Deze beslissing die op leugens is gebaseerd, zorgt ervoor dat Israël vogelvrij is verklaard, zonder legitimiteit. Bovendien heeft de van haat vervulde retoriek van de BDS-beweging al moorden tot gevolg gehad. Mohammed Merah vermoordde in 2012 in Zuid-Frankrijk zeven mensen omdat hij de kinderen van Gaza wilde wreken.
De tweede gebeurtenis is bijna gelijk aan de eerste: Het Internationaal Strafhof in Den Haag heeft Israël aangeklaagd voor oorlogsmisdaden. En als men dan al zover gaat, waarom dan niet ook voor ‘misdaden tegen de menselijkheid’?
De derde gebeurtenis speelde zich in Israël af, waar het hooggerechtshof in naam van de mensenrechten, de wet over het recht van het Joodse volk op het land Israël, ophief.
Bij deze drie gebeurtenissen worden de ‘mensen’, d.w.z. de mensenrechten, tegenover de ‘Joden’ geplaatst. Dit is de voornaamste karakteristieke trek van het nieuwe antisemitisme, dat begonnen is tijdens de eerste VN-Conventie te Durban in 2001 onder het motto ‘Wereldconferentie tegen racisme, rassendiscriminatie, xenofobie en daarmee samenhangende intolerantie’. Op deze conferentie werd anti-racisme (versterkt door anti-zionisme) in verband gebracht met antisemitisme. Het was daarna legitiem om Joden te boycotten en hun hun menselijke status, kortom hun mensenrechten te onthouden. Dit is feitelijk nog maar een aanvankelijke aanzet tot de eigenlijke doodsteek.
‘Boycot, Desinvestering, Sancties’ (BDS), de diverse vormen van de Palestijnse mystiek der postmodernen, zijn uitgegroeid tot de speerpunten van deze nieuwe haat, maar nu op wereldniveau. Een zogenaamde ‘apartheid’ dient als afleidingsmanoeuvre om het plan te verbergen dat men met deze ideologieën wil verwezenlijken, namelijk een morele boycot van Israël.
Dit alles betekent dat we weer eens moeten meemaken hoe de internationale gemeenschap de Joden het menselijke ontzegt. En dat gaat volgens een dialectiek die met de emancipatie tijdens de Franse Revolutie begonnen is. De Joden werd toen in het kader van de mensenrechten, staatsburgerschap toegekend en gelijke behandeling beloofd.
Maar het ging niet om de Jood als mens, maar om de mens in de Jood. De Joden moesten afstand doen van hun identiteit als volk en van hun historische identiteit. Rechten werden verleend aan een abstracte figuur, niet aan een eigenlijke Jood als individu, ook niet aan het Joodse volk of de Joodse identiteit, maar louter en alleen aan het menselijk ras. Deze scheiding van de Jood van zijn menselijkheid was de opmaat voor de wezenlijke vernietiging. Destijds, toen de Joden hun nationaliteit en staatsburgerschap kwijtraakten, werd het duidelijk dat de mensenrechten voor een Jood niets anders inhouden dan het recht om tot niets te worden.
Degenen die de mensenrechten ombuigen tot een splijtzwam, willen Israël in een getto, een pariastaat veranderen, maar de Staat Israël belichaamt juist hetgeen het zionisme aan de mens in de Jood heeft gegeven, namelijk staatsburgerschap, de status van een volk, identiteit, vrijheid en de mogelijkheid tot zelfverdediging.
De Staat Israël staat voor datgene wat de aanhangers van de Palestijnse religie samen met de boycotbende willen vernietigen en losscheuren, namelijk de Jood van de mens, de zionist van de Jood, het Joodse staatsburgerschap van de menselijke existentie.
Vandaag de dag proberen de verdraaiers van mensenrechten de rechten van de burgers, de soevereiniteit van de Staat en de legitimiteit van de democratische samenleving te ontwrichten. Mensenrechten bestaan echter alleen omdat er burgerrechten bestaan, omdat er zoiets als een Staat of een natie bestaat die de mensenrechten respecteert en kan verdedigen. Burgers van alle naties – verenigt u!
Column van Shmuel Trigano van 20 juni in Israel Hayom, vertaald met toestemming van de auteur.
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.
Jeruzalem volgt opmars rebellen in Syrië nauwlettend
Nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Sa’ar: “Israël vecht tegen islamitisch radicalisme”
Israëli’s bidden voor een sterk Amerika
