“Het verhaal van Aryeh gaat niet over wat hij heeft gedaan. Het is geen verhaal met veel details of harde gevechten, omdat hij helaas vroeg werd gedood,” vertelde zijn moeder Debbie Ziering donderdag aan JNS.
“Ik denk er altijd aan hoe teleurgesteld hij zou zijn geweest. Hij zou zoveel meer hebben willen bereiken. Maar hij werd gedreven door zijn waarden. Hij voelde, net als iedereen die die ochtend van 7 oktober de straat op ging, dat hij deze aanval moest afweren,” voegde ze eraan toe.
Op die noodlottige dag kreeg majoor Aryeh Ziering, commandant van de Oketz K-9 eenheid van de Israëlische Strijdkrachten, telefoontjes dat terroristen van Hamas het zuiden van Israël binnendrongen.
“Toen ze hem belden, was het eerste wat Aryeh zei: ‘Maak je geen zorgen, ik kom eraan. Hij haalde een andere soldaat met een hond op en ze gingen naar het zuiden,” herinnert Debbie zich.
Aryeh reisde eerst naar Sderot, waar hij een pelotonleider van de parachutistenbrigade ontmoette. Ze reisden verder naar Kibboets Zikim bij de grens met de Gazastrook en gingen de Yiftah basis binnen, die al door Hamas was aangevallen.
“Ze renden de basis binnen en zagen dode lichamen bij de toegangspoort en binnenin,” zei Ziering.
De soldaten ontvingen een melding dat terroristen een tank hadden buitgemaakt en op weg daarheen waren. Toen ze op het punt stonden hun hond los te laten, opende een terrorist die zich in het bos verstopte het vuur, waarbij vijf van hen gewond raakten. Aryeh werd in zijn hoofd geschoten en stierf onderweg naar het Barzilai Medisch Centrum in Ashkelon.
“Onze zonen waren sterke mannen. Door hun toewijding aan dit land haastten ze zich naar het zuiden, zich niet bewust van wat daar gebeurde, om ons te beschermen. Ik moet sterk zijn voor zulke onbaatzuchtige, geweldige mensen,” voegde ze eraan toe.
IDF majoor Aryeh Ziering.
Debbie komt uit Maine en kwam in 1995 met haar man Mark naar Israël. Ze woonden eerst zeven jaar in Jeruzalem voordat ze zich vestigden in de stad Ra’anana in het centrum van Israël. Hun vier kinderen, waaronder hun oudste zoon Aryeh, zijn in Israël geboren. Zoon Yonatan, 23, en dochter Tal, 21, dienen momenteel in het IDF.
“Ik heb een zeer zionistische familie die echt voelt dat ze alles moeten doen wat ze kunnen voor het land. Dat veranderde niet toen Aryeh werd gedood,” zegt ze.
Israël markeerde de Herdenkingsdag voor Gevallen Soldaten en Slachtoffers van Terreur (Yom Hazikaron) op zondag om 20.00 uur met een sirenesignaal van één minuut, gevolgd door een staatsceremonie bij de Westelijke Muur in Jeruzalem.
Sinds de laatste Herdenkingsdag (25 april 2023) hebben 1.594 Israëlische soldaten en burgers het leven verloren. Dit omvat 760 soldaten van het Israëlische leger (van wie er 61 bezweken aan hun verwondingen uit voorgaande jaren) en 834 burgers, van wie er 822 werden gedood tijdens of na de terreuraanslagen van 7 oktober, zoals het Israëlische ministerie van Defensie donderdag bekendmaakte.
Vijf soldaten werden in het weekend gedood in de Gazastrook.
Ziering zei dat ze niet precies wist hoe ze zich moest voorbereiden op de dag van rouw en herdenking.
“We zijn er klaar voor, denk ik. We nemen het zoals het komt. Ik weet niet wat ik moet verwachten of hoe ik me moet voelen,” zei ze.
“Het is de hele tijd verdrietig. Ik weet niet of Yom Hazikaron verdrietiger voor me zal zijn dan andere dagen daarvoor,” voegde ze eraan toe.
Aryeh werd begraven op 9 oktober, toen de meeste soldaten van zijn eenheid nog steeds uitgezonden waren. Hij voerde het bevel over bijna 150 soldaten, van wie velen niet in staat waren om zijn begrafenis bij te wonen en hun laatste eer te bewijzen.
“Het is nu zeven maanden geleden dat we Aryeh verloren. Kort voor Yom Hazikaron krijgen we steeds meer telefoontjes. Mensen beginnen contact met ons op te nemen,” zegt Ziering.
“Veel van de gevoelens van het begin zijn terug. Ik heb bijna het gevoel dat na de ceremonie op maandag, wanneer de mensen naar het huis komen, het als een andere dag van shivah [de zeven dagen verplichte Joodse periode van rouw] zal zijn,” voegde ze eraan toe.
Vanochtend zullen ze de militaire begraafplaats van de stad bezoeken waar Aryeh begraven ligt.
“We vroegen ons af of we hem op de berg Herzl in Jeruzalem zouden begraven,” zei ze. Een andere rouwende moeder adviseerde me om hem in de buurt van ons huis te begraven. Ze had gelijk. We gaan erheen en bezoeken hem. Op vrijdag steken we een kaars op bij zijn graf,” zei ze.
Veel Israëlische families kunnen dat niet doen.
Ziering zei dat ze constant denkt aan de families van gijzelaars die stierven in gevangenschap van Hamas en van wie de lichamen nog steeds worden vastgehouden in Gaza.
“Het is verschrikkelijk pijnlijk, en wanneer we praten over de gijzelaars en de lichamen in Gaza, moeten we allemaal aan hen denken alsof het onze kinderen zijn, en hen de hand reiken en omhelzen,” zei ze.
“Iemand die niet heeft meegemaakt wat ik heb meegemaakt, kan niet weten wat ik voel, maar we kunnen er voor hen zijn en hen steunen. Het is een verschrikkelijke tragedie en ik hoop echt dat ze hun geliefden snel weer zien,” voegde ze eraan toe.
Meteen na de dood van Aryeh besloten Ziering en haar man om gewonde soldaten in haar eenheid te bezoeken.
“Een van hen belde me op en vertelde me dat hij de volgende week zou worden ontslagen. Hij vertelde me dat zijn zus een baby had gekregen en dat ze het Ariel had genoemd ter nagedachtenis aan Aryeh. Dit is de derde baby die naar mijn zoon is vernoemd sinds 7 oktober,” vertelde Ziering aan JNS.
“We nemen de tijd om uit te zoeken wat we gaan doen ter nagedachtenis aan hem. We werken aan een uitkijkpunt waar mensen kunnen komen zitten op een mooie plek. Ik wil niets overhaasten. Ik wil er goed over nadenken,” zegt ze.
Ondertussen bezoekt Ziering scholen om het verhaal van haar zoon te vertellen en zijn nagedachtenis te bewaren.
Ondanks alle moeilijkheden mag niets het feit overschaduwen dat we in een geweldige tijd leven, zegt Ziering.
“We leven in een tijd waarin we soeverein zijn in de Joodse staat. Dit is in de geschiedenis drie keer gebeurd. De eerste keer was toen koning David over het land Israël heerste. De tweede keer was tijdens de Hasmoneese dynastie en uiteindelijk in 1948,″ zei ze.
“We mogen nooit vergeten hoeveel geluk we hebben. We hebben er een hoge prijs voor betaald. We hebben persoonlijk een hoge prijs betaald, maar ik denk niet dat mijn zoon het anders zou hebben gedaan. Voor zover we weten, geloof ik nog steeds dat hij zou zijn gegaan. Daar bestaat geen twijfel over,” voegde ze eraan toe.
“We moeten erkennen dat we in een tijd leven waarin we soevereiniteit hebben over het land Israël en we hebben geluk dat we hier zijn,” besloot ze.
Vrijwilligers redden tijdens de oorlog voor 50 miljoen dollar aan Israëlische producten
Israëlische ziekenhuizen in oorlogsmodus
Ontvang net als 2000 anderen het laatste Israël-nieuws op ons Nederlandse Telegram-kanaal
