Verwerping van Israël leidt tot verwerping van het Evangelie

De Bijbel staat zo boordevol verwijzingen naar Israël en zijn centrale rol in Gods verlossingsplan, dat het verwerpen van de profetische aard van de moderne wedergeboorte van de Joodse staat een onmiddellijke rode vlag zou moeten zijn voor een gebrekkige theologie.

Helaas heeft de hedendaagse “progressieve” Kerk grotendeels een letterlijke lezing van het Woord van God verlaten tot op het punt dat iets zo wonderbaarlijks als Israëls herstel na millennia van ballingschap en in bijna perfecte overeenstemming met de woorden van de profeten door veel christenen als irrelevant kan worden afgewimpeld.

Dit is al enige tijd aan de gang en is eigenlijk gewoon een natuurlijke progressie van de eeuwenoude theologieën. Deze hielden vol dat de niet-Joodse “kerk” de Joden had vervangen als Gods “uitverkoren volk”. Het is te verwachten van hen die een post-Bijbels christendom aanhangen.

Wat nog steeds schokkend is, is om voorstanders van deze hedendaagse vervangingstheologie een stap verder te horen gaan. Zij verwerpen het evangelie van Jezus Christus zoals het in het Nieuwe Testament is uiteengezet.

Jezus zei tegen hem: “Ik ben de Weg, de Waarheid, en het Leven. Niemand komt tot de Vader dan door Mij.” (Johannes 14:6)

En de zaligheid is in geen ander, want er is onder de hemel geen andere Naam onder de mensen gegeven waardoor wij zalig moeten worden. (Handelingen 4:12)

In Efeze 2:12 suggereert Paulus dat niet alleen alle mensen verloren zijn zonder Jezus, maar dat aansluiting bij (in plaats van vervanging van) Israël een essentieel onderdeel is van het aanvaarden van de redding die Hij biedt: “… bedenk dat u in die tijd zonder Christus was, vervreemd van het burgerschap van Israël en vreemdelingen wat betreft de verbonden van de belofte. U had geen hoop en was zonder God in de wereld.”

Maar veel evangelische christenen nemen nu een meer “inclusieve” kijk op verlossing aan, die de “nauwe poort” van Mattheüs 7:14 verandert in een gapende poort. Nergens is deze universalistische theologie duidelijker dan bij de politiek-correcte, sociaal-rechtvaardige menigte die eveneens de passages uit de Schrift verwerpt die de blijvende unieke roeping van Israël bevestigen.

Het was deze manier van post-scripturale aanpassing van Gods Woord die te zien was toen de academisch decaan van het Bethlehem Bible College, ds. dr. Munthar Isaac, op de conferentie Christ at the Checkpoint 2018, vertelde: “Toen Jezus zei: ‘Ik ben de weg’… geloof ik niet dat Jezus dit bedoelde als een dogmatische uitspraak… Hij bedoelde niet te zeggen dat het christendom juist is, en alle andere religies vals zijn. Hij bedoelde dat Zijn weg de opofferende weg naar God is.”

Dr. Isaac maakte deze ongelooflijke opmerkingen tegen de achtergrond van een projectiescherm waarop de bovenstaande passage uit Johannes 14:6 te zien was, een passage waarvan hij gelooft dat christenen die niet letterlijk moeten nemen.

Later op de conferentie herhaalde Dr. Isaac zijn eerdere opmerkingen door te stellen dat “er vandaag de dag twee soorten christenen zijn”: zij die het Evangelie zien als iets dat ons in het reine brengt met God, en zij die het meer zien als een “levensstijl”-onderricht over hoe op de juiste manier te lijden (en zo de hemel te verwerven). Het Bethlehem Bijbel College behoort blijkbaar tot de laatste groep.

Maar dat roept de vraag op, van welke eeuwige waarde is een “goede” en opofferende levensstijl als men niet eerst recht staat met God? Stellen zij voor dat Jezus niet kwam om door Zijn eigen kracht te redden? Maar dat Hij kwam om een voorbeeld te geven van hoe te leven, zodat wij door onze eigen inspanningen gered zouden kunnen worden? Voor de universalist is dit misschien logisch, maar voor de christen die Gods Woord letterlijk neemt, zou dit zeer verontrustend moeten zijn.

Meer en meer van de Kerk verlaat de Schrift als de basis van het geloof. De afwijzing van Israëls profetisch vervullende wedergeboorte was het eerste teken, maar dat werd te gemakkelijk weggeredeneerd door (verkeerd geïnformeerde) humanitaire overwegingen. Nu ook de kern van het Evangelie uit het raam wordt gegooid, in naam van culturele en politieke opportuniteit, zullen hopelijk meer christenen wakker worden voor het ware geestelijke gevaar van de situatie.