Nieuwe regering: Uitverkoop van de Joodse Staat?

Als we de taalen de legiti­miteit van de aanval van de evange­lische leider Mike Evans op Naftali Bennett buiten beschouwing laten, verschilt zijn onver­valste woede eigenlijk weinig van de woede van Bennett’s Israëlische critici. Ook zij spreken over hem als een verrader, een leuge­naar, een ver­kiezings­frau­deur enzovoort.

Door Tsvi Sadan |

Afbeelding: Aankomend premier Naftali Bennett met Tamar Zandberg, lid van de zeer linkse Meretzpartij. (Foto: Olivier Fitoussi/Flash9o)

En dat niet alleen omdat hij zijn verkiezings­beloften brak. Op de een of andere manier had dat kunnen worden geslikt als Bennett had geweigerd de Arabieren te belonen met 50 miljard shekel na de ‘pogrom van 2021’ en de lega­lisatie van honderd­duizenden illegale huizen van bedoeïenen die verspreid zijn over het zuiden van Israël.

In de ogen van velen is een van de meest veront­rustende dingen bij de nieuwe regering van Bennett de alliantie met Mansour Abbas, de leider van de isla­mi­tische Ra’am-partij, die de visie van Yasser Arafat en de PLO deelt. In navolging van wat velen nu de ‘pogroms van 2021’ noemen, zei Abbas dat het verbranden van synagogen, huizen, auto’s, winkels enzovoort valt in de categorie van ‘legale en legitieme protesten’.

Om dit duidelijk te maken: Abbas noemt zich niet een Israëlische Arabier, maar een Palestijns burger van Israël. Voor het geoefende oor zegt het alles over zijn ware aspiraties, die verge­lijk­baar zijn met de aspiraties van de Moslim­broeder­schap, die op hun beurt niet veel verschillen van de aspiraties van ISIS. En het zou nu onweerlegbaar zou moeten zijn dat Abbas’ identiteitsgevoel wordt gedeeld door een meerderheid van in Israël wonende Arabieren. Bennetts nieuwe alliantie met Abbas en het linkse blok, dat zelf geen probleem heeft met de anti-Israëlische Verenigde Arabische lijst, maakt hem tot een verrader in de ogen van de rechtse kiezers.

Velen zien Bennetts ommezwaai nog steeds door een psychologische lens, in de overtuiging dat zijn persoon­lijke ambitie een­voudig­weg zijn ideologie heeft vertrapt. Maar steeds meer mensen overwegen de mogelijkheid dat Bennett een soort ‘Manchurian-kandidaat‘ is, wiens uiteindelijke doel het altijd was om het onverslaanbare Rechts, dat vandaag zou moeten worden opgevat als synoniem voor het zionisme, te vernietigen.

Dat links niet langer zionistisch is, wordt ondersteund door veel te veel voorbeelden om hierop te noemen. Het volstaat te zeggen dat de toelating van de linkse Israëlische Arabische activist Ibtisam Mara’ana tot de Arbeidspartij, misschien wel meer dan wat dan ook, betekent dat de partij verschuift van de visie van een Joodse Staat naar een visie van een niet-Joodse burgerlijke Staat. Daarom omarmt het linkse blok nu volledig de Verenigde Arabische Lijst, een partij die de Joodse Staat het bestaans­recht ontzegt.

Maar wat duidelijk zou moeten zijn, is nog steeds verborgen voor de ogen van velen, met name voor de overgebleven aanhangers van Bennetts Yamina-partij. Zij geloven nog steeds in het oude, achterhaalde zionistische links/rechts paradigma. Deze factie van het religieuze zionisme gelooft nog steeds dat Bennett de verheven roeping van de beweging vervult om een ​​brug te zijn tussen links en rechts, wat betekent dat religieus zionisme het middel is of zou moeten zijn dat (Joods) Israël zal genezen en verenigen.

Een van de voorstanders van dit idealistische idee is Rabbi Motti Karpel, wiens voortdurende steun aan Bennett een aanslag heeft gedaan op zijn reputatie.

In de volgende sociale media post legt Karpel zijn visie beknopt uit:
Religieuzen zijn niet bang voor seculieren – deel het!
Seculieren zijn niet bang voor religieuzen – deel het!
Rechtens zijn niet bang voor linksen – deel het!
Linksen zijn niet bang voor rechtsen – deel het!
Degenen die zich nog herinneren dat we ondanks onze verschillen allemaal Joden zijn – deel het!

Op de poster staat een citaat uit Richteren 6:14, maar in het meervoud: ‘Ga in de kracht die je hebt en red Israël’, en eindigt met ‘ Bennett-Lapid, we zijn bij jullie.’ Dit bericht kreeg evenveel reacties als ‘likes’. Bijna alle opmerkingen bekritiseren Karpel.

Tegenover Karpel staat Bezalel Smotrich, hoofd van de Religieuze Zionistische Partij, welke partij niet te verwarren is met het nationaal-religieus zionisme. Zijn woede uitstortend over het hoofd van de Yamina MK Nir Orbach (die tot het laatste moment suggereerde dat hij de nieuwe regering zou kunnen verhinderen), gooide Smotrich alle politiek correcte taal uit het raam en haalde uit: ‘Bijna alle rabbijnen, leiders en kiezers van (de partij) Religieus Zionisme die zich heftig uitspreken tegen het verraad van waarden en kiezers en tegen de vorming van een terreur-steunende linkse regering, vertegenwoordigen niet het religieuze zionisme van Orbach. (…) Ik wilde schrijven dat hij een niemand is, maar nee. Hij is een opschepper, een onbeleefde man, een hol vat en een oneervol iemand (…) helaas is er geen verband tussen het nationaal-religieuze zionisme (van Orbach, Karpel, etc.) en de Religieus-Zionistische partij.’

Smotrich laat geen ruimte voor misverstanden. Voor hem gaat Bennetts ‘verraad’ en zelfs criminele politieke verandering niet over hemzelf, maar over zijn besluit om zich aan te sluiten bij anti-zionistische partijen die een existentiële bedreiging vormen voor de Joodse Staat. Of om het in de woorden van een commentator te zeggen die vrij regelmatig op tv-kanaal 20 verschijnt: Yamina’s besluit om zich bij links aan te sluiten is ‘een oorlogs­ver­klaring aan de Joodse meer­der­heid die voor het nationale traditionele religieuze blok heeft gestemd’.

Gezien deze adembenemende verandering van gedachten van de kant van de Yamina-partij, begint een groeiend aantal mensen, niet allemaal rechtse mensen, zich af te vragen of de regering-Bennett-Lapid wel of niet de zwanenzang van het zionisme kan blijken te zijn.

En daarmee beginnen veel rechtse mensen zich af te vragen, of personen zoals voormalig Netanyahu-media-adviseur Ran Baratz toch niet gelijk hebben met hun beoordeling dat Bennett en Yamina no. 2 Ayelet Shaked geen narcisten zijn, maar – zoals ze lijken te suggereren – vertegenwoordigers van subver­sieve activiteiten die gericht zij op het ontman­telen van de rechtse vleugel om de weg vrij te maken voor de vervanging van de Joodse Staat door een volledig burgerlijke Staat.

Binnen een paar maanden zullen we weten wiens visie wordt uitgevoerd, die van Karpel, die spreekt over Bennett-Lapid als de genezers van de Israëlisch-Joodse samenleving, of die van de links-Arabische visie, die de Joodse Staat wil omvormen tot een niet-Joodse Staat.

Hoe dan ook, één ding is bijna zeker. De nieuwe regering verruilt niet zomaar de ene premier voor de andere, zoals Bennett ons wil doen geloven. Deze regering is bezig met het creëren van een ongekende historische gebeurtenis, die schadelijk zou kunnen zijn voor Israël.

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.

Dit is ook interessant