Twee Hebreeuws spre­ken­de mannen stonden aan de wieg van de wetenschap. Wie waren zij?

Op twee verschillende continenten, in twee totaal verschillende eeuwen, staarden twee rijke, jonge aristocraten naar hetzelfde: een mysterieus reukloos wit poeder, en een meer bekende, sterk ruikende vloeistof. Vermengen leverde een sissende, blubberende chemische reactie op waarbij veel energie vrijkwam.

Door David Schishkoff |

Beide mannen hadden een vader met een functie op het hoogste regeringsniveau. Ze kenden beiden Hebreeuws, hoewel slechts een van hen Jood was. En ze hadden verschillende opvat­tingen over het huwelijk, want de één trouwde meermalen, de ander nooit.

Degene, die vaker trouwde, werd wel de beroemdste Hebreeuw­s­talige ‘Student van het Weten’ (‘Scientia’ in het Latijn) uit de geschie­denis. De ander werd de op een na beroemdste weten­schapper. De eerste vergaarde alle weten­schappelijke kennis van het Nabije Oosten en Egypte, en hield lezingen over bomen, planten, land­dieren, vogels, insecten en vissen.

Bovendien was hij schrijver, en compo­neerde een spreuk, gebaseerd op boven­genoemde chemische reactie. Door de invloed van zijn vrouwen verzaakte hij uiteindelijk de vroomheid van zijn jeugd, hoewel zijn woorden voor altijd een belangrijk deel van de ‘wijze spreuken’ in de Hebreeuwse Schrift zouden blijven. Hij leefde rond 950 v.Chr., en zijn vader was Koning David.

De andere wetenschapper leefde bijna drieduizend jaar later. Ook hij onderscheidde zich door zijn kennis van de natuur. Hij werd vooral in Europa beroemd, was een productieve schrijver en schreef tientallen verhan­de­lingen in verschil­lende weten­schappe­lijke disci­plines. Onder meer over chemie, maar ook over religieuze thema’s.

Een van zijn experimenten vond zijn oorsprong in de Bijbel. Hij paste Spreuken 25:20 letterlijk toe: ‘Als iemand, die (…) azijn giet op loog, zo is wie liedjes zingt bij een treurend hart.’ Zoals de meeste school­kinderen kunnen beves­tigen, levert de combi­natie van de twee stoffen azijn en loog een spetterend en bruisend spektakel op.

Om het oorspronkelijke reactie­middel natronloog (nater) te identificeren, had deze celibatair levende weten­schap­per uit de zeven­tiende eeuw baat bij zijn kennis van de Hebreeuwse taal.

Die taal had hij zichzelf aange­leerd. Niet vanwege zijn natuur­kundig onderzoek, maar omdat hij geloofde dat Hebreeuws ‘Gods eigen taal’ was. Het Hebreeuws verschafte hem bijzonder inzicht in de ware kennis in de
Hebreeuwse Schriften.
Anders dan Salomo behield hij de vroomheid van zijn jeugd tot het einde van zijn leven. Zijn naam was ….

Dit artikel verscheen in zijn geheel in het juninummer van het Israel Today Magazine. Klik hier voor een abonnement.

Ook nieuwsgierig naar de Hebreeuwse taal? In september begint weer een groep studenten met de digitale Introductiecursus Hebreeuws. Er zijn geen kosten aan verbonden, wel veel huiswerk. U kunt zich hiervoor aanmelden met code ‘200 Hebreeuws’.