Van een Oekraïens weeshuis naar de IDF

Hoe Leah, na een moeilijke jeugd in een weeshuis in de Oekraïne, naar aanleiding van het boek ‘Exodus’, dat ze had gevonden in de weeshuis-bibliotheek, Odessa verliet en zich in Israël vestigde. Ze dient nu in de IDF om de grenzen van Israël te helpen verdedigen.

Door IDF, Redactie Israel Today |

Afbeelding: Leah krijgt haar baret uitgereikt (Foto: IDF)

Wanneer je Leah zou ontmoeten, ontmoet je nu een veelbelovende, frisse jonge soldaat in de IDF. Maar een paar jaar geleden, zegt ze zelf, stond Israël absoluut niet ‘op haar radar’.

Omdat hun vader hen als kinderen mishandelde, werden Leah Kravitz en de andere kinderen uit hun gezin in de Oekraïne weggehaald, en naar een Joods weeshuis/­kostschool in Odessa gestuurd.

‘In het weeshuis moet je voor alles vechten’, herinnert Leah zich. ‘Niets is van jou zelf. Je deelt een kamer, je kleren, je bezittingen. Als je op de een of andere manier iets krijgt dat van jou is – wordt het van je gestolen. Dat zijn de omstan­dig­heden waarin ik mijn hele leven geleefd heb, dus ik wist niet dat het verkeerd was. Je kunt niet iets missen waarvan je niet wist dat je het kwijt was; en ik besefte echt niet dat het niet goed was, totdat ik naar Israël kwam, en leerde dat het leven ook anders kan zijn’.

Leah Kravitz (Foto: IDF)

Haar vertrek naar Israël was bijna toevallig. Ze herinnert zich: ‘In het weeshuis kregen we af en toe wat lessen over Joodse feestdagen en gebruiken, maar als je me vijf jaar geleden zou hebben gevraagd of ik enige gedachten had om naar Israël te emigreren, en dienst zou nemen in het leger daar – dan zou ik je in je gezicht hebben uitgelachen’.

Plotseling ontstond bij Leah het idee om naar Israël te gaan emigreren, nadat ze op 17-jarige leeftijd toevallig een boek had gevonden in de biblio­theek van het weeshuis. Het boek droeg de titel ‘Exodus’, en het vertelt over de geschie­denis van de holocaust-over­levenden en hoe zij, vlak na de Tweede Wereld­oorlog, door de Britse blokkade naar Israël probeerden te komen. ‘Ik las over de reis die deze mensen maakten, hoeveel moeite ze moesten doen om het land te bereiken, en soms in levensbedreigende situaties verkeerden. Ik zag hun strijd bijna voor mijn ogen plaatsvinden, en ik kon hun heldenmoed voelen; en plotseling realiseerde ik me dat ik geen toeschouwer kon blijven. Ik moest er deel van gaan uitmaken’.

Leah besloot Aliyah te maken, helemaal alleen. Ze pakte haar koffers, nam afscheid van haar broers en zussen, haar moedertaal en moederland om naar Israël te gaan verhuizen.

Ze was aangenaam verrast toen ze in Israël aankwam. ‘Het is moeilijk te begrijpen hoe anders Israël is dan Oekraïne. Iedereen is hier aardig, alles is schoon, iedereen wil helpen. Ik kocht eens koffie terwijl ik mijn [IDF] legeruniform aanhad, en de verkoper zei me dat het gratis was voor mij. Ik barstte in tranen uit. Een klein gebaar kan je je zo thuis doen voelen’.

Aanvankelijk had ze nog geen idee dat ze bij de IDF dienst zou nemen, maar ze wilde gewoon op elke mogelijke manier helpen. Ze begon Hebreeuws te leren en vernam al snel over de mogelijkheid om bij de IDF te kunnen dienen. Ze meldde zich aan en studeerde verder Hebreeuws in het leger. Tegenwoordig maakt ze deel uit van de Karakal grenspatrouille-eenheid.

‘Is alles gemakkelijk? Absoluut niet. Maar het is een onver­klaar­baar gevoel, een echte missie, geen cliché. In het begin had ik angsten: Hoe zullen ze me accepteren? Zal ik het redden? Maar die angsten verdwenen zodra ik me aanmeldde. Er wordt in al mijn behoeften voorzien. Ik heb een appar­tement met een paar andere meisjes, en ik heb mijn eigen kamer. Dit is de eerste keer in mijn leven dat dit gebeurt. Ik heb een bed, een kast, een plank. Het klinkt misschien simpel, maar voor mij is dit zo belangrijk’.


‘De mensen hier [in de legereenheid] kennen me heel goed. Ze weten wat ik wil zeggen nog voordat ik het zeg. Aan het einde van onze basis-trainingsmars om onze baret te verdienen, toen we bij de ceremonie aankwamen, kwamen alle families van de soldaten om hen te steunen, maar alleen mijn familie kwam niet. Dat was een moeilijk moment. Ik voelde me alleen, maar ik keek opzij en realiseerde me toen dat mijn eenheid mijn echte familie is’.

Ze mist haar broers en zussen enorm. Die wonen nog steeds in de Oekraïne. ‘Maar ik wist dat dit iets was dat ik moest doen, en dat het ook een voorbeeld voor hen zal zijn, en dat je alles kunt doen waarvan je droomt. Ik wil dat zij ook naar Israël emigreren. Ik moedig mijn zus aan om gevechts­soldaat te worden, net als ik. Dit is de beste keuze die ik ooit voor mezelf heb gedaan. Ik sta elke ochtend op en zeg dank U wel voor alles wat ik nu heb’.

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.

Dit is ook interessant