Azerbeidzjan wordt in het Amerikaanse Congres behandeld als Israël

Het bijwonen van een paneldiscussie door de Tom Lantos – Mensenrechtencommissie in het Rayburn House Office Building op 21 juni bevestigde iets dat ik al lang wist. Niet alleen liggen Azerbeidzjan en Israël dicht bij elkaar, maar de seculiere, democratische moslimstaat is ook onderworpen aan vijandigheid die op zijn minst vergelijkbaar is met de vijandigheid die regelmatig naar de Joodse staat wordt geslingerd.

Het evenement, getiteld “Protecting the People of Nagorno-Karabakh”, was een programma van een commissie vernoemd naar een Holocaustoverlevende en voormalig congreslid.

De sprekers uitten schandalige beschuldigingen tegen Azerbeidzjan die een opvallende gelijkenis vertoonden met de behandeling van Israël.

Als voormalig Israëlisch minister van Communicatie was ik woedend om te zien hoe leden van het Amerikaanse Congres en andere prominente Amerikanen een van Amerika’s grootste bondgenoten tegen het Iraanse regime aanvielen. Israël werd ook aangevallen omdat het aan de kant van Azerbeidzjan stond. De ene bevooroordeelde toespraak na de andere.

Mensenrechtencommissies van het Congres geven er duidelijk niet langer om beide kanten van een conflict eerlijk te behandelen. De sprekers op het evenement waren sterk in het voordeel van de Armeniërs. Azerbeidzjaanse stemmen werden tot zwijgen gebracht. Het bleek zelfs dat iemand pro-Azerbeidzjaanse commentaren op YouTube had verwijderd, zoals een commentaar dat leidde tot een weerlegging van de hoorzitting.

Sam Brownback, een voormalig ambassadeur van de VS, beweerde ten onrechte dat Azerbeidzjan christenen uit Karabach had verdreven.

“Willen we dat weer een ander oud christelijk volk uit zijn thuisland wordt verdreven? Veel van dit gebeurt met Amerikaanse wapens of met Israëlische wapens die de Azerbeidzjanen hebben. Dit mag niet gebeuren tijdens onze aanwezigheid en op dit moment,” zei hij.

Hij vergat te vermelden dat 30.000 Joden en tot 450.000 christenen als gelijkwaardige burgers in Azerbeidzjan wonen.

Ook dit werd genegeerd: Armenië verdreef een miljoen Azerbeidzjanen uit hun huizen en vernietigde meer dan 60 moskeeën in Karabach. Anderen ontheiligden ze met varkens, gebruikten ze als wachttorens of veranderden ze in Iraanse moskeeën. Voor de Lantos Commissie ging het conflict echter over de “verdrijving van christenen” en niet over de etnische zuivering van Azerbeidzjanen in 20% van het land.

Dit is vergelijkbaar met de valse beweringen dat het Israëlisch-Palestijnse conflict gaat over de “verdrijving van de Palestijnen”, terwijl het in feite gaat over de Palestijnse poging om de Joden te verdrijven.

Het argument van de voormalige ambassadeur vertoonde ook een griezelige gelijkenis met de argumenten van de BDS-beweging. Brownback pleitte voor een “tweeledige Nagorno-Karabach Human Rights Act” en had een wet voor ogen – niet alleen een resolutie – waarmee Washington zijn “minimale mensenrechtennormen” aan Azerbeidzjan zou opleggen. Daarnaast zouden de VS Armenië “basisveiligheidsgaranties” geven.

Brownback verklaarde ook dat Washington zou moeten stoppen met het leveren van wapens aan Azerbeidzjan als Azerbeidzjan zijn controlepost op de Lachin-corridor niet zou opheffen. Het is vermeldenswaard dat Rusland en Iran – beide trouwe vijanden van de Verenigde Staten – de belangrijkste voorstanders zijn van het opheffen van deze controlepost.

De Russen willen de natuurlijke rijkdommen van Azerbeidzjan blijven exploiteren, wat tegen het internationaal recht is, terwijl Iran Armenië wil blijven gebruiken om westerse sancties te omzeilen. Het panel had het echter niet over de nauwe banden van Armenië met Rusland en Iran.

Michael Rubin, een senior fellow aan het American Enterprise Institute, zei dat Azerbeidzjaanse president Ilham Aliyev zich gedraagt op een manier “die bijna vergelijkbaar is met wat we hebben meegemaakt met Saddam Hoessein”.

Aliyev opende onlangs een ambassade in Tel Aviv en komt uit een land dat vriendschappelijke betrekkingen onderhoudt met Israël. Hoessein vuurde Scud raketten af op Israël tijdens de Golfoorlog en gaf beurzen aan de families van Palestijnse zelfmoordterroristen die Israëli’s vermoordden in de tweede intifada. (Hij vergeleek ook de herovering van Karabach door Azerbeidzjan – wat gebeurde in overeenstemming met vier resoluties van de VN-Veiligheidsraad – met de illegale invasie van Koeweit door Hoessein).

Dit alles zou al problematisch genoeg zijn geweest. Maar Rubin verkondigde ook dat Washington “Israël er diplomatiek van moet overtuigen dat het misschien niet helemaal in zijn belang is om Azerbeidzjan blindelings te blijven steunen”.

“Hoe kan Israël verwachten dat de internationale gemeenschap zich achter het land schaart om het belang te erkennen van het behoud van het Joodse culturele erfgoed op de Westelijke Jordaanoever voor sommige Palestijnse leiders die het liever volledig vernietigd zouden zien als Israël niet bijdraagt aan het behoud van het Armeense erfgoed in Nagorno-Karabach?” vroeg hij.

Met andere woorden: Israël moet gedwongen worden om van kant te wisselen – tegen zijn belang in om Azerbeidzjan te steunen in het licht van de dreigingen van Iran en zijn proxies – alleen maar omdat een machtige Armeense lobby hoopt om van Israël een “stroman van Amerika” te maken die naar hun pijpen danst.

Eén spreker, een academicus, sprak zelfs van een “tweede Armeense genocide” door Azerbeidzjan – een griezelige gelijkenis met sommige leden van het Congres die Israël beschuldigen van een “Palestijnse genocide”.

Helaas maakte geen enkel lid van het Congres bezwaar tegen deze opmerkingen.

Ik heb slechts een klein voorproefje gegeven van de propaganda die tijdens het evenement werd verspreid. De vraag blijft: Hoe moet Israël reageren op dit soort druk?

Ik adviseer Israël om de druk van de VS te weerstaan en Azerbeidzjan te steunen – een van zijn grootste bondgenoten tegen de Iraanse dreiging. Bondgenoten moeten elkaar steunen.

Net zoals Azerbeidzjan achter Israël staat, moeten wij achter Azerbeidzjan staan – verenigd tegen onze gemeenschappelijke vijanden.