In de dagen na Tisha B’Av zou het mooi zijn om te schrijven over nationale eenheid, gemeenschappelijk lot, nederigheid en voorzichtigheid. Maar ik kan niet voorbijgaan aan de ongebreidelde confrontatie, de opruiende demagogie, het oorlogszuchtige gedrag dat standaard en aanvaardbaar is geworden voor sommige van Israëls voormalige en vermeende leiders.
Er zijn zeer specifieke individuen verantwoordelijk voor deze degradatie, met Ehud Barak op de eerste plaats in de lelijke wedstrijd om de meest haatdragende, extreme en opruiende agitator van allemaal te zijn.
De voormalige premier verschijnt op elke protestbijeenkomst tegen de regering en in elke buitenlandse televisiestudio met een zelfverzekerdheid, torenhoge arrogantie en de meest ongebreidelde politieke taal die we in dit land in decennia hebben gehoord. Hij scheldt premier Benjamin Netanyahu en al zijn rechterzijde uit als “duistere en gevaarlijke ultranationalisten die de fundamenten van het zionisme en de Israëlische democratie ondermijnen”.
Hij tiert ongeremd over Israël als een “fascistische staat” en een “apartheidsland”. Hij noemde een recente uitspraak van het Hooggerechtshof in het voordeel van Netanyahu zelfs “een beslissing zoals in de Weimarrepubliek”. Hij heeft het over de “verbrijzeling van de Israëlische democratie”, de “donkerste dagen die Israël ooit gekend heeft”, de “dreiging van dictatuur in Israël” en de “muilkorf” door rechts. (Grappig, Barak lijkt niet zo gemuilkorfd te zijn).
In een toespraak die ik hoorde, noemde Barak Netanyahu drie keer een “fascist”, minister van Justitie Yariv Levin vier keer een “dictator” en het rechtse nederzettingenbeleid drie keer “apartheid”. Vervolgens beschuldigde hij alle Israëli’s die politiek rechts van hem staan van het dragen van een nazi-achtige “selectiebril” – een walgelijke politieke belediging, of die nu wordt gebruikt door een antisemitische niet-jood of een wedergeboren would-be leider van Israël.
Bovendien heeft Barak Netanyahu en zijn kabinetsleden onlangs gekarakteriseerd als “grappenmakers”, “idioten”, “zeikerds”, “zedendelinquenten”, “simpletons” en “mensen met auto-immuunziekten”.
Barak levert al deze vreselijke demagogie samen met het onophoudelijke gebruik van het epitheton “messiaans” om de politiek van rechts te beschrijven. Dit is natuurlijk uiterst ironisch, want het enige messianisme dat bij Ehud Barak in overvloed aanwezig is, is zijn eigen messianistische arrogantie.
Wat je ook mag denken van de Netanyahu-regering of haar voorstellen voor justitiële hervormingen, Barak’s wilde overdrijvingen en extreem oorlogszuchtige typeringen zijn misselijkmakend. Zijn bijna antisemitische en pseudo-BDS-taal is onaanvaardbaar. Zijn wilde ambitie en ongebreidelde haat hebben hem duidelijk gek gemaakt.
Het ergste van alles, verreweg het ergste, is de leidende rol die Barak heeft gespeeld in de oproep tot de ondermijning van de Israëlische Defensiemacht door de massale dienstweigering van Israëlische soldaten en reserveofficieren.
Op een Haaretz-conferentie in februari sprak Barak over de noodzaak om dienst te weigeren in de IDF “onder een dictatuur”. “Wanneer een zwarte vlag van extreme illegaliteit over een legerbevel wappert, is het niet alleen het recht van een soldaat om dat bevel op te volgen, het is ook zijn plicht,” zei Barak. “We hebben nu te maken met het civiele equivalent van zwarte vlag illegaliteit.”
Hij vervolgde: “Onze enige verplichting is die aan de liberale democratie, zoals die is verwoord in de Onafhankelijkheidsverklaring. We hebben geen bindend contract met dictators, en de geschiedenis zal iedereen die zich onderwerpt aan de dictaten van dictators naar het vagevuur sturen.”
Op de vraag of hij niet te ver ging met zijn oproep tot muiterij in het leger, antwoordde Barak met zijn karakteristieke messianistische zelfoverschatting dat “we aan de goede kant van de geschiedenis staan en voor niets of niemand bang zijn.”
Op de Channel 12 televisie van 6 juli riep Barak specifiek “luchtmachtpiloten en frontlijncommando’s” op om Netanyahu te waarschuwen dat als de zogenaamde adequaatheidswet wordt aangenomen, “ze zullen weigeren om een dictatuur te dienen, punt uit.”
De Israëlische politie heeft naar verluidt een onderzoek ingesteld naar de mogelijk verraderlijke opmerkingen van Barak en Yair Golan van Meretz, maar houd je adem niet in voor een aanklacht. Het zou niet politiek correct zijn om deze individuen te vervolgen voor opruiing en concrete schade aan de veiligheid van de staat Israël.
Het zou vereisen dat de Israëlische juridische elites toegeven dat het discours van Barak de echte bedreiging vormt voor de Israëlische democratie, wat ze niet zullen doen. Het zou van hen vereisen om toe te geven, wat ze niet zullen doen, dat degenen die het hardst schreeuwen over de dreigende bedreiging van de democratie degenen zijn die tactieken gebruiken die rieken naar dictatuur en wetteloosheid. Het zou hen dwingen om rode lijnen te trekken, wat ze niet willen doen, tegen de toenemende eisen van Barak en zijn entourage om politieke en burgerrechten te ontzeggen aan iedereen die anders denkt en stemt dan zij, zoals ultraorthodoxe Joden.
Het is op zijn plaats om de lezers te herinneren aan de erbarmelijke politieke staat van dienst van Ehud Barak. Hij leed verpletterende nederlagen in de verkiezingen van 2001 en 2009 en leidde de ooit almachtige Arbeiderspartij naar de rand van de afgrond. Zijn ambtstermijn als premier was gezegend kort – de kortste van alle Israëlische premiers. Hij was verantwoordelijk voor de overhaaste terugtrekking uit Libanon die leidde tot de opkomst van Hezbollah. Zijn rampzalige diplomatieke beleid leidde rechtstreeks tot de Tweede Intifada.
Vooral het laatste punt is belangrijk. Barak misbruikte het vertrouwen dat de Israëli’s in hem stelden door ermee in te stemmen Jeruzalem te verdelen en de Tempelberg op te geven op de Camp David top in juli 2000. Dit was een radicale diplomatieke afwijking van het programma waarmee hij de verkiezingscampagne was ingegaan en dat hij slechts twee maanden eerder publiekelijk had bevestigd. (Tot zover “democratisch” gedrag).
Deze roekeloze stap, waarvoor Barak geen publiek mandaat had, verzwakte Israëls politieke greep op Jeruzalem. Hij brak roekeloos een belangrijk en legitiem Israëlisch diplomatiek taboe om Jeruzalem verenigd te houden onder Israëlische soevereiniteit.
Deze overtreding ondermijnde een centrale Joodse aanspraak op legitimiteit in Zion, die zijn wortels heeft in de heiligste plaats ter wereld voor Joden – de Tempelberg in Jeruzalem. Het verzwakte het diplomatieke profiel van Israël aanzienlijk. Het verhoogde de Palestijnse verwachtingen en werd de basis voor internationale eisen om de stad in twee hoofdsteden te verdelen. Het gaf later andere linkse politici (zoals Ehud Olmert en Tzipi Livni) de prikkel tot vergissingen
Het leidde ook prompt tot de zogenaamde tweede intifada van Yasser Arafat, de meest moorddadige Palestijnse terreuroorlog in de geschiedenis van Israël.
Arafat ging er ten onrechte van uit dat alle Israëli’s net zo hardvochtig zouden zijn als Barak; dat enkele tientallen busbommenwerpers de Israëli’s tot overgave zouden dwingen en de overgave in Jeruzalem en heel Judea en Samaria zouden bewerkstelligen.
En inderdaad, op de Taba-top in januari 2001, na de val van zijn regering en ondanks de woedende intifada, gaf Barak de zaak bijna op. Voor het eerst accepteerde een Israëlische premier achteloos de grenzen van 1967 (en 97% van Judea en Samaria) als basis voor een Palestijnse staat. Gelukkig werd Barak snel uit zijn ambt gezet en de Israëli’s bleken veel veerkrachtiger en loyaler aan hun principes dan Barak of Arafat zich hadden kunnen voorstellen.
Barak heeft nooit berouw getoond voor zijn flagrante misdragingen: voor zijn bijna-invasie van Jeruzalem en voor zijn bijna-ondermijning van de democratie. Je kunt je alleen maar voorstellen tot welke krankzinnige capitulaties Barak geneigd zou zijn als hij weer aan de macht zou komen.
LEES OOK