Leven na Pinksteren: Houd mijn lamp brandend!

Toen de Heilige Geest met Pinksteren over Joden uit de hele destijds bekende wereld werd uitgestort, was het niet de bedoeling dat het eenmalig zou zijn, zoals in deze tijd algemeen wordt beweerd. Het is een kracht die we allemaal nog steeds nodig hebben.

Door Charles Gardner |

Zowel niet-Joden als Joden hebben die kracht nog steeds nodig – samen met alle gaven van de Geest, inclusief de tongentaal. En als kroongetuige roep ik een vriend en collega van de Church’s Ministry among Jewish people (CMJ) van de Anglicaanse kerk op: ds. Ralph Goldenberg.

Ralph, nu een gepensioneerd predikant, dubde over zijn inwijding in het ambt van de Kerk van Engeland, toen de bevestiging kwam door een boodschap in tongentaal – in het Soedanese Arabisch!
Hij was opgegroeid in Soedan, waar zijn grootvader opperrabbijn was, en herkende onmiddellijk de taal van de spreker tijdens een huisbidstond, waarvan de boodschap werd vertaald als: ‘God houdt van je. Je bent van het bloed van Abraham. Het evangelie is in uw mond’.

De Pinksterdag, 50 dagen na de opstanding van onze Heer, was in eerste instantie een vervulling van het aan Israël beloofde Nieuwe Verbond (Jeremia 31:31) – niet alleen de geboorte van de kerk met 3.000 nieuwe gelovigen, maar een uitbreiding van Gods beloften aan zijn oude volk, waardoor we allemaal gezegend zouden worden (Genesis 12.3).

Het was ook een vervulling van de Wet, gegeven op de berg Sinaï (50 dagen na de Exodus) – destijds geschreven op stenen tafelen, nu gegraveerd in menselijke harten (Matteus 5:17, Romeinen 2:15, 2 Korinthe 3:2 e.v.) – evenals een omkering van de vloek op de Sinaï, waar 3.000 rebellen stierven, en van de Toren van Babel, waar de talen werden verward. Dus terwijl de Wet op de berg Sinaï werd gegeven en God sprak door donder, bliksem en vuur, hebben we nu de kracht ontvangen om de Wet te vervullen door de wind en de vlammen van Pinksteren (of Shavoe’ot).

Zoals bij alle drie de hoge feesten gaat het bij Shavoe’ot om de oogst – in dit geval de tarweoogst, zeven weken na de gersteoogst, het brengen van de eerste vruchten, wat volgde op Pesach, dat samenviel met de Opstanding.
Het Loofhuttenfeest in de herfst markeert de laatste oogst van alle vruchten van het land, en er wordt algemeen aangenomen dat Jezus tijdens dit feest zal terug­keren, wanneer de door het evangelie gezaaide oogst van de aarde zal worden binnengehaald.

Het Boek Ruth wordt traditioneel op Shavoe’ot gelezen, omdat de Moabitische vrouw met haar Joodse schoonmoeder Naomi terugkeerde naar het land tijdens de gerst- en tarweoogst. Ruth staat ook symbool voor hoe de niet-Joden een essentiële rol zouden spelen in het Joodse herstel – eerst voor het land, maar ook voor het openbaar worden van hun bloedverwant Verlosser. Ze maakte zelfs deel uit van het geslacht van onze Redder!

Ruth zocht haar toevlucht onder de vleugels van de God van Israël (Ruth 2:12), net als de niet-Joden in de afgelopen 2000 jaar, hoewel die deze voor de hand liggende waarheid niet altijd waarderen of erkennen. Ruth symboliseert inderdaad de niet-Joodse bijdrage aan de uiteindelijke oogst.

Zoals de profeet Joël had voorspeld, werd de Geest uitgestort in wind en vuur, terwijl God in vele talen tot de pelgrims in Jeruzalem sprak. Door onze zeilen te hijsen voor Gods leven-gevende Geest krijgen we de juiste beweging en richting, zoals dat ook het geval is bij jachten op de golven van de oceaan. Het zal ons ook met grote vreugde vervullen – inderdaad, Petrus moest het uitleggen: ‘Deze mannen zijn niet dronken, zoals jullie denken…’ (Handelingen 2.15).

En samen met de wind komt het vuur van het oordeel, dat Jesaja ervoer toen zijn lippen werden aangeraakt door een gloeiende kool van het altaar (Jesaja 6:7), en door Elia toen hij vuur uit de hemel afriep om te laten zien wie God is.

Bovendien krijgen we kracht om verleiding te weerstaan – denk eraan hoe Jezus de duivel met succes weerstond, nadat hij door de Geest naar de woestijn werd geleid (Matt. 4:1). Mijn belangrijkste motivatie om de doop in de Heilige Geest te zoeken was 40 jaar geleden mijn roep om hulp bij het weerstaan van een verleiding. Ik kreeg waar ik om vroeg – en nog veel meer, vooral vrijmoedigheid in het getuigenis, samen met een steeds dieper wordende bron van vreugde in de aanbidding (zie Jesaja 12:3) en in mijn dagelijkse wandel met de Heer.

Pinksteren is in de eerste plaats om ons toe te rusten om te getuigen: Het Brood van het Leven dat de Adem van God stuurt om de oogst binnen te halen. De Griekse vertaling van het woord, dat gebruikt wordt voor Pinksterkracht (Handelingen 1:8), is dunamis, waarvan dynamiet afgeleid is. Het is explosief!

Wat had de vroege Kerk dat wij vandaag niet hebben?
Duncan Campbell, een sleutelfiguur van de opwekking op de Schotse Hebriden, van 1949 tot 1952, daagt ons terecht uit: ‘Hoe komt het dat we, terwijl we zoveel aanspraak maken op de kracht van het evangelie, zo weinig van het bovennatuurlijke in werking zien? Is er een reden waarom de Kerk van vandaag niet overal gelijk is aan de Kerk van Pinksteren? Wat had de vroege Kerk dat wij vandaag niet hebben? Niets anders dan de Heilige Geest, niets anders dan de kracht van God.’

In de Opwekking van Wales in 1904 werden schulden betaald, gestolen goederen teruggegeven en familieruzies bijgelegd. Vanwege ‘spontane lofprijzing’ gingen sommige bijeenkomsten de hele nacht door. Mannen in hun werkkleding kwamen meedoen, met hun lunchpakket al klaar voor de volgende dag. De politie had vrijwel niets anders te doen dan de menigte die buiten de kerken in de rij stond te controleren en de rechters hadden niets te doen.

En tenslotte overkwam me nog iets opmerkelijks: Shavoe’ot viel samen met de verjaardag van mijn vrouw Linda, waarvoor ik haar favoriete maaltijd kookte. Ongewoon, ze vroeg om hollandaise saus bij de zalm (samen met asperges en speciale witte aardappeltjes, zogeheten Jersey Royals) en daarna, in een opwelling, als puddingtoetje een gebakken frambozen kaastaart – iets dat ze in de bijna 20 jaar van ons samenzijn niet heeft gemaakt.

Pas daarna ontdekten we dat melkgerechten in het algemeen, en kaastaart in het bijzonder, traditionele Joodse lekkernijen zijn voor dit feest, omdat ze hun reis naar het land van melk en honing gedachten!

We zagen dit als een verdere bevestiging van het belang, dat onze Heer aan dit feest hecht. Wees geen dwaze maagd; houd het vuur brandend!

Charles Gardner is de schrijver van Israel the Chosen, Peace in Jerusalem en A Nation Reborn.

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.