Het leven vieren, maar ook verdriet toelaten

Helpen bij het helen van trauma. Trauma kan geheeld worden door bepaalde omstandigheden te herhalen. In het geval van de bevrijde gijzelaar Noa Argamani was dat de dansvloer. Maar daar was niet iedereen het mee eens.

Door Anat Schneider | | Onderwerpen: Israel
Poster van de nu bevrijde gijzelaar Noa Argamani. Foto: Afbeelding: Shutterstock.

Ongeveer 20 jaar geleden maakte de hele familie de gebruikelijke meerdaagse woestijntocht naar de Negev-woestijn in Israël.
We hadden altijd een vast partnergezin voor deze reizen. Deze keer reisden we samen en brachten we twee dagen door in de woestijn. Op de derde dag moest het andere gezin terug naar huis en wilden we nog een nacht blijven. Hun zoon Yonatan, die een goede vriend is van mijn zoon Tomer, wilde nog een nacht bij ons blijven. En om de een of andere reden stemden we toe.
Op de laatste dag reden we door een wadi genaamd Nahal Arod, die een moeilijke route had. Elke keer als we bij het gebied kwamen waar de jeep zo’n moeilijke doorgang moest oversteken, stapten we allemaal uit het voertuig en wachtten we buiten tot de jeep voorbij was. Tijdens een van de kruisingen stonden we aan de kant van de weg en de band die probeerde te draaien om over het obstakel heen te komen “gooide” een steen die Yonatan recht op zijn hoofd raakte.

Jonathan viel neer en begon te huilen en hevig te bloeden. Ik stond naast hem en schoot hem meteen te hulp en probeerde eerst het bloeden te stelpen. We hadden een EHBO-kit in de auto en met het weinige dat ik wist, deed ik aarzelend mijn best. In de tijd die voor mij als een eeuwigheid voorbijging, realiseerde ik me plotseling dat Aviel weg was. En ik vroeg me boos af: “Waar is hij gebleven, mij alleen achterlatend in deze moeilijke situatie?” Achteraf besefte ik dat Aviel een aantal stappen vooruit had gedacht. Hij zag dat we hulp van buitenaf nodig hadden en hij, die deel uitmaakte van een reddingseenheid, ging de berg op om een mobiel telefoonsignaal te krijgen en om hulp te bellen.

Archieffoto: Helikopter van de speciale eenheid 669 van het Israëlische leger. Foto: Uri Lenz/Flash90.

Na enige tijd, ik weet niet hoe lang, hoorde ik een reddingshelikopter in de lucht zweven en ik hoorde ook de stem van Aviel die probeerde om de helikopter zo dicht mogelijk bij de plaats delict te krijgen. Soldaten van reddingseenheid 669 van de Israëlische Strijdkrachten kwamen uit de helikopter met een brancard. Ze pikten Jonathan op en vroegen of ik met hen mee wilde gaan. Samen vlogen we naar het Soroka ziekenhuis. In het ziekenhuis werd Jonathan behandeld en werd de zeer diepe wond gehecht. Nadat Jonathans leven buiten levensgevaar was, belde Aviel zijn ouders en informeerde hen over het incident.
Toen alles achter de rug was en Jonathan zich al beter voelde, stond Aviel erop dat de twee families Nahal Arod opnieuw zouden bezoeken en samen door het gebied zouden reizen om te proberen het trauma te helen dat zich daar voor ons allemaal had afgespeeld. Het werkte uitstekend en daarna gingen we door met reizen naar de woestijn.

Dit verhaal is verbonden met veel andere emoties die mijn hart verbrandden en littekens maakten. Maar ik vertel het nu omdat sociale netwerken in Israël, waaronder nieuwskanalen en de media, de afgelopen week in rep en roer zijn geweest over een feest dat was georganiseerd door de vader van de geredde gijzelaar Noa Argamani. Ze noemden de viering: “Terug naar het leven”.
Hoeveel haat kreeg ze op de netwerken, hoeveel venijn en hoeveel haat! Wat een kritiek en veroordeling. Het is moeilijk te geloven waar mensen toe in staat zijn. De controverse over dansen en feesten heeft het “vleesgeworden kwaad” naar boven gebracht. Noa Argamani werd samen met haar vriend ontvoerd toen ze dansten en feestten op het Nova Festival op 7 oktober. Ze werd ongeveer 200 dagen gevangen gehouden door de wrede en harteloze terroristen. Kort nadat de Israëlische Strijdkrachten haar hadden gered, stierf Noa’s moeder aan kanker.

Vrijgelaten gijzelaar Noa Argamani bij de begrafenis van haar moeder Liora Argamani op de begraafplaats in Beer Sheva, Zuid-Israël, op 2 juli 2024. foto door Dudu Greenspan/Flash90.

Haar vader besefte dat er iets moest gebeuren om haar te helpen het trauma te boven te komen. En hij realiseerde zich nog iets anders. Trauma kan worden geheeld door bepaalde omstandigheden te herhalen – in dit geval op de dansvloer. Ze besloten een feest te organiseren voor al hun vrienden en voor even slaagden ze erin de tragedie te verstommen. Te midden van al het verschrikkelijke verdriet dat deze familie en dit land meemaken, zei Noa’s vader tegen haar:
“Dans, Noa, dans nu. Het zal wat genezing brengen om te doen wat jouw levensvreugde heeft weggenomen.”

Naast de negatieve reacties was er ook een positief commentaar dat me diep raakte. En hier is hij – een brief geschreven aan Noa Argamani door een rouwende vader, de vader van de overleden sergeant Elisa.

“Vier het leven, Noa.
Dans voor jezelf
Dans voor ons
Omdat we voor je hebben gevochten om te kunnen dansen.
Voor de terugkeer van de glimlach die van je werd gestolen, stuurden we ons kind de strijd in.
Zodat jij gelukkig kon leven, vocht onze geliefde zoon en werd gedood.
Ook ik ben een vader die rouwt om zijn zoon die vocht om jou te redden.
Ik was blij toen mijn kleinzoon … geboren werd.
En ik heb verjaardagen gevierd met een grote lach.
Ik heb gedanst op bruiloften en zelfs op alledaagse momenten van geluk.
En het is geen moment in me opgekomen dat ik zijn nagedachtenis zou kunnen schaden of de pijn van zijn dood op welke manier dan ook zou kunnen verzachten.
Want ons hart is breed en heeft twee kamers.
En het heeft ruimte voor volmaakte vreugde in de ene kamer
en pijn voor hen die voor jou gevallen zijn en voor hen op wiens terugkeer je wacht, in de andere.
De vreugde vermindert de pijn niet, en de pijn vermindert de intensiteit van de vreugde niet.
Luister niet naar de stemmen van de constante neezeggers, de klagers.
Naar de “meesters van verdriet”.
Naar hen die nooit ook maar een fractie zullen ervaren van de lijdensweg die jij hebt doorgemaakt,
en toch toestaan om jou je recht op vreugde te ontzeggen met eindeloze betutteling.
Negeer hen.
Het volk Israël heeft jullie van de dood gered, niet opdat jullie zouden blijven sterven.
Maar opdat je zou leven.
Dus dans, Noa, mijn liefste,
wees blij,
voor jou
en voor ons,
want jouw glimlach verlicht onze donkere dagen.
En jouw dans doet onze harten dansen van geluk.
En jouw glimlach is troostrijker dan welke troost ook.”

-Hagi Lober, rouwende vader.

Ik sluit me van ganser harte aan bij de woorden van deze prachtige vader, alle extra woorden die ik zou kunnen toevoegen zouden alleen maar afleiden.

Israel Today nieuwbrief

Dagelijks nieuws

Gratis in uw mailbox

Israel Heute Newsletter

Tägliche Nachrichten

FREI in Ihrer Inbox