Dit verhaal gaat over twee jongens uit mijn buurt in de wijk Talpiot in Jeruzalem, waar we opgroeiden. Beiden waren drie jaar ouder dan ik en een van hen, de parachutist, studeerde op dezelfde Salman Aran basisschool in de Hebronstraat waar ik ook leerling was. Ik zat toen nog op de middelbare school en we volgden de Libanonoorlog in de klas op de radio. De tragedie van de twee Yuvals met dezelfde achternaam Harel schokte ons toen.
Ik wil jullie vertellen over een bijna ongelooflijke en dubbele tragedie van twee Jeruzalemse families die elkaar daarvoor niet kenden. In de oorlog zijn er veel tragedies die gepaard gaan met verlies en eeuwige pijn. Soms zijn er ongewone tragedies die gepaard gaan met onrealistische toevalligheden. Dit gaat over twee Israëlische soldaten met dezelfde naam die in mijn wijk Talpiot in Jeruzalem woonden en beiden in dezelfde week werden gedood in de Libanonoorlog van 1982. Beiden droegen dezelfde naam Yuval Harel. De ene Yuval Harel diende in het tankkorps en de andere Yuval Harel zat bij de parachutisten. Beiden waren 19 jaar oud.
Yuval van het pantserkorps kwam op dinsdag 8 juni 1982 om 14.30 uur bij Sidon om het leven toen een raket zijn tank raakte. De andere Yuval, de parachutist, werd gedood om 12.55 uur op donderdag 10 juni 1982 toen vliegtuigen van de Israëlische luchtmacht per ongeluk zijn eenheid ten oosten van Ein al-Hilweh bij Sidon bombardeerden. Bij het bombardement kwamen 34 Israëlische soldaten om het leven.
Het verschrikkelijke nieuws dat hun zoon Yuval (van het tankkorps) was gesneuveld moest de familie Harel op vrijdagochtend 11 juni in Talpiot worden verteld. Toen het team in Talpiot aankwam om het trieste nieuws aan de ouders te vertellen, vonden zij het adres niet en vroegen zij de buren waar Yuval Harel woonde. De buren leidden hen echter ten onrechte naar het huis van Yuval de parachutist, dat toevallig slechts een paar blokken verwijderd was van Yuvals huis bij het pantserkorps. Het feit dat de twee soldaten dezelfde naam hadden en in dezelfde buurt woonden, had hen in verwarring gebracht. De legerambtenaren klopten aan bij de familie van Yuval, de parachutist, en vertelden hen het verschrikkelijke nieuws. De familie barstte in tranen uit en begon te rouwen om hun dode zoon Yuval.
Een uur later realiseerden de legerofficieren zich dat ze per ongeluk naar het verkeerde huis waren gegaan. Ze haastten zich onmiddellijk terug naar het huis van de parachutist, informeerden de rouwende familie en verontschuldigden zich bij hen voor hun verschrikkelijke vergissing, en gingen onmiddellijk naar het huis van Yuval (van het tankkorps) en brachten zijn familie op de hoogte van de dood van hun zoon.
Vijf uur later, terwijl de familie Harel van de parachutist nog steeds aan het bijkomen was van de schokkende vergissing, maar toch opgelucht en opgetogen om te horen dat hun zoon niet dood was, arriveerde een ander team van legerambtenaren bij hun huis. Toen ze op de deur klopten, schreeuwde de moeder naar hen: “Er is hier al een team geweest dat ons vertelde dat het een vergissing was en dat mijn Yuval niet gedood was! Dat het een andere Yuval Harel uit de buurt was”. Maar het team, dat bestond uit een arts en een verpleegster, begreep de schok die de moeder moest doorstaan, omhelsde de moeder en vertelde haar: “Het is waar, er was een vergissing in de ochtend, het was een andere Yuval Harel die werd gedood, maar helaas werd uw zoon Yuval ook gedood.”
In alle jaren die sindsdien zijn verstreken, en zelfs nu nog, kan ik niet stoppen met denken aan wat deze familie heeft meegemaakt op die vrijdag 40 jaar geleden. De twee jonge soldaten uit mijn wijk die dezelfde naam deelden, werden naast elkaar begraven in dezelfde rij op de militaire begraafplaats op de berg Herzl in Jeruzalem. Deze tragedie is een van de vele die het bestaan van Israël bepalen en komt altijd ter sprake op Herdenkingsdag.
Over de tragedie van de twee Yuvals is een lied geschreven, genaamd “Brit Damim”, “Bloedverbond”: