Twee ‘halve garen’ vergroenen de woestijn

De vergroening van de zuidelijke woestijn begon 12 jaar geleden met twee ‘meshuggenes’ (halve garen), Aviel en Oren. Ik zou u veel kunnen vertel­len over alle moei­lijk­heden in die tijden. Maar met hulp van veel meer ‘meshug­genes’ uit het buiten­land is het project toch geslaagd.

Door Anat Schneider |

Afbeelding: Twee halve garen – Aviel Schneider en Oren Shalom. (Foto: Israel Today)

Twee meshuggene betekent ‘twee halve garen’ in het Jiddisch. Meer is niet nodig, om een idee dat grenst aan het onmo­ge­lijke, om te zetten in een succesvol project, en voor de verwezen­lijking van een visie. Het gaat niet alleen om zelf-ontplooiing, maar om een collectief besef dat grenzen overstijgt.

Zo zijn wij erin geslaagd een stuk Israëlische woestijn te vergroenen, in het zuiden bij Nitzanna, dicht bij de Egyptische grens. Het begon met twee gekke mensen. Een van hen is mijn man Aviel en de andere is Oren Shalom.

Meer dan dertig jaar geleden trainde Aviel in dit gebied als jonge soldaat, en begon hij te houden van de een­zaam­heid en de wildernis. In die tijd lag de geïso­leerde neder­zetting Ezuz aan het einde van de wereld, en bestond slechts uit een water­toren en twee tenten op een kleine heuvel. De plek had een magnetisch effect op Aviel. Oren en zijn broer Ronen vestigden zich niet ver daar vandaan op een heuvel bij Milka’s waterput, dat was zo ongeveer vijftien jaar geleden. Oren is ook een van de mede-oprichters van een andere neder­zetting genaamd ‘Be’er Milka’, ook op een zand’heuvel in ‘the middle of nowhere’. Samen met zijn vrouw Revital bouwden zij daar een huis en voedden sindsdien vijf kinderen op.

Oren en Aviel ontmoetten elkaar op een van de Jonathan Woestijn­kampen in de Negev, die Israel Today vele jaren geleden gedurende vijf zomers achtereen organi­seerde voor jonge mensen uit de hele wereld. Tijdens die ontmoeting werden ideeën uitgewisseld en Aviel was verbaasd te vernemen dat Oren precies in het gebied woont waar hij ooit in het leger diende. Van het een kwam het ander, er werden ideeën geopperd, en er werd gebeden voor het weer groen maken van de woestijn, precies zoals de profeten voorzagen. Aviel bracht het idee in en zorgde voor de trouwe Israël-vrienden uit het buiten­land. Oren droeg zand, land en hard werk bij. En zo begon het allemaal zo’n twaalf jaar geleden op een paar honderd meter van de Egyptische grens. Eerst waren er alleen wijnstokken en een wijngaard, later kwamen ook de olijfbomen.

Niet alleen Aviel en Oren zijn mesjogge genoeg om dergelijke ideeën uit te voeren, maar ook de vele mensen in het buiten­land, die de oproep hebben verstaan, en aan de visie van de profeten inhoud hebben gegeven. Het is waar, gekte kan besmettelijk zijn. Veel partners geloofden in ons vergroenings-project, en hebben hun wortels geplant in het land, door wijnstokken en olijf­bomen te planten. Ook zij wilden de woestijn van Israël vergroenen, dus de fysieke afstand deed er niet toe. Niets kon hun vast vertrouwen tegen­houden om de Bijbelse vervulling te ver­wezen­lijken.

Ik zou u heel veel kunnen vertellen over de moeilijk­heden in die tijden die Aviel en Oren moesten overwinnen. Iedereen had zijn rol in dit gekke idee. Oren moest ter plaatse het hoofd bieden aan het extreme terrein en klimaat, en Aviel moest elk jaar zorgen voor de inves­teringen, waaronder irrigatie, gereed­schap en netten tegen zwermen sprinkhanen. Aanplanten is gemakkelijk, maar wijngaarden en olijf­gaarden in leven houden in de woestijn is moeilijk en vooral duur. Maar elke keer als ik in de buurt ben, verbaas ik me erover hoe God dit allemaal mogelijk heeft gemaakt. Het is gewoon onge­loof­lijk. Als Aviel en Oren elkaar toen niet hadden ontmoet en het idee tot werke­lijk­heid hadden omgezet, zou de woestijn gewonnen hebben.


Onze wijngaard in de Negev woestijn. (Foto: Israel Today)

De visioenen van de profeten die duizenden jaren geleden werden uitgesproken, zijn werke­lijk­heid geworden, zoals Jesaja zei: ‘De woestijn en de wildernis zullen zich verheugen, de steppe zal blij zijn en bloeien als een veld narcissen’.

Met andere woorden, zoals de profeet Amos beschrijft: ‘En zij zullen de verlaten steden herbouwen en er in wonen, wijngaarden planten en hun wijn drinken, tuinen planten en van hun vruchten genieten’.

Gods woord is waarachtig en blijft tot in Eeuwigheid. In Israël en daar­buiten drinkt men nu de woestijnwijn Simeon. Een kostelijke wijn die al meer heeft meegemaakt dan menige andere wijnen.

Volgend jaar mogen, volgens Bijbels voorschrift, voor het eerst olijven worden geoogst, waarvan fijne olijfolie zal worden gemaakt. Ondanks alle moeilijk­heden ten aanzien van de woeste grond, is nu al 25 hectare groen geworden. Dit project begon met twee ‘meshuggenes’ in dit land, en is nu mogelijk geworden met nog veel meer ‘meshuggenes’ uit het buitenland. ‘Want hij die niet in wonderen gelooft, is geen realist’ (Ben Goerion).


Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.

Dit is ook interessant