Lees dit artikel niet. Het zal niet aangenaam zijn om te lezen. Het zal onze realiteit niet netjes in vakjes verdelen of in zwart-wit termen beschrijven. In de volgende regels zal ik niet beweren dat noch oppositieleider Benjamin Netanyahu noch premier Naftali Bennett een ramp is. Ik zal niet aantonen hoe verschrikkelijk Netanyahu is of bewijzen dat Bennett een soort profeet is.
Met uw permissie, zou ik willen beginnen met een paar feiten. Nu Bennett een jaar in functie is, is het duidelijk dat het regeringsbeleid van Bennett en minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid niet veel verschilt van dat van Netanyahu.
Netanyahu was nooit bijzonder rechts: Hij handhaafde het rechtssysteem, verzuimde de Israëlische wet te handhaven als het ging om de Bedoeïenen en de Arabieren, steunde de oprichting van een Palestijnse staat, en bemoeilijkte de bouw in Judea en Samaria en Jeruzalem.
Bennett en Lapid zijn niet bijzonder links: Bennett heeft geweigerd de woorden “Palestijnse staat” uit te spreken, heeft de opening van een Palestijns consulaat in Jeruzalem geblokkeerd, heeft toestemming gegeven voor de bouw in Judea en Samaria en is begonnen met de handhaving van de Israëlische wet in Arabische gemeenschappen.
Ook op sociaal-economisch gebied zijn er geen ideologische verschillen. Deze regering gelooft, net als die van Netanyahu, in een open markt en hulp aan de zwakken.
Als het op operationele capaciteit aankomt, zou je moeilijk kunnen beweren dat deze regering beduidend beter of slechter is dan die onder Netanyahu. Het verkeer is hetzelfde, de huizenprijzen blijven stijgen en het gezondheidsstelsel, dat uitblonk tijdens de coronaviruscrisis, blijft hetzelfde gezondheidsstelsel.
Hetzelfde geldt voor de nationale veiligheid. Netanyahu was bereid te leven met de terreurgolf die in 2015 uitbrak, vergelijkbaar met Bennett twee maanden geleden. Voor zover wij weten, geldt hetzelfde voor het zuidelijke en het noordelijke front, en voor Iran.
Uiteindelijk is 80% van de beslissingen die onze leiders nemen slechts het resultaat van het goedkeuren van voorstellen van deskundigen. Daarom zijn er geen grote verschillen in beleid tussen de regeringen van Israël.
Hoe zit het met geloofwaardigheid? In de wedstrijd “wiens neus is langer”, is iedereen een winnaar. Bennett heeft het tot het kabinet van de premier geschopt door zowel zijn partners als zijn kiezers te duperen. Netanyahu deed hetzelfde met Blue-White partijleider Benny Gantz en Ra’am partijleider Mansour Abbas. En Lapid? Hij heeft al zijn campagnebeloften van de afgelopen jaren uit het raam gegooid om Netanyahu af te zetten.
Dit brengt ons tot de kern van de zaak: Alles is persoonlijk, niets meer. Er was een tijd dat Israëlische politici ruzie maakten over de weg vooruit, of ze zich al dan niet moesten terugtrekken uit dit of dat gebied of een socialistisch economisch beleid moesten voeren.
Sinds 2019 zijn er geen geschillen meer geweest over beleid. Er zijn geen geschillen over ideologie. Er is geen verschil in de manier waarop de regeringen functioneren. Alle politieke beroering die Israël door elkaar schudt, is het resultaat van een strijd tussen een klein aantal mensen met enorme ego’s. Dat geldt evenzeer voor Netanyahu als voor zijn rivalen.
Neem bijvoorbeeld Avigdor Lieberman, het hoofd van de partij Yisrael Beiteinu. Hij brak met Netanyahu in 2018 en beweerde dat de stap een reactie was op de weigering van de toenmalige premier om de bewoners van het illegale bedoeïenendorp Khan al-Ahmar uit te zetten en op zijn verzet tegen een grondoperatie tegen Hamas in de Gazastrook – beide ernstige beweringen. Er zijn nu echter vier jaar verstreken en Netanyahu is niet langer aan de macht. Heeft de regering waar Lieberman nu deel van uitmaakt iets anders gedaan? Het antwoord is natuurlijk nee.
Lieberman heeft, net als Lapid, het hoofd van de New Hope-partij Gideon Sa’ar en Gantz, simpelweg besloten een veto uit te spreken tegen Netanyahu. Natuurlijk heeft Netanyahu ook een rol gespeeld in deze uitkomst, maar de waarheid blijft dezelfde: dit is het resultaat van niets meer dan persoonlijke animositeit.
Journalisten leiden ook de campagne van persoonlijke haat tussen de kampen. Neem, bijvoorbeeld, mijn collega’s Ben Caspit en Yinon Magal. Caspit is al jaren betrokken bij de campagne om Netanyahu ten val te brengen. Magal, daarentegen, aanbidt de grond waarop Netanyahu loopt.
Beiden zijn slim genoeg, volwassen genoeg en ervaren genoeg om te weten dat de eenzijdige werkelijkheid die zij aan hun volgelingen beschrijven, niet de waarheid is. Toch zullen zij polariserende standpunten ter ondersteuning van de regering en tegen Netanyahu of omgekeerd uitzenden en twitteren, waardoor steeds meer brandstof wordt gegoten op de groeiende vlammen van haat.
Zowel het “iedereen behalve Netanyahu”- als het pro-Netanyahu kamp hersenspoelen de burgers door de voormalige premier af te schilderen als ofwel de messias ofwel de duivel. Elke publieke figuur die zich hiermee bezighoudt, weet diep van binnen dat er geen fundamentele verschillen zijn tussen de twee partijen en dat alles persoonlijk is.
Bovendien zullen sommige van deze rivalen in de toekomst gedwongen worden samen te werken, hetzij in deze Knesset, hetzij in de volgende. Wat is het nut van al dit vuilspuiterij als zij de volgende dag met één stem moeten spreken?
Zou het niet verstandiger zijn om onmiddellijk een einde te maken aan deze verachtelijke schijnvertoning? Verdient het publiek geen elegantere en intelligentere argumenten dan de huidige vuilspuiterij? Is de tijd niet gekomen om niet langer over de verdiensten van een bepaalde persoon te praten, maar over de verdiensten van een bepaald onderwerp?
Ik denk dat dit de verwachting is van de volwassen en zwijgende meerderheid die begrijpt dat de werkelijkheid gecompliceerd is. De meerderheid die ziek wordt van de persoonlijke aanvallen die dit land en zijn mensen verscheuren. De meerderheid smeekt de wetgevers van de Knesset om volwassen te worden, te stoppen met het vergiftigen van de geesten van de mensen, een einde te maken aan de waanzin, en voor ons te gaan werken. Dat is het enige wat zij van hun vertegenwoordigers in de regering verwachten.
Ariel Kahana is Israel Hayom’s senior diplomatiek commentator. Dit artikel was oorspronkelijk gepubliceerd door Israel Hayom.
Israëls ondoorzichtige wetgeving
Open de poorten van de Tempelberg!
‘Law & Disorder: Israël’
