Veel jonge Arabieren willen weg uit Midden-Oosten

Volgens een enquête willen veel jonge Arabieren hun land verlaten. De Joodse Staat is een van de weinige landen waar Arabische jongeren tevreden zijn – maar hoe zit het dan met de ‘apartheidsstaat’, discriminatie en rassenhaat?

Door Ryan Jones |

Waarom is Israël dan een van de weinige plaatsen in het Midden-Oosten waar jonge Arabieren wel zouden willen wonen? Het idee, dat Israël de grote aarts­vijand van de Arabische wereld is, in veel opzichten voor onze ogen aan het afbrokkelen.

De ontsnappingspoging
Sinds 2008 voert de in Dubai gevestigde onafhankelijke onderzoeksgroep ASDA’A BCW elk jaar de ‘Arabische Jongerenenquête’ uit. En van jaar tot jaar worden de cijfers steeds slechter.

Het onderzoek van het jaar 2020 liet zien, dat meer jonge Arabieren dan ooit tevoren geen toekomst voor zichzelf zien in het Midden-Oosten. Deze situatie wordt ongetwijfeld verergerd door de Corona-crisis, maar wordt ook gedreven door de corruptie van de overheid en sektarisch geweld, die weinig of geen economische hoop laten bestaan.

Van de Arabieren van 18 tot 24 jaar wil 42 procent uit het hele Midden-Oosten en Noord-Afrika emigreren, en 15 procent van hen zet stappen in die richting.

Deze percentages klinken misschien niet direct zo alarmerend, maar als je naar de cijfers kijkt begin je te begrijpen, waarom landen als Israël, de Golfstaten en de EU-lidstaten zich zorgen maken over een nieuwe golf van immigranten.
• 66 procent van de bevolking in het Midden-Oosten en Noord-Afrika is jonger dan 30 jaar;
• 578 miljoen is de totale bevolking van deze regio’s;
• 380 miljoen vallen in deze demografische groep van jongeren;
• 42 procent ofwel 160 miljoen mensen uit deze bevolkingsgroep willen emigreren;
• 57 miljoen migranten zullen een nieuw huis nodig hebben, zelfs wanneer slechts 15 procent van degenen die willen emigreren uiteindelijk zal slagen.

Niet zo vruchtbare halve maan
Het probleem is het meest uitgesproken in Noord-Afrika en in de zogenaamde Vruchtbare Halve Maan, een gebied dat tegenwoordig niet meer helemaal voldoet aan de oude beschrijving.

In Libanon zou een overweldigende 77% van de jonge volwassenen het land verlaten als ze de kans hadden, gevolgd door Libië (69%), Jemen (66%), Irak (65%), de Palestijnse gebieden (58%), Jordanië (56%), Syrië (54% -dat zou waarschijnlijk hoger zijn als er niet al zoveel waren geëmigreerd/gevlucht), Soedan (54%), Tunesië (52%) en Marokko (46%).

Geluk kan niet met geld worden gekocht?
De olierijke Golfstaten ontbreken op de lijst van Arabische landen, waaruit de meerderheid van de jongeren wil emigreren.

De Golfstaat met het hoogste percentage van degenen die willen vertrekken is Bahrein (28%), maar dit heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat in het eiland-emiraat een sjiitische meerderheid wordt bestuurd door een soennitische minderheid.

Slechts 18 procent van de jonge Koeweiti’s wil emigreren, in Oman wil slechts 12 procent vluchten en slechts 6 procent van de jonge Saudi’s zou het koninkrijk de rug toekeren.

Het is niet verwonderlijk, dat de rijke Verenigde Arabische Emiraten onderaan de lijst staan: Slechts 3 procent van de burgers van 18 tot 24 jaar gaf aan te overwegen te emigreren.

Israëlische co-existentie
Hoewel Israël geen deel uitmaakte van dit onderzoek, zou het land, als het wel deel had uitgemaakt van dit onderzoek, ook onderaan de lijst hebben gestaan.

In een ander onderzoek, het jaarlijkse World Happiness Report, dat wordt gepubliceerd door het Sustainable Development Solutions Network uitgaand van de Verenigde Naties, behoort Israël consequent tot de 15 gelukkigste landen ter wereld. In 2018 stond het op de elfde plaats van deze ranglijst.

Nu kunnen sommigen proberen deze rangorde uitsluitend toe te schrijven aan de Joodse meerderheid van Israël. Maar een ander jaarlijks onderzoek van het Israëlische Centraal Bureau voor de Statistiek heeft ook consequent aangetoond dat een overweldigende meerderheid van de Israëlische Arabieren tevreden is met hun leven in de Joodse staat.

In het onderzoek van 2018 van zei 80,7 procent van de Israëlische Arabieren dat ze tevreden zijn met hun leven, en een ongelooflijke 89 procent zei dat ze zich veilig en zeker voelen.

Nu, klinken deze cijfers als de cijfers die je zou verwachten van een ‘apartheidsstaat’, of zijn ze een betere afspiegeling van een land dat met succes het samenleven van zijn meerderheids- en minderheids­bevolking heeft bevorderd?

Een stil verlangen naar annexatie
Dat de Joodse Staat Israël een van de weinige plaatsen in het Midden-Oosten is, waar Arabieren kunnen wonen, is de Palestijnen niet ontgaan.

Toen Israël in de eerste helft van dit jaar veel drukte maakte over de annexatie van de Jordaanvallei en andere delen van de zogenaamde ‘Westelijke Jordaanoever’, veroordeelde de internationale gemeenschap deze stap als een misdaad tegen de Palestijnen.

Maar toen ze rechtstreeks door verslaggevers werden aangesproken, erkenden veel gemiddelde Palestijnen, dat ze gewoon een rustig en veilig leven wilden leiden, en geloofden ze dat het Israëlische bewind hen hiervoor een betere kans bood.

Ik heb zelf enkele Palestijnse dorpen in de ‘annexatie­zone’ bezocht en bemerkte dat veel, zo niet de meeste, van de jonge volwassenen daar zich geen zorgen maakten over het feit dat ze door Israël werden geregeerd. Ze wilden er alleen maar voor zorgen dat ze een Israëlische verblijfsvergunning en identiteitskaart kregen voor hen en hun familie.

Natuurlijk maakt Israël zich te veel zorgen over zijn eigen demografie om een groot aantal nieuwe Arabische burgers te kunnen huisvesten. Maar het feit, dat bijna alle Israëlische Arabieren zich gelukkig en veilig voelen, en dat veel Palestijnen met hen willen samenleven, weerlegt opnieuw de bewering dat geen enkele Arabier er ooit voor zou kiezen om in Israël te wonen. Deze beschamende eer is te danken aan de Arabische Staten om ons heen.

Zie ook: Allarab.news.

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.

Dit is ook interessant