Ik zag een interview met een van de vrouwen die de wreedheden van Hamas op wonderbaarlijke wijze overleefde.
Het prachtige verhaal van deze 70-jarige vrouw liet me zien hoe krachtig geloof kan zijn en hoe belangrijk het is om dankbaar te zijn voor alles wat er gebeurt, zelfs op de momenten dat de hel losbreekt.
De sirenes deden haar opspringen uit de leunstoel waar ze de halve nacht had geslapen. Sirenes in het zuiden van het land zijn een vrij gewone situatie om aan te wennen. Het is belangrijk om te vermelden dat vanaf het moment dat het alarm afgaat, je 15 seconden hebt om de schuilkelder te bereiken.
Het eerste wonder dat ze meemaakte tijdens deze gebeurtenis, waarvoor ze de Heilige, Geprezen zij Hij, enorm dankbaar is, was een waterfles waarmee ze de schuilkelder in rende. Volgens haar heeft God haar altijd de weg gewezen, waarvoor ze dankbaar is.
Een seconde voordat ze de deur sloot, had ze nog tijd om de slaapkamer naast de schuilplaats binnen te gaan en een dikke deken mee de schuilplaats in te nemen.
Toen sloeg ze de deur dicht. Ze ging zitten en haalde even adem.
En even later kwam het nieuws dat terroristen de kibboets waren binnengedrongen.
Ze pauzeerde het interview even en zei dat zodra ze gekalmeerd was en weer normaal kon ademen, ze alle wonderen die haar waren overkomen zou gaan opnoemen. Want elke minuut die ze in de schuilplaats doorbracht, was een wonder.
Ze realiseerde zich dat ze de deur van het opvanghuis op slot moest doen.
Een paar jaar geleden, vertelde ze, toen terroristen via de tunnels de kibboets waren binnengedrongen, waren zij en haar familie erg bang. Ze realiseerden zich dat de schuilkelder nutteloos is als je hem niet op slot kunt doen. Met raketten hoef je hem niet op slot te doen, maar als, God verhoede, terroristen binnenvallen, zoals hier het geval was, moet ze de schuilkelder op slot kunnen doen om gered te worden. Daarom was er godzijdank een slot.
Op de interne app van de kibboets verschenen de eerste berichten van bewoners. Ze kon nauwelijks geloven wat ze daar las. De verschrikkelijke gebeurtenissen werden in detail beschreven en dit vervulde haar met angst.
Volgens de schrijvers van het nieuws, die ze natuurlijk goed kent en weet waar iedereen woont, wist ze welke kant de terroristen opgingen, en rond het middaguur vertelde ze zichzelf dat ze snel bij haar zouden zijn.
Dus ging ze in de hoek van de schuilplaats zitten en begon God te danken. “Dank u, God zegene u.” En ze begon in gedachten alle namen van God op te sommen die ze kende om Hem te danken. “Ik dank u en ik dank uw engelen, ik weet dat u over me waakt, ik heb het gevoel dat u me beschermt.”
Ik weet dat de halve wereld voor me bidt en over me waakt, en met Gods hulp zal me niets ergs overkomen. Ik ben beschermd, ik voel me beschermd, en nogmaals dank ik de Heilige, gezegend zij Hij.”
Dat was het enige waar ze aan dacht.
Zelfs toen ze bang was en vreselijke geluiden van buiten hoorde. Zelfs toen de terroristen door de deur van haar schuilplaats probeerden te breken met explosieven en geweervuur.
Ze bleef op de hoek van het bed zitten en mompelde tegen zichzelf: “Ik ben beschermd, ik ben beschermd”.
“Dank u, God zegene, ik ben beschermd.”
En ze herhaalde dit ontelbare keren.
En ze zei dit allemaal terwijl er oorlog om haar heen woedde. Pas later realiseerde ze zich de omvang van de oorlog die buiten gaande was. Het bleek dat 12 terroristen zich in haar huis hadden gebarricadeerd, zodat het onmogelijk was om haar te bereiken en te redden. Buiten vochten Israëlische soldaten tegen de terroristen.
Op een gegeven moment werd het stil en realiseerde ze zich dat dit haar enige kans was om te ontsnappen. Ze opende het raam van de schuilplaats en kon eerst niet eens zien waar ze was. Niets was zoals ze gewend was te zien vanuit haar raam. Er waren geen tuinen meer, alleen verbrande huizen, overblijfselen van wat ooit een thuis was geweest.
Maar er was ook een sterke stem in haar die haar vertelde dat wonderen altijd gebeuren. Ze zei tegen zichzelf: “Dit is niet het moment om te begrijpen wat er aan de hand is. Wat belangrijk is, is dat ik adem en gezond ben. En daarvoor bedankte ze. En ze dankte God opnieuw voor zijn bescherming.
En toen sprong ze uit het raam.
Toen bedankte ze God voor haar geloof en gaf ze toe dat ze zich niet had gerealiseerd hoeveel geloof ze in zich had. Dat is wat haar sterkte in de moeilijke en verschrikkelijke momenten die ze doormaakte. Dit geloof hielp haar te overleven en op het juiste moment uit die afschuwelijke plaats te komen en de soldaten bij de poort te bereiken.
En sindsdien, ondanks de pijn en de storm van emoties, ondanks al het lijden en de verwoesting die ze buiten aantrof, is ze enorm dankbaar.
Ze voelt nog steeds een oneindige dankbaarheid tegenover God en iedereen die voor haar gebeden heeft en haar gered heeft.
Rituele structuur uit de tijd van de Eerste Tempel in Jeruzalem geïdentificeerd
Nieuwe Knessetwet: Tot vijf jaar gevangenisstraf voor het ontkennen van het bloedbad van 7 oktober
Wetsvoorstel zou Amerikaanse regering verbieden de term “Westelijke Jordaanoever” te gebruiken
