde op zijn sjofar blies om de terugkeer van de Joden naar hun oude heilige plaats te vieren.
Maar dit was slechts een tijdelijke verbinding. Het duurde nog zes jaar voordat ik me aansloot bij een groep “vervreemde Joodse academici” die door het American Jewish Committee waren uitgenodigd voor een reis naar Israël. Dat veranderde...
Word Lid
Lees alle content voor leden
Krijg exclusieve en verdiepende artikelen uit Israël.
Steun betrouwbare journalistiek, rechtstreeks vanuit Jeruzalem
Raak verbonden met Israël, vanuit huis.
Laat de stem van hoop en waarheid horen
Word onderdeel van de internationale Israel Today-familie
Al lid? Login hier.