Arabieren laten juk van de Palestijnse zaak vallen

Decennialang heeft de Palestijnse nationa­listische zaak de belangen van de rest van de Arabische wereld gegijzeld. Alles werd gezien door de lens van ‘gerechtigheid’ voor ‘Palestina’, maar op zulke onmogelijke voorwaarden dat wederzijds voordelige partnerschappen moesten worden opgegeven omwille van de partijpolitiek.

Door Ryan Jones |

Zeker, de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) gebruiken nog steeds dezelfde retoriek en stellen dat hun besluit om de betrekkingen met Israël te normaliseren in de eerste plaats een stap is om de twee­staten­oplossing en de toekomstige Palestijnse onafhankelijk­heid te redden.

Maar zoals gisteren werd gesuggereerd door dr. Anat Berko, voormalig lid van Knesset en anti­terrorisme­deskundige, is de realiteit dat een groeiend aantal Arabische Staten moe is van het feit dat hun nationale belangen op de tweede plaats komen, na de Palestijnse zaak. (Zie: Saoedi-Arabië keert zich tegen de Palestijnen en ‘Arabische Staten steunen in stilte Israëlische annexatie’)

‘De Emiraten hebben geen overeenkomst met Israël binnengeslopen, maar hebben zich bevrijd van de Palestijnse ‘bezetting’ van hun nationale belangen,’ zei Dr. Berko in een Facebook-reactie op de buikpijn die het Arabische Knessetlid Jamal Zahalka kreeg van de aankondiging van de VAE.
‘De Arabische staten,’ vervolgde Berko, ‘zijn gewoonweg moe van het wachten tot de Palestijnen instemmen met een of andere regeling die niet de vernietiging van Israël inhoudt’. Ze merkte ook op, dat de Palestijnen een grote strategische fout hebben gemaakt door zich aan te sluiten bij Iran en door Iran gesteunde vazallen, die de doodsvijanden zijn van de VAE en andere soennitische moslimstaten.

Een handig excuus?
En wat de VAE betreft, wat doet een onafhankelijke Palestijnse staat voor hen? Zeker, ze willen misschien echt een dergelijk resultaat zien, maar het heeft geen zin om de huidige afwezigheid van een Palestijnse Staat te laten verhinderen dat ze verder gaan met een partnerschap, waarbij zowel zij als Israël veel baat zullen hebben.

Daarom ben ik het, ondanks de officiële verklaringen van de VAE, eens met Dr. Berko dat dit besluit veel meer betrekking had op regionale stabiliteit, wederzijds economisch voordeel en het bestrijden van de Iraanse dreiging dan op een daad van dienstbaarheid aan de Palestijnse zaak.

Vergeet niet dat de VAE bij het nemen van dit besluit alle eerdere voorwaarden voor vrede, die door de Arabische wereld waren gesteld, hebben laten varen.

  • De Israëlische nederzettingen op de ‘Westelijke Jordaanoever’ blijven bestaan;
  • Het geheel van Jeruzalem staat stevig onder Israëlische controle;
  • Geen enkele politieke partij in Israël (behalve misschien de gezamenlijke Arabische lijst) houdt zich zelfs maar bezig met het idee van een Palestijns ‘recht op terugkeer’.

In feite kreeg de VAE niets in ruil voor het instemmen met vrede, behalve de vage (en misschien tijdelijke) belofte dat Israël geen annexatie zal uitvoeren waarvan de meesten denken dat die toch niet gaat gebeuren. Oh, en hij kreeg ook de eerder genoemde voordelen van het partnerschap met Israël.

Misschien was ‘het tegenhouden van de annexatie’ gewoon een handig excuus om eindelijk een diplomatieke stap te zetten die de VAE al een tijdje wilde maken?

De toenmalige Israëlische minister van Cultuur en Sport, Miri Regev, bracht in 2018 een officieel bezoek aan Abu Dhabi. De Verenigde Arabische Emiraten streven al geruime tijd naar normalisatie. (Foto: EPA/Handout)

Het spel spelen volgens de voorwaarden van het Midden Oosten
Een andere interessante overweging is dat Israël, met de hulp van de Amerikaanse president Donald Trump, het proces effectief op zijn kop heeft gezet.

Sinds de wedergeboorte van Israël 72 jaar geleden was de formule steeds, dat de Arabieren iets drastisch doen, iets waarvan Israël wil dat het stopt, en vervolgens concessies van Israël eisen in ruil voor het stopzetten van wat typisch militaire agressie of terrorisme was.

Deze keer was het de beurt aan Israël. De annexatie van de Jordaanvallei zou een drastische stap zijn die de visie van de Arabische wereld op een toekomstige Palestijnse Staat effectief om zeep zou helpen. Alhoewel, nogmaals, het is de vraag of veel Arabieren die uitkomst nog steeds willen. Toch moesten ze op zijn minst lippendienst bewijzen aan een zaak die ze zo lang hadden verdedigd, en dus boden ze Israël een verleidelijke concessie aan om deze ‘extreme’ actie te stoppen.

Israël maakte gebruik van zijn positie om de handen van anderen in te schakelen voor zijn eigen nationale belangen. Het zal dit in de toekomst veel meer moeten doen. Want als we iets geleerd hebben van de afgelopen 25 jaar van ‘vredestichting’, dan is het wel dat niets in deze regio alleen door middel van onderhandelingen verder komt.

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.

Dit is ook interessant