Onder de vele gevallenen die we vandaag zullen eren, denk ik aan Yonatan Boyden.
Yonatan immigreerde als jonge jongen met zijn ouders naar Israël. Ik ontmoette hem voor het eerst toen hij kwam solliciteren bij de Orev Anti-Tank Compagnie van de Parachutisten Brigade. Toen hij sprak over zijn verlangen om strijder te worden en het land waar hij naartoe was verhuisd te verdedigen, zag ik een twinkeling in zijn ogen. Ik verwelkomde hem met een warme knuffel en wist dat hij een groot strijder en een goede kameraad zou worden. Yonatan raakte ernstig gewond in een gevecht ten noorden van de veiligheidszone in Libanon en bezweek een paar dagen later aan zijn verwondingen. Hij hield van het leven en was bereid het te riskeren voor zijn land.
Onze onafhankelijkheid wordt geboren op dit punt waar de keuze voor het leven en de bereidheid om het op te offeren voor de natie samenkomen. Ik heb de pijn van zijn familie na zijn dood steeds weer uit de eerste hand ervaren. Hun pijn wordt gedeeld door vele rouwende families in Israël, want verdriet heeft geen adres; het kan elk huis binnenkomen waarvan de zonen en dochters in het leger dienen.
Dodenherdenking schept een diepe band tussen het persoonlijke en het nationale. Dit jaar moeten we ons, juist vanwege de aanhoudende binnenlandse spanningen, richten op onze persoonlijke herdenking en ons laten leiden door de menselijke kracht ervan. De plicht tot herinnering moet ons verenigen en ons richten op wat ons verenigt. We moeten ons allemaal waardig gedragen op militaire begraafplaatsen in plaats van er een twistpunt van te maken. Terughoudendheid en stilte klinken oorverdovend. De herdenking van onze dierbare gevallenen verliest haar plechtigheid als zij plaatsvindt in een sfeer van onrust.
Het is 30 jaar geleden dat Yonatan stierf voor het land waar hij van hield. De prijs die hij en vele anderen betaalden, de prijs die de families die zij achterlieten betaalden, vereist dat wij ernaar streven hem waardig te zijn. Onze eigen herdenking betekent dat ieder van ons aan een bepaalde persoon denkt. Tijdens de plechtigheden moeten we ons alleen richten op de pijn en het verlies en dat vasthouden, zodat we alle achtergrondgeluiden kunnen wegfilteren: alleen de pijn en de eer herinneren en voelen. Al is het maar voor een moment, voor een heilige dag.
Luitenant-generaal Herzi Halevi is de stafchef van de IDF.
Filistijnen bespotten de God van Israël
Twee IDF-soldaten gedood bij terroristische aanslag in Samaria
Waarom de IDF op vijf sleutelposities in Zuid-Libanon blijft
