
Voordat ik sprak met professor Yaakov Ariel, die doceert aan de Universiteit van North Carolina en gespecialiseerd is in het Amerikaanse christendom, had ik al mijn mening gevormd, die in de laatste twintig jaar is gevormd. Namelijk dat Amerikaanse evangelicals steeds meer verschuiven van pro-Israël naar pro-Palestijns. Zoals vaak het geval is, is de werkelijkheid echter iets ingewikkelder.
Israel Today: Hoe liberaler evangelicals worden, hoe meer ze zich tegen Israël keren. Is deze beoordeling juist?
Prof. Ariel: “Het is waar dat progressieve denominaties minder positief staan tegenover Israël, maar er zijn ook gradaties. Er zijn pro-Palestijnse Lutheranen, maar de meeste Lutheranen zijn nog steeds pro-Israël. De meeste gemeenten proberen neutraal te blijven. Maar er zijn er ook die van het traditionele pro-Israël standpunt zijn afgegleden naar een sterk anti-Israël standpunt. Gereformeerde kerken zoals de Church of Scotland, die in het verleden het zionisme steunden, staan nu vijandig tegenover Israël. Deze verandering is ook te zien bij bepaalde leiders van de Wereldraad van Kerken in Jeruzalem. Mitri Raheb, een Palestijnse Lutherse dominee, staat bekend om zijn anti-Israëlstandpunt.”
Dus Arabische christenen lijken te behoren tot de aanstichters van de verandering in anti-Israël houding van de westerse kerken?
“Dit was het geval tot de Arabische lente en de vernietiging van de christelijke gemeenschappen in Irak. De Koptische Kerk in Egypte, die anti-Israël was, staat nu meer open voor de Joodse staat. Hetzelfde kan gezegd worden van christenen in het hele Midden-Oosten. IS en de penibele situatie van de Egyptische kopten onder Morsi hebben sommige Arabischtalige christenen, te oordelen naar de welvaart van christenen in Israël, een gunstiger houding doen aannemen ten aanzien van Israël.”
Op welk punt begon de steun voor Israël af te brokkelen onder westerse christenen?
“De onvoorwaardelijke steun voor Israël die volgde op de Zesdaagse Oorlog nam geleidelijk af in de jaren tachtig, met de opmars van de postkoloniale ideologie. Op dit punt begonnen sommige Amerikaanse joodse en christelijke gemeenschappen hun bijna blinde steun aan Israël in te ruilen voor een meer kritische benadering op basis van het Bezettingsrapport.”
In hoeverre is Israël verantwoordelijk voor de daling van de christelijke steun?
“Israël heeft de christelijke wereld niet begrepen. Onwetende bureaucraten geven nog steeds blijk van een hoge mate van ongevoeligheid. Maar bovenal slaagt Israël er niet in zijn moderne wedergeboorte te zien als een gezamenlijke joods-christelijke inspanning, een wereldwijd project. Israël moet zijn best doen om zijn gehechtheid aan universele waarden effectief te verwoorden. Dankzij klein provincialisme is het tot nu toe jammerlijk mislukt. Het feit dat zij het belang van de Joodse staat voor de christenen niet begrijpt, is schadelijk voor Israël.”
Israëlische leiders worden geconfronteerd met een hoge mate van vijandigheid. Daarom willen velen van hen niet deelnemen aan openbare debatten of conferenties.
“Het zou verkeerd zijn dergelijke ontmoetingen te vermijden. Als Joden worden uitgenodigd om op onvriendelijke fora te spreken, heeft dat een kalmerend effect. Hun aanwezigheid dwingt de organisatoren om gevoeliger en zorgvuldiger te zijn. De deelname van sommige Messiasbelijdende Joden aan de conferentie “Christus aan het checkpoint” is zo’n geval. Hun aanwezigheid dwong de organisatoren hun verklaringen af te zwakken. Dit schept mogelijkheden voor toekomstige communicatie.”