Kunnen Iraanse protesten het regime omverwerpen?

Alireza Nader, de directeur engagement bij de Nationale Unie voor Democratie in Iran (NUFDI) sprak onlangs in een webinar op het Midden-Oosten Forum en legde uit hoe wijdverbreid de recente protesten in Iran waren. Hij beweerde dat sinds de moord op Mahsa Amini protesten zijn uitgebroken in elke regio in Iran, van het kleinste dorp tot de grootste stad. Hij merkte op dat de protesten zijn uitgebroken vanwege de afslachting van politieke dissidenten en de wijze waarop het regime de Iraanse bevolking mishandelt.

Sirwan Mansouri, een Koerdische journalist die in het Midden-Oosten woont, zei: “Na de moord op een Koerdisch meisje genaamd Mahsa Amini onder het voorwendsel van kuisheid door de Islamitische Religieuze Politie zes maanden geleden, begonnen de demonstraties. Het verschil tussen deze demonstraties en eerdere demonstraties is veelzijdig. Ten eerste was het niet vanwege economische problemen, maar vanwege het gebrek aan vrijheid. Ten tweede ging het om het hele land en niet alleen om bepaalde problemen. Ten derde stonden vrouwen op de voorgrond. Ten vierde vormden de etnische minderheden de belangrijkste kern van de demonstraties. De muur van angst in Iran is gevallen en de mensen zijn niet langer bang voor het regime. Zij staan op hun grondrechten en dagen het regime uit.”

Nader beweerde dat de demonstranten jonge mensen zijn die niet langer bang zijn om de door de regering ingestelde religieuze wetten, zoals de verplichte hijab, niet te gehoorzamen. Tijdens de demonstraties begonnen de Iraniërs hun nationale geschiedenis los van de islam te ontwikkelen door figuren uit het pre-islamitische verleden van het land te benadrukken, zoals Cyrus de Grote. Koning Cyrus werd het symbool van het verzet van het land tegen de heerschappij van de ayatollah, waarbij zijn verjaardag enkele jaren lang werd gevierd. Daarnaast worden niet-islamitische Perzische feestdagen zoals Novruz opnieuw intens gevierd. Tijdens de huidige golf van protesten zijn er leden van de Iraanse Revolutionaire Garde die van gedachten zijn veranderd en zich bij het verzet hebben aangesloten. Maar er zijn ook veel mensen die de ayatollahs blijven steunen, wat hun regering helpt om de macht te behouden.

“De protesten in Iran zijn nog steeds gaande, maar niet zoals een paar maanden geleden of zelfs in februari,” benadrukte Tarlan Ahmadov, die voorzitter is van de Azerbeidzjaanse Vereniging van Maine. “Mensen protesteren nog steeds, soms vreedzaam, vooral vrouwen praten daar openlijk over hun rechten. Maar zoals we weten is de wreedheid van het Iraanse regime constant. Ze worden wreder dan een paar maanden geleden. Ze dringen aan op het terugbrengen van de hijab. Minderheden zoals Azerbeidzjanen worden enorm vervolgd en worden geconfronteerd met een voortdurende schending van hun mensenrechten.”

Hij beweert dat de protesten afnemen door het gebrek aan wereldwijde steun: “Men reageert bijna niet op deze voortdurende schending door de wreedheid van het regime. Alleen iets zeggen is niet genoeg. Ze moeten de demonstranten actief steunen, misschien met wapens, om de situatie te veranderen. Het is zo frustrerend geworden. De bereidheid om het Iraanse regime te stoppen is er momenteel niet. Iran heeft zich ook agressief gedragen tegenover andere landen, zoals Azerbeidzjan en Israël. Dit is niet acceptabel. De regeringen van de wereld moeten deze agressie stoppen. De nucleaire wapens van Iran zijn een wereldbedreiging. Ze zijn een vernietigende kracht in het hele Midden-Oosten. Dit moet op de een of andere manier worden aangepakt.”

Bronnen binnen Iran beschrijven de onvoorstelbare wreedheid van de Islamitische Republiek Iran tegenover vrouwen, die een van de meest dominante groepen zijn in de protesten. De Islamitische Republiek Iran vergiftigt jonge schoolmeisjes letterlijk met chemisch gas in middelbare scholen en middelbare scholen, waardoor velen van hen op de eerste hulp belanden en in het ziekenhuis worden opgenomen omdat ze chemisch zijn vergiftigd. Bovendien heeft Iran overal in het land camera’s geïnstalleerd om harder op te treden tegen de verplichte Hijab-wet in Iran in de loop van de decennia.

Er is een brede consensus dat de revolutie vooral wordt gedreven door jongeren en bewegingen. Er zijn veel leiders, een leider voor elke organisatie en een leider voor elke regio in Iran. Er zijn ook leiders die zich niet willen openbaren omdat zij voor hun leven vrezen. Sommigen zijn vermoord en anderen zijn gevangen gezet. Reza Pahlavi, die dit jaar Israël bezocht op Holocaust Memorial Day, is de erfgenaam van de Pahlavi-dynastie en zou de volgende heerser van Iran kunnen zijn.

Nader beweert dat Pahlavi “de meest populaire leider is. Hij volgt wat er in Iran gebeurt en veel demonstraties in 2017 werden onder zijn leiding gehouden. Hij kan alle protesterende organisaties verenigen, maar heeft ook de leiderschapskwaliteiten die Iraniërs in Iran en in het buitenland waarderen. Hij en de zijnen willen in Iran een constitutionele monarchie vestigen, maar meer in de richting van een parlementaire republiek. Deze man heeft de Iraanse oppositie veel meer verenigd.”

Mansouri is het daar grondig mee oneens: “Reza Pahlavi en zijn aanhangers proberen de revolutie te confisqueren. Zij denken dat zij de eigenaren zijn van deze beweging en beschouwen haar als hun eigendom, terwijl deze beweging binnen het land is begonnen. Mensen binnen Iran waren verenigd in de straten tegen het regime en scandeerden “vrouwen, leven vrijheid. Dit was de centrale slogan en het manifest van deze revolutie. Maar sommige oppositiegroepen begonnen te pleiten voor de Pahlavis, veranderden het pad van de beweging en maakten de samenleving multipolair. Mensen die in de eerste maanden tegen het regime protesteerden, zijn nu naar huis gegaan omdat ze beseffen dat hun leven verloren gaat ten voordele van enkele oppositiegroepen.”

Ahmad Obali, voorzitter van het comité voor internationale betrekkingen van het Zuid-Azerbeidzjaanse Nationale Vrijheidsfront en oprichter van Gunaz TV, gelooft dat de protesten, ook al nemen ze af, sterker zullen terugkomen en is niet zo negatief als Mansouri: “Zelfs als het niet op korte termijn terugkomt, zal het hoe dan ook terugkomen, want de mensen zijn momenteel extreem ziek van de regering. Ze hebben geen hoop voor de toekomst. Ze denken dat de enige hoop is om te blijven protesteren en de regering omver te werpen.” Om dit tegen te gaan, voorspelt Obali dat het regime meer crises in de regio zal creëren, vooral in het noorden rond Azerbeidzjan: “Iran kan dit gebruiken als een manier om de crisis intern op te lossen, door te beweren dat Iran in een groot geschil zit met de buurlanden, dus moet het geschil daar zijn. Dus op korte en middellange termijn zal Iran een bittere crisis met Azerbeidzjan creëren.”

Volgens hem: “Daarom zullen de demonstraties doorgaan, ook al zijn ze op dit moment afgezwakt. Maar ze zullen terugkomen en doorgaan.” Obali vindt het wel een vergissing om bij deze protesten alleen naar de Pahlavis te kijken: “De wereld moet zich richten op het etnische aspect van de bewegingen in Iran, met name Koerden, Baloch en Azerbeidzjanen. Strategisch gezien zullen de protesten doorgaan en zal de regering uiteindelijk vertrekken, en zullen de etnische minderheidsgroepen hun zegje kunnen doen over de toekomst van Iran. Daarom zal de aandacht voor etnische minderheden niet alleen het einde van de huidige regering eerder brengen, maar ook het Midden-Oosten stabiliseren en vrede en democratie in de regio brengen.”

De Iraanse politieke theoreticus Dr. Reza Parchizadeh, auteur bij het Center for Security Policy concludeerde: “Het belangrijkste doel van de revolutie is het vestigen van democratie met een focus op de vrijheid van vrouwen en de empowerment van de achtergestelde groepen, zoals de etnische groepen en andere minderheden. Het leiderschap van de revolutie is horizontaal en gebaseerd op netwerken, en er is een ongeëvenaarde samenwerking en coördinatie tussen verschillende sectoren van de samenleving om de Islamitische Republiek uit te dagen en de stemmen van het vrijheidszoekende volk van Iran te versterken om de buitenwereld te bereiken.”

Volgens hem: “De meest progressieve menselijke, politieke, sociale en culturele concepten, zoals de vrijheid van vrouwen en seksuele minderheden, multi-etniciteit en multiculturalisme in Iran, de noodzaak om de historische machtsstructuur ingrijpend te veranderen en de regering te decentraliseren, en gelijkheid tussen alle Iraanse mensen, ongeacht hun afkomst en achtergrond, vormden de kern van de revolutie. Ondanks het feit dat de aanvankelijke vurigheid van de revolutie enigszins is afgenomen door de repressie van het regime, tonen de demonstranten hun verzet op verschillende manieren en streven zij nog steeds naar de omverwerping van het islamitische regime en de vestiging van democratie.”