Zes dagen in mijn schuilplaats
Het raam ging altijd dicht,
Te veel raket alarmen,
En geen frisse lucht om in te ademen.
Het openen en sluiten van een raam in de beveiligde ruimte kost tijd: het dichtschuiven van de dikke ijzeren buitendeur, het sluiten van de ijzeren grendel, het sluiten van het glazen raam. Dan is de deur van de schuilplaats op slot. De deur is zwaar en wil niet dicht. Je moet ongelooflijk hard duwen om de rubberen afdichting samen te drukken en de deur te sluiten.
De inwoners van Ashkelon hebben maar 15 seconden om een schuilplaats te bereiken als de sirenes loeien. (Foto: Yossi Aloni/Flash90)
Nadat iemand in een schuilplaats in Sderot is omgekomen, is er een nieuwe instructie, we moeten nu op de vloer van de schuilplaats gaan liggen [tijdens een raketbeschieting]! We oefenen om op de grond te gaan liggen [zoals infanterie rekruten]. We hebben geen tijd te verliezen.
Het duurt gewoon te lang om het venster te openen en te sluiten. Dus we besloten dat het raam dicht zou blijven, om ons meer tijd te geven om belangrijker dingen te doen om onszelf te beschermen terwijl we naar de schuilkelder rennen. Elke seconde telt. Een fractie van een seconde maakt het verschil tussen leven en dood.
Vuurwerk boven Ashkelon. (Foto: Edi Israel/Flash90).
Deze nacht was het relatief rustig in Ashkelon. Het doelwit van de raketbeschietingen van vannacht waren de steden en dorpen die grenzen aan Gaza, alsmede de steden Be’er Sheva en Ashdod. Ze beschoten Ashkelon slechts sporadisch tot 3:30 uur ’s nachts; en om 7:20 uur ’s morgens werden we weer wakker gebeld door Hamas.
Vergeleken met afgelopen nacht voelen we ons gelukkig. (…) De afgelopen vijf dagen hebben we op de vloer van de schuilplaats gegeten en geen risico’s genomen. Maar vergis je niet, zelfs dat is niet gemakkelijk. Dus eten we de meeste maaltijden koud en snel; hoewel ik er af en toe op sta om te koken om een relatieve routine en een schijn van geestelijke gezondheid te behouden.
Veel gezinnen hebben het grootste deel van de afgelopen week in hun onderkomens doorgebracht. (Illustratie: Flash90)
De tijd wordt aanzienlijk korter. Je leert blij te zijn als je een snelle douche kunt nemen. Meer dan eens moesten we naar de schuilkelder rennen voor we klaar waren. We verzamelen surrealistische momenten samen met de angst voor de dood die altijd bij ons zal zijn.
Elk geluidje laat je hart bonzen en versnelt je hartslag. Je kunt je polsslag meten zonder je vinger op een slagader te leggen. Elke hartslag raakt ons harder dan de alarmen van luchtaanvallen vermengd met de sirenes van ambulances en politieauto’s.
Wij zijn ’s nachts wakker en proberen overdag te slapen. Het lichaam is wakker en moe tegelijk. We oefenen ademhalingstechnieken en andere middelen om ons te helpen kalmeren. We creëren kunstmatige scheiding, luisteren nauwelijks naar het nieuws. We kiezen muziek als tegenwicht, voeren gesprekken (…) We delen meer met anderen wat we doormaken. We zijn dichter bij elkaar.
Het verbluffende succes van Iron Dome heeft de schade die Hamas hoopte aan te richten, sterk verminderd. (Foto: Gili Ya’ari/Flash90)
En in het hart is, naast de angst, veel ruimte voor dankbaarheid. Voor al de mensen die in de frontlinie staan. Elke soldaat en politieagent en de families die ze achterlieten. Zij zijn de echte helden.
En het hart, het hart weent voor hen die de prijs hebben betaald en zullen betalen voor ons voortbestaan in dit land.
Maar naast dat alles, naast het verdriet, de angst, de vermoeidheid en de moeilijkheden, is er ook de hoop en het gebed dat het deze keer anders zal aflopen. We verdienen het allemaal om in vrede en rust in dit land te leven.
We hebben geen ander land.
De slotzin van Ronit bevat een verwijzing naar het emotioneel geladen Israëlische lied: ‘ Ik heb geen ander land, ook wanneer mijn land brandt…’ U vindt het bovenaan dit artikel.
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.