Israëls leiders wanhopig in begin Yom Kippoer-oorlog

Vorige week, op 6 oktober, was het 48 jaar geleden dat de Yom Kippoer-oorlog uitbrak. Israël werd, op de heiligste dag van het jaar aangevallen door de legers van Egypte en Syrië. De eerste dagen waren Israëls leiders er zeker van dat de inter­nationale gemeen­schap hen in de steek had gelaten.

Door Redactie Israel Today |

Israël geniet vandaag de dag de onvoor­waardelijke steun van de Verenigde Staten (hoewel die steun het laatste jaar is afgenomen) en kan zelfs rekenen op de steun van een aantal Europese, Afrikaanse en Aziatische landen.

Maar zo is het niet altijd geweest. Nog maar 48 jaar geleden was het leiderschap van Israël ervan overtuigd dat de inter­nationale gemeen­schap bereid was de Joodse Staat op te offeren op het altaar van de geschiedenis.

Israëls toenmalige premier Golda Meir met de toenmalige Amerikaanse minister van Buiten­landse Zaken William Rogers in 1969. (Foto: Moshe Milner/GPO)

Vorige week vrijgegeven documenten onthulden dat toenmalig premier Golda Meir en de hoogste generaals van de IDF geloofden dat de wereld, met inbegrip van het ‘Christelijke’ Westen, geen medeleven toonde met Israël toen het het land in 1973 op Yom Kippoer, Grote Verzoendag, werd gecon­fron­teerd met een verwoes­tende verrassings­invasie die het bestaan van de Joodse Staat bedreigde.

‘De situatie is zeer ernstig op beide fronten,’ zeiden hoge legerofficieren tegen Meir op de tweede dag van de oorlog, verwij­zend naar de gecoör­di­neerde gezamen­lijke invasie door zowel Egypte als Syrië. Israëls eerste en enige vrouwelijke premier antwoordde: ‘De weinige hulp die we van de inter­nationale gemeen­schap krijgen zal verdwijnen, ze zullen ons voor de honden gooien. Ze houden niet van Joden, zeker niet van zwakke Joden.’

Meir drukte haar generaals op het hart om de Egyp­te­naren en Syriërs zo hard mogelijk te treffen, om ‘zware slagen’ uit te delen in de hoop de inter­nationale gemeen­schap te dwingen in te grijpen. Israël zou uiteindelijk niet alleen beide invasie­legers afweren, maar ook een tegen­invasie uitvoeren in zowel Egypte als Syrië, waarbij respec­tievelijk Caïro en Damascus werden bedreigd. Op dat moment kwam de inter­nationale gemeen­schap inder­daad tussen­beide en beëin­digde de oorlog voordat Israël zijn vijanden kon vernederen door hun tot overgave te dwingen.

Misschien had Golda Meir gelijk. Misschien geniet Israël vandaag de dag alleen relatief brede steun omdat het in de decennia na 1973 is uitgegroeid tot een bewezen militaire, techno­logische en econo­mische grootmacht.

Zie ook:
The Yom Kippur War (October 1973),
Who lost the Yom Kippur War?,
World will ‘throw us to the dogs’: Yom Kippur War papers reveal Golda’s despair.

Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.

Dit is ook interessant