
Het doel van degenen die de Jordaanvallei willen annexeren is duidelijk: het annuleren van de Oslo-akkoorden en het proces dat leidt tot een tweestatenoplossing. Het lijkt er ook op dat ze de Palestijnen naar het oosten willen duwen, in de richting van Jordanië.
De huidige regering van Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft de annexatie van de Jordaanvallei en andere delen van de zogenaamde ‘Westbank’ tot een topprioriteit gemaakt. Toch zijn de meeste Israëli’s zich wellicht niet bewust van de neveneffecten die zo’n eenzijdige stap op hun leven zal hebben. Zij beseffen wellicht niet met welke risico’s zij te maken krijgen als gevolg van dit proces.
Gebied C zijn de gebieden op de Westbank die nu al onder volledige Israëlische veiligheidscontrole staan. Sinds 2016 heeft de Knesset niet minder dan 60 voorstellen gehoord om dit gebied geheel of gedeeltelijk te annexeren, inclusief het huidige plan van Netanyahu, in overeenstemming met de ‘Deal van de Eeuw’ van de Amerikaanse president Trump. Ik wil een paar van de manieren bekijken waarop dit het dagelijks leven van de gemiddelde Israëliër negatief kan beïnvloeden.
In bezit nemen van land
Drieëntwintig procent van het land dat bestemd is voor annexatie, oftewel 110.000 hectare, is particulier Palestijns eigendom. Zonder een wijziging van de Israëlische Wet op de Afwezige Eigenaar zullen deze landeigenaren hun land verliezen als onderdeel van de annexatie. Het is mogelijk dat Israël de wet zal wijzigen, zoals het deed bij de annexatie van Oost-Jeruzalem, maar zelfs dan zal het een deel van het betreffende land verdubbelen voor ‘publieke behoeften’. In het geval van Oost-Jeruzalem eigende Israël zich uiteindelijk zo’n 11.330 hectare particulier Arabisch land toe en bouwde het later zo’n 60.000 appartementen voor Israëlische Joden.
Als we nu iets dergelijks zouden doen, zou dat natuurlijk leiden tot wereldwijde diplomatieke druk en mogelijk tot een heropleving van het Palestijnse geweld.
En zelfs de Palestijnse landeigenaren, die toestemming krijgen hun bezittingen te behouden, moeten toegang blijven krijgen, vooral tot boerderijen en andere landbouwgronden. En dat zou betekenen dat er nog meer veiligheidshekken en controleposten komen, die Israëlische soldaten zouden moeten bemannen. Checkpoints die kunnen uitgroeien tot extra brandhaarden, als de Palestijnen vinden dat hun toegang niet voldoende is.
Extra controleposten zijn noch voor Israël, noch voor de Palestijnen een wenselijke uitkomst. (Foto: Wisam Hashlamoun/Flash90)
Civiele diensten
Volgens de kaarten die momenteel worden besproken, zal Israël 12 Palestijnse dorpen annexeren met een gezamenlijke bevolking van 13.500 mensen. De Palestijnse Autoriteit zal niet langer verantwoordelijk zijn voor deze mensen, en van Israël wordt verwacht dat het voor hen zorgt. Krijgen zij, net als de inwoners van Oost-Jeruzalem, een permanente verblijfsstatus in Israël, met een hoop op staatsburgerschap? Er zijn geen voorbereidingen getroffen om zo te handelen, en Netanyahu heeft eerder op benadrukt, dat hij deze mensen geen Israëlische status zou verlenen. Maar als hij dat niet doet, kan dat de Palestijnen ook dwingen om te vechten voor de burgerlijke diensten. (Zie: ‘Take the Land, Take the People”)
Jericho
De oude stad Jericho ligt precies in het hart van de annexatiekaart van de Jordaanvallei. Maar Jericho ligt in gebied A, dat zijn de gebieden die onder volledige controle van de Palestijnse Autoriteit staan, en zal dat ook blijven, waardoor het in feite een Palestijns eiland wordt temidden van soeverein Israëlisch grondgebied. Er wonen zo’n 43.000 Palestijnen en velen zullen dagelijks de Israëlische controleposten moeten passeren, omdat Jericho afhankelijk is van het toerisme en de verbouw van dadels. Deze mensen zouden al snel gedwongen kunnen worden om te vechten om economisch te overleven.
Annexatie zou veel Palestijnen kunnen dwingen om weer naar geweld te grijpen, niet voor een nationalistische zaak, maar vanwege een gebrek aan overheidsdiensten. (Foto: Nasser Ishtayeh/Flash90)
Verplaatsing
Enkele inwoners van de Westbank zullen worden verplaatst naar Jordanië, indien het Hashemitisch Koninkrijk daarmee instemt. Israël zou er zeker de voorkeur aan geven om veel Palestijnen in de geannexeerde gebieden naar Jordanië te verhuizen, die al een Palestijnse meerderheid heeft. Maar dat brengt het risico met zich mee dat Jordanië, dat een cruciale veiligheidspartner voor Israël is, wordt gedestabiliseerd.
Wat heeft het voor zin?
Israël heeft de Jordaanvallei al effectief onder controle. Waarom heeft Netanyahu zo’n haast om de Israëlische soevereiniteit daar volledig op te leggen? De meeste van zijn rechtvaardigingen klinken gewoon niet zo overtuigend.
De dreigende situatie vanuit het oosten is niet veranderd. Jordanië houdt zich zorgvuldig aan het vredesakkoord met Israël – het zorgt voor vrede aan de grens en strategische diepgang. Ook Syrië en Irak, die beide nog steeds te lijden hebben onder een burgeroorlog, zijn niet in staat om Israël werkelijk te bedreigen, en dat wordt ook in de komende jaren niet van hen verwacht.
De stabiliteit in het Midden-Oosten, gebaseerd op de vredesverdragen van Israël met zowel Jordanië als Egypte, is een strategische troef voor alle betrokkenen, ook voor de Verenigde Staten. Dat riskeren omwille van een grotendeels overbodig annexatieproces lijkt niet de juiste stap.
Rami Dabbas is een politieke activist en analist, die gevestigd is in Jordanië en regelmatige bijdragen levert aan Israël Today.
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.