Het bespotten van ‘het land van de schijn’

Door de genade van God is Israël in staat geweest onoverwinnelijke oorlogen te winnen; het heeft ervoor gezorgd dat een onvruchtbaar en verlaten land weer tot bloei is gekomen; de Joodse staat heeft zelfs een dode taal overgenomen en heeft deze in een paar decennia nieuw leven ingeblazen.

Het enige wat Israël niet lijkt te kunnen doen, is de wereld overtuigen om zelfs de meest fundamentele fysieke bewijzen van zijn historische aanspraken op dit land te accepteren.. Israël is het beu om tevergeefs academische logica te gebruiken in een wereld die steeds onlogischer wordt, en is begonnen met spottende kritiek. Als we niet met ze kunnen redeneren, kunnen we ze misschien beschamen tot berusting.

Dat was de gedachte achter het besluit van premier Benjamin Netanyahu om een replica van een fries van de Boog van Titus te schenken aan de United Nations Educational and Scientific Organization (UNESCO). Dezelfde Unesco die een resolutie aannam waarin feitelijk alle Joodse historische banden met Jeruzalem, en in het bijzonder met de Tempelberg, werden ontkend.

De Boog van Titus werd gebouwd in 82 na Christus om de overwinning van Rome in de Eerste Joods-Romeinse Oorlog te herdenken, in Israël bekend als de “Grote Opstand”, 12 jaar eerder. Die oorlog eindigde toen de Romeinen de tempel met de grond gelijk maakten en de heilige artefacten meenamen, samen met een groot deel van de overgebleven Joodse bevolking, wat allemaal is afgebeeld in de prachtig vervaardigde friezen van de boog.

Het monument is om twee redenen een uniek overtuigend voorbeeld van bewijs voor de lange geschiedenis van de Joden in dit land:

Gelegen in het hart van Rome, is de Boog van Titus zeer toegankelijk en wordt elk jaar door miljoenen mensen bekeken.
Het werd gebouwd door een derde partij zonder gevestigd belang bij het versterken van het eigen verhaal van de Joden. In feite probeerden de Romeinen later zelf de Joodse band met Jeruzalem en het land Israël uit te wissen.

Dat iemand echt een historische Joodse band met dit land zou kunnen ontkennen als dergelijke bewijzen bestaan, is overduidelijk absurd. En toch is dat precies wat de Verenigde Naties en veel van haar lidstaten, allemaal hoogopgeleide mannen en vrouwen, doen in een misplaatste poging om ‘politiek correct’ te blijven te midden van de ‘progressieve’ sociale gevoeligheden van deze tijd.

Maar politieke spelletjes van deze aard zijn niet progressief. In feite zijn ze regressief in die zin dat ze moedwillig de meest elementaire logica en kennis negeren in dienst van het verhaal. Het is niet zo heel anders dan het mentale proces dat jonge kinderen ervaren als ze een fantasiespel spelen.

Natuurlijk, in een tijd waarin zelfs biologie uit het raam wordt gegooid zodat jongens kunnen doen alsof ze meisjes zijn en vice versa, hebben we misschien te hoge verwachtingen gekoesterd.