Afgelopen zondag zat menig ouder in onze nederzetting op het puntje van zijn stoel. De reden hiervoor kan ik heel goed begrijpen. Nadat onze nederzetting vorige week voor korte tijd als ‘rood gebied’ werd aangemerkt, omdat er blijkbaar meer dan een bepaald aantal corona-besmettingen waren vastgesteld, werden de kleuterscholen drie dagen na de langverwachte heropening alweer gesloten. De school was feitelijk nog niet eens geopend geweest.
De kinderen zijn dus nu al weer twee maanden lang gewoon thuis, en wij ouders worden in de steek gelaten en totaal genegeerd door onze regering. Het is dus uitsluitend ons probleem hoe we met deze situatie moeten omgaan. Hoeveel banen er daardoor verloren gaan, lijkt niemand echt te interesseren. Afgelopen zondag werd er vervolgens aangekondigd dat onze nederzetting opnieuw was classificeerd naar geel. Logischerwijs zouden de crèches en de scholen dan onmiddellijk weer open moeten gaan. Maar in het totale Corona-beleid heb ik tot nu toe helaas nog geen logica gevonden, dus waarom nu wel?
En zo wachtten wij, de ouders, op het bericht dat de kleuterscholen maandag weer open zouden gaan. Maar in plaats daarvan kregen we te horen dat de kleuterscholen om bureaucratische redenen gesloten zouden blijven tot na Poerim (פורים). Wat ook betekent dat de kinderen hun meest favoriete feestdag, Poerim, zullen missen. Met de mooiste Poerim-kleding naar de kleuterschool komen op het feest van Poerimon (פורימון), is beslist een van de opwindendste gebeurtenissen in het leven van een Joods kind. En nu wordt dat zelfs van hen afgenomen.
De stemmen van de moeders in de WhatsApp-groepen van de kleuterschool werden steeds luider, totdat zij afgelopen maandagavond tot het besluit kwamen om bij de ingang van onze nederzetting te gaan demonstreren. Ik besloot natuurlijk ook mee te doen aan deze demonstratie. Hoewel mijn man en ik de kinderopvang afwisselend kunnen regelen en het ons niet zoveel uitmaakt of de kleuterscholen nog een week langer dicht zijn of niet, ken ik zóveel ouders die ronduit wanhopig zijn, die voortdurend afwezig zijn van hun werk, en zich in dit opzicht niet veel kunnen veroorloven, en ook niet in staat zijn de enorme bedragen op te brengen voor particuliere kinderopvang. Het is een principekwestie voor mij! De tijd is nu echt gekomen om terug te vechten! En als er dan een demonstratie ‘voor onze deur’ wordt georganiseerd, dan moet ik er gewoon ook bij zijn. En dus vertrok ik om 19 uur voor de eerste demonstratie van mijn leven. Dat ik nog nooit aan een demonstratie heb deelgenomen, is misschien te wijten aan het feit dat demonstreren ons Zwitsers niet zo in het bloed zit.
Mijn eerste demonstratie. (Foto: Ayala Shalmayev)
Het was eigenlijk een vrij kleine demonstratie, maar er werd wel veel lawaai gemaakt; één demonstrant had zelfs een toeter bij zich, wat mij zeer amuseerde. We kregen een daverend applaus van alle passerende auto’s. We hadden een goed gevoel! We vechten terug! Tot gisteren werd ons verteld dat de kinderopvang zeker niet vóór volgende week open zou gaan. Maar gistermiddag kwam dan toch het heugelijke nieuws: de kinderen mogen vanaf vandaag weer naar de kleuterschool! Ik denk dat onze demonstratie toch enig effect heeft gehad.
Natuurlijk zijn wij niet de enigen die protesteren tegen de lange sluiting van scholen en kleuterscholen. Een paar dagen geleden werd er ook een demonstratie gehouden van ouders met hun kinderen voor de woning van onze minister van Onderwijs (zie de foto bovenaan). Ik vraag me af of het zal helpen?
Ingeënt of niet, that’s the question
Momenteel bestaat er in ons land helaas geen belangrijker onderwerp dan de vaccinaties. Het is het enige onderwerp waarover iedereen praat. In verschillende gesprekken heb ik gemerkt dat het eerste wat mensen mij vragen is, of ik al dan niet ingeënt ben. Het voelt aan als: aan welke kant sta jij, en het lijkt alsof ons hele leven daarvan afhangt. De niet-gevaccineerden zijn een doelwit in onze maatschappij geworden, en dit gaat zelfs zó ver dat wij, de niet-gevaccineerden, zelfs van onze naaste bekenden de schuld krijgen van het overlijden van anderen. Maar hoe zouden we anders kunnen verwachten als zelfs onze premier mensen tegen de niet-gevaccineerden opzet?
Geen toegang voor niet-gevaccineerden. Alleen degenen die ingeënt zijn en hun ‘groene paspoort’ laten zien, worden momenteel toegelaten, zoals gisteren in het Khan Theater in Jeruzalem het geval was. (Foto: Yonatan Sindel/Flash90)
De echte problemen die door het Coronabeleid zijn ontstaan, en waarmee onze samenleving te kampen heeft, zoals de wijdverbreide werkloosheid, de financiële problemen, de problemen met de geestelijke gezondheid enzovoort, worden genegeerd! Het enige wat ertoe doet is of je al dan niet gevaccineerd bent – in mijn ogen zijn we nu op een schrikwekkend niveau beland.
En nu naar een ander, altijd actueel maar duidelijk populairder onderwerp, het weer.
Het weer voor vandaag in Israël
Gedeeltelijk bewolkt tot helder, met temperaturen die normaal zijn voor de tijd van het jaar. Voor vandaag worden de volgende maximum temperaturen verwacht: Jeruzalem 15 graden, Tel Aviv 21 graden, Haifa 17 graden, Tiberias aan het Meer van Galilea 22 graden, aan de Dode Zee 23 graden, Be’er Sheva 20 graden, Eilat aan de Rode Zee 23 graden.
Het waterpeil van het Meer van Galilea is weer een halve centimeter gestegen en staat nu op 209,335 meter beneden de zeespiegel, dat is 53,5 centimeter onder de bovengrens!
Namens de gehele redactie van Israel Today wens ik u een fijne woensdag. Het ga u goed.
Shalom uit Na’ale,
Ayala
“Soevereiniteit over Judea en Samaria is Israël’s beslissing”
Tacheles met Aviel – Messiaanse tijden? Syrische president vraagt Israël om hulp!
Paraguay heropent zijn ambassade in Jeruzalem
