
Afbeelding: De Egyptische badplaats Nuweiba, gelegen aan de Rode Zee. (Foto: Israel Today)
Hoewel ik deze planning zelf had opgesteld, zat in mijn achterhoofd toch steeds de twijfel of het allemaal wel zou passen. Tot aan het laatste moment voor vertrek, wisselden het ‘wel of niet gaan’ elkaar af in mijn hoofd.
Vorige week maandagochtend stapte ik dan toch in de auto en reed naar Eilat. Na bijna vier uur kwam ik aan bij de Rode Zee, parkeerde ik mijn auto ergens in de stad en bestelde een taxi om mij, mijn kleine trolley en mijn laptop naar de grens in Taba te brengen.
Toen ik nog eens keek of ik niets vergeten was, besefte ik dat ik de adapter van mijn laptop thuis had laten liggen. Ik voelde me duizelig worden. Help, dit kan niet waar zijn! Ik begon te zweten. Dat uitgerekend mij zoiets moest overkomen! Ik was de adapter van mijn laptop vergeten. Ik heb in heel Eilat gezocht naar een adapter, maar die was niet te krijgen. Dit type moest besteld worden zeiden ze, met een levertijd van twee dagen. Maar ik kan niet werken zonder een adapter! Moet ik nu gewoon doorgaan? Ja of nee? Ik koos voor ‘ja’, en ben toch de grens over gegaan. Het was al twee uur in de middag.
Aan de andere kant van de grens werd ik opgepikt door mijn bedoeïenen-vriend Santa Katarina. Ik vertelde hem over mijn benarde situatie. Na een uur was ik in Nuweiba bij Samer. Intussen had ik Santa, Mohammed en hun hele bedoeïenen-stam ingehuurd om een adapter voor me te gaan zoeken. Het kostte ze slechts twee uur om een geschikte te vinden in Dahab.
Online was ik al verbonden met een Egyptische SIM-kaart, maar emails via onze server in Jeruzalem ontving ik niet en ik kon ook niets versturen. Iets werkte deze keer niet met het VPN (Virtuele Privé Netwerk). Via de telefoon, Telegram en WhatsApp kon de redactie in Jeruzalem mij ook niet helpen. Dus zonder e-mail en mijn adapter die nog op me wachtte in Dahab, kon ik niet veel doen in de Sinaï.
Het strand bij Nuweiba. (Foto: Noam Revkin Fenton/Flash90)
Dus besloot ik mezelf te kalmeren en sprong daarna in de Rode Zee. Terwijl ik de zonsondergang over het water bekeek, dacht ik na over wat ik nu moest doen. Eerst dineren op het strand? Daarvoor was het te heet. Ik raakte in gesprek met de Bedoeïenen. Toen ik naar bed ging, bleef ik mijn hersens maar pijnigen met ‘ja en nee’.
De volgende ochtend begon me duidelijker te worden wat ik verkeerd had gedaan. Ik had naar de verkeerde stem geluisterd. En dat werd voor mij steeds duidelijker. 40 euro voor de adapter, 30 euro voor de taxi, dat bij elkaar was nog steeds goedkoper dan een adapter kopen in Israël. Maar dit zou waarschijnlijk een namaakapparaat zijn, een nep product uit China. Nu werd het me echt duidelijk dat ik terug moest gaan. Ik heb de adapter uit Dahab afbesteld.
De Israëlische PCR-test van afgelopen zondagmiddag op de luchthaven was nog geldig tot woensdagmiddag, deze geldt maximaal 72 uur. Dat bespaarde me een nieuwe PCR test in Nuweiba. Santa pikte me op en bracht me weer naar de grens. Na zeven minuten was ik terug op Israëlisch grondgebied en onderging ik bij de uitgang van de grensovergang een nieuwe PCR-test. Na al met al ongeveer een uur was ik alweer onderweg in mijn auto richting Jeruzalem.
Onderweg ontving ik een sms-bericht van het Israëlische Ministerie van Volksgezondheid: ‘Aviel Schneider, welkom in Israël. U moet de komende 14 dagen in quarantaine blijven’. Ik was in de val gelopen, omdat ik de derde dosis van het vaccin nog niet had gehaald, en de zes maanden na de tweede Pfizer-prik al voorbij waren. En dat allemaal om minder dan 24 uur in de Sinaï te kunnen zijn. Maar op de zevende dag deed ik een tweede PCR test, deze was gelukkig negatief en dus was ik weer vrij.
Ik moet toegeven, deze keer heb ik niet naar de juiste stem geluisterd. Ik had thuis moeten blijven en niet op reis moeten gaan. Zijn mijn instincten misschien wat afgestompt? Iets bracht mij ertoe dat ik toch wilde gaan rijden. Eerlijk gezegd, ook al was het maar voor één nacht op het strand van Nuweiba, de herinneringen aan de stilte, de zee, en de bergen op de achtergrond zorgden ervoor dat alle negatieve inspanningen verbleekten. Maar wie van ons kent niet zulke situaties, waarin stemmen in ons hoofd ons in beweging zetten, en we voor elke stem hele goede argumenten hebben, ja en nee tegelijk. Ik heb er veel van geleerd en dank God dat ik gezond en wel thuis ben gekomen.
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.