Israël staat aan de vooravond van een belangrijke historische verandering. De enige vraag is of het leiderschap het moment zal aangrijpen of het op tragische wijze voorbij zal laten gaan. Het potentiële portaal naar een nieuwe toekomst is gecreëerd door het gedurfde voorstel van de Amerikaanse president Donald Trump om de bevolking van Gaza te verwijderen als voorwaarde voor vrede – of op zijn minst stabiliteit – in de door oorlog verscheurde kustenclave.
De essentie van de revolutionaire vernieuwing in de Trump Doctrine was dat het het “valse axioma” omver wierp dat aan de basis lag van alle voorgaande beleidsvoorstellen sinds de jaren 1990 en de ondoordachte eenzijdige terugtrekking van Israël uit Gaza – namelijk dat Gaza om een nog nader te bepalen reden moet worden bestuurd door een Palestijnse zelfbesturende entiteit in de een of andere vorm. In feite gaan alle beleidsvoorstellen die het idee van bevolkingshervestiging vermijden uit van nog te lokaliseren “gedomesticeerde” Palestijnen die zowel de wil als de autoriteit hebben om in vrede – of tenminste op de lange termijn zonder oorlog – met de Joodse staat te leven.
Daarom zijn al deze andere voorstellen in sommige opzichten niets meer dan een variatie op de mislukte Oslo-formule … of een van de slecht bedachte afgeleiden daarvan. Een van de meest raadselachtige aspecten van deze fataal mislukte “Osloviaanse” hersenspinsels is niet alleen de wijdverspreide steun die ze genoten in “geleerde” academische kringen, maar ook het feit dat ze het debat zo lang domineerden ondanks hun flagrante en bloedige mislukkingen. Er was immers geen echte theoretische basis om op te steunen en geen empirisch bewijs om hun misplaatste voorspellingen te staven. Daarom waren ze weinig meer dan een demonstratie van ongefundeerd optimisme en/of politieke vooringenomenheid tegenover ongemakkelijke feiten en onwrikbare realiteiten.
Dienovereenkomstig vertegenwoordigt het Trump-voorstel een uniek uitgangspunt, dat een scherpe breuk markeert met trends uit het verleden en een sombere erkenning van de zinloosheid van het eerdere streven naar een mythische Palestijnse “vredespartner”, zoals blijkt uit de herhaalde mislukkingen van de afgelopen drie decennia. Het belichaamt het besef dat de mogelijke bestuursstructuur in Gaza is ingekapseld in een deductief, bijna wiskundig algoritme: Israël kan bepalen wie Gaza bestuurt en hoe het bestuurd wordt als, en alleen als, het Gaza zelf bestuurt. Maar Israël kan Gaza alleen besturen zonder beschuldigd te worden van het besturen van “een ander volk” als, en alleen als, dit “andere volk” (d.w.z. de Arabische bevolking van Gaza) verwijderd wordt uit de Gazastrook.
Het voorstel van Trump legt ook een denkfout bloot die het discours over Gaza decennialang heeft gedomineerd – namelijk dat de algemene bevolking van Gaza op de een of andere manier het onwillige slachtoffer is van haar radicale islamitische leiderschap. In feite, zoals de onopgesmukte beelden van 7 oktober laten zien, is de bevolking van Gaza niet het slachtoffer van hun terroristische heersers. Integendeel, zij zijn de smeltkroes waarin dit leiderschap is gevormd en de broedmachine waaruit het is voortgekomen. Hamas en haar barbaarse wreedheid zijn geen van buitenaf opgelegde heerschappij over een onwillige bevolking, maar eerder een ware weerspiegeling van haar diepste ziel en diepste verlangens.
Sinds Trump’s voorstel om de bevolking van Gaza te verwijderen, wordt hij aangevallen door standvastige aanhangers van de Oslo Akkoorden als onpraktisch of immoreel of beide. Deze beweringen zijn aantoonbaar onjuist.
Wat betreft moraliteit is het moeilijk om enig moreel voordeel te zien in het veroordelen van de bevolking van Gaza tot een leven onder een misogyne, homofobe islamitische tirannie, die elke Palestijnse entiteit moet worden, in plaats van hen een beter, welvarender leven te gunnen in een derde land buiten de cyclus van geweld die ze al tientallen jaren doorstaan.
In termen van praktische haalbaarheid is de gehele bevolking van Gaza van ongeveer 2 miljoen mensen een minuscuul aantal vergeleken met de wereldwijde migrantenpopulatie van meer dan een kwart miljard (281 miljoen). In feite zou het toevoegen van de gehele bevolking van Gaza aan het totale aantal migranten wereldwijd resulteren in een nauwelijks waarneembare toename van minder dan 1%.
Het is veelzeggend dat de totale bevolking van Gaza net iets meer dan 1,6% van de bevolking van Egypte (bijna 118 miljoen) en 2,2% van de bevolking van Turkije (bijna 88 miljoen) is. Over het geheel genomen is de bevolking van Gaza slechts 1% van de totale bevolking van Egypte en Turkije samen, dus de opname van Gaza in deze twee landen – die beide uitgesproken sympathisanten van Gaza zijn – zou een vrijwel onmerkbare last zijn. De toevoeging van andere islamitische gastlanden, zoals de Golfstaten en Saoedi-Arabië, zou deze kleine last nog verder verminderen – vooral als deze gepaard gaat met internationale financiële hulp.
Daarom is het concept van Trump om de bevolking van Gaza te hervestigen geen vergezocht, onredelijk voorstel. Het is ook geen recept voor rechts-extremisme. Integendeel. Het is niets meer dan gezonde politieke wetenschap.
De onmiddellijke uitvoering ervan is een dringende noodzaak.
Het strand van Zikim gaat voor het eerst sinds 7 oktober weer open
Bonhoeffer – “een liefdesverhaal”
Directe besprekingen met Iran – Trump stelt ultimatum
