Wanneer men de Hatzor-basis van de Israëlische Luchtmacht in de buurt van Aschdod betreedt, zou men denken dat er de afgelopen jaren weinig veranderd is. Maar wanneer men verder het terrein opgaat, wordt het duidelijk dat niets meer zal zijn zoals vroeger.
Op de basis is er meer bedrijvigheid dan ooit, en de ontmoetingen met zowel jonge als oudere luchtmachtleden tonen aan dat we midden in de oorlog zitten. Deze jonge generatie is nu al 15 maanden bezig met het beschermen van het thuisland.
Tien jaar geleden was de auteur van deze tekst hier voor een verhaal over de Onafhankelijkheidsdag en probeerde hij de simulator uit die piloten gebruiken om operationeel te blijven voor het geval ze snel moeten reageren. Sindsdien is onze wereld op zijn kop gezet, en plotseling lijken onze piloten naast de opleiding en de lange uren in de simulator ook dezelfde uren in de realiteit door te brengen, in de lucht boven het Midden-Oosten.
Naast de verandering in de mentaliteit, zal er op de basis binnenkort ook een materiële verandering plaatsvinden. Een faciliteit die momenteel wordt gebouwd, zal meer werk aan de simulator mogelijk maken en de opleiding van de piloten diversifiëren, zodat ze in grotere formaties kunnen werken en meer bemanningsleden kunnen meenemen.
De bouw zal in de komende jaren worden afgerond, en de nieuwe generatie zal deze simulator gebruiken, waardoor de kloof tussen de blauw-witte luchtmacht en de luchtmachten in grote delen van de westerse wereld, vooral in het Midden-Oosten, verder zal vergroten.
Een F-15-simulator
Bij de ingang van het MTC (Mission Training Center) worden we verwelkomd door de commandant, majoor T. Met een keppel op zijn hoofd, een glimlach op zijn gezicht en vooral veel geduld voor een verslaggever die voor de tweede keer in zijn leven in een F-15-simulator stapt en zich zoals verwacht voor schut zet.
Uit de woorden van T., die betrokken was bij de aanval op Iran, is te begrijpen dat de piloten met elke aanval, ook in de simulator, beter worden, omdat ze zo de topografie van elke locatie beter kunnen begrijpen, zelfs op plaatsen waar niemand had verwacht dat we daar zouden zijn (bijvoorbeeld Sanaa in Jemen).
Deze discussie zal ons tijdens ons bezoek aan het Mission Training Center blijven begeleiden: Hoe goed kan de simulator, vooral in het tijdperk van kunstmatige intelligentie, het echte gevoel van oorlog simuleren? „De simulator heeft veel voordelen en wordt door de jaren heen steeds beter“, legt T. uit.
„Om het duidelijk te maken: In de simulator kunnen we extremen bereiken die in echte trainings- of gevechtssituaties zelden voorkomen. Maar je kunt de simulator zo instellen dat je voortdurend in deze extremen terechtkomt. In feite kwam het vorig jaar meer dan eens voor dat soldaten, na hun missies, als eerste zeiden: ‘Wauw, het is precies zoals in de simulator’, of ons verbeteringen voor de simulator voorstelden.“
Luitenant-kolonel A., die deelnam aan een aanval op Jemen, voegt zich bij het gesprek terwijl we op weg zijn naar de simulator: „Afgezien van de duidelijke voordelen van de training, die verder gaan dan wat de simulator 24 uur per dag kan bieden, moeten we ook de financiële kosten niet vergeten. Uiteindelijk bespaart het leger natuurlijk honderden miljoenen, vooral in deze tijd. Je kunt niet op elk moment en in elke situatie trainen, maar in de simulator is dat wel mogelijk.“
„7 oktober was niet in de simulator“
Ik vraag A. hoeveel de simulator werkelijk simuleert van wat er hier het afgelopen jaar is gebeurd.
„Allereerst klopt het dat de 7 oktober niet in een simulator voorkwam“, zegt hij. „Ik denk dat wij allemaal, net als het hele leger, hebben begrepen en geleerd van wat daar gebeurd is, en sindsdien is de situatie volledig veranderd, en van wat daar is gebeurd, proberen we allemaal te leren.“
„Bovendien kan de simulator natuurlijk fysiek niet het gevoel simuleren dat je hebt bij een ontmoeting met versnellingkracht – dat kun je alleen ervaren wanneer je in de lucht bent. Misschien zullen deze dramatische veranderingen in de toekomst in de simulator te zien zijn, als het lukt om ze te integreren, deze fysieke ervaring.“
Wanneer ik de simulator instap, laten de commandanten me niet boven het grondgebied van andere landen „vliegen“, en ik moet van Israël vertrekken en binnen de landsgrenzen blijven. Ze zorgen ervoor dat buitenlandse vliegtuigen „hier binnenkomen“ en mij aanvallen.
In de simulator zijn er geen bewoners van de Gazastrook op ezels die slippers dragen, maar toch word ik „aangevallen door buitenlandse strijdkrachten“, en zoals gebruikelijk eindig ik de simulator op een niveau dat A. als „nauwelijks vliegschoolgeschikt“ beschrijft. Ik weet het niet, ik heb het gevoel dat ik erg goed was, vooral bij de bochten en oefeningen, maar T. legt uit dat ik een bocht nam als een „transportvliegtuig en niet als een gevechtsvliegtuig“.
Ik leg hem uit dat ik voorzichtig ben ingevlogen, net zoals bij het inparkeren in Tel Aviv, om de auto’s voor en achter me niet te raken. Ze lachen bijna. Gelukkig beëindig ik de vlucht zonder duizelig te worden en slaag ik erin om fragmenten boven de zee af te werpen, zonder de burgerbevolking te raken. Jullie kunnen gerust verder slapen, er zijn mensen die over jullie waken.
Een andere zaak die er niet is in de simulator, of die me in ieder geval niet werd getoond, is de dreiging van drones. De verschillende maten en confrontaties waarmee de luchtmacht te maken heeft, sinds de Hezbollah en de Houthi’s de strijd zijn ingestapt, dwingen het hele veiligheidssysteem tot een snelle reactie.
„We weten hoe we de gegevens naar Elbit [het in Haifa gevestigde bedrijf Elbit Systems Ltd., de belangrijkste leverancier van landgebonden uitrusting en onbemande luchtvaartuigen voor het leger] kunnen doorsturen, en tijdens de oorlog hebben we geleerd hoe snel ze in staat zijn om codes te schrijven die met de dreiging van drones van verschillende grootte kunnen omgaan“, legt T. uit. „Daardoor kan het hele systeem, inclusief de simulator, anders en efficiënter omgaan met de zaken, en natuurlijk weten wij samen met de gegevens die de piloten van de missieplek meebrengen, hoe we ons tijdens de oorlog kunnen verbeteren.“
Vooruitgang volgen
Met de opkomst van kunstmatige intelligentie in onze wereld rijst de vraag hoe dit veld zich zal ontwikkelen met betrekking tot het slagveld, vooral als het gaat om simulators. Wanneer we soldaten ontmoeten die de gehele structuur van het vliegtuig en zijn capaciteiten uit het hoofd kunnen opzeggen, vragen we ons af waar deze kennis naartoe zal gaan naarmate de technologie zich verder ontwikkelt: „Dat is de vraag“, zegt T., „ik denk dat we nog niet weten hoe we die moeten beantwoorden.“
A. betoogt dat er „met alle respect voor de simulator geen vervanging is voor de menselijke ervaring, wanneer je fysiek, lichamelijk en mentaal in de lucht bent – alles ziet er anders uit.“
„De simulator bereidt je wel voor op extreme situaties, en zelfs in mentaal moeilijke situaties in de lucht weet je hoe je kalm moet reageren, omdat je in de simulator hebt getraind, maar er zijn nog steeds gebeurtenissen die zich op het slagveld voordoen en die de simulator niet simuleert, bijvoorbeeld wanneer je, God beware, een beslissing moet nemen over het verlaten van het vliegtuig. In de simulator is het uiteindelijk niet zoals in de werkelijkheid, want wanneer je alleen bent, zijn de beslissingen anders.“
Ik weet niet of deze PR-tour voor journalisten bedoeld was om het vertrouwen in de uitstekende mensen die elke avond onze huizen laten beven te versterken, of dat het bedoeld was om ons verloren vertrouwen in alles wat het afgelopen jaar met de staat en het leger te maken had, te herstellen. Hoe dan ook, cynisme terzijde, in Hatzor ontmoet je de beste mannen en vrouwen die Israël te bieden heeft.
Oorspronkelijk gepubliceerd door Israel Hayom.
Joods onderwijscentrum organiseert multireligieuze dialoog in Jeruzalem
Uitgehongerd en gemarteld: vrijgelaten gijzelaar Keith Siegel beschrijft zijn tijd in gevangenschap
Tacheles met Aviel – Welkom in de hel?
