Kon het Israel College of the Bible geen gekwalificeerde Israëlische professor, academicus of geleerde vinden om de afgestudeerden en hun families toe te spreken? En waarom nodigt een Hebreeuws sprekende Israëlische bijbelschool iemand uit van het bastion van het Amerikaanse evangelische christendom als hun hoofdspreker?
De reden waarom dit mijn interesse wekte, is dat ik er 30 jaar geleden bij was toen de bijbelschool begon. Ik maakte deel uit van een kleine groep Israëli’s die de Messias Yeshua waren gaan volgen, en die de Schriften serieuzer wilden bestuderen om te groeien in ons geloof. We waren ook bezig met het vormen van lokale Hebreeuws-sprekende gemeenten in het hele land. Ook probeerden we ons nieuw ontdekte geloof te integreren en het relevant te maken in onze Joodse, Israëlische culturele omgeving. Aangezien de enige achtergrond die we hadden van het Nieuwtestamentische geloof de christelijke kerk was, was het boeiend voor ons om te beginnen na te denken over hoe we onze eigen, lokale, Joods-georiënteerde perspectief op het volgen van de Messias Yeshua (Jezus) zouden kunnen vormen. Bij dit alles hoorde het verwerken van onze unieke relatie als Joden tot de Torah, het land Israël, en de kerk.
Een groot deel van die eerste inspanningen werd geïnvesteerd in het bestuderen van de Hebreeuwse wortels van ons nieuw gevonden geloof. We weigerden onszelf ‘christenen’ te noemen, en gaven de voorkeur aan de term ‘Messiasbelijdende Joden’. Dit in de overtuiging dat dit een unieke kans was om iets te herstellen dat voor de kerk verloren was gegaan, en dat het onze verantwoordelijkheid was om een duidelijke en levende getuigenis van Yeshua in het Hebreeuws te geven, relevant en herkenbaar voor ons volk. Het bewaren en bestuderen van ons Joodse erfgoed was, naar mijn mening althans, slechts één manier om een beter begrip te krijgen van de Messias en Zijn rol in de wereld, die zo’n groot deel van de kerk had verworpen of genegeerd. Wij geloofden ook dat wij iets konden bijdragen aan een kerk die veel van haar eigen rijke erfgoed had gemist, door duizenden jaren van Joodse geschiedenis met de God van Israël te negeren.
De beste manier om het besluit van de bijbelschool te begrijpen, om een Amerikaanse professor van een prestigieuze evangelische instelling uit te nodigen om zijn historische viering in Israël toe te spreken, is misschien zoals een van mijn collega’s suggereerde. Hij zei: ‘De Messiasbelijdenden zijn er gewoon niet aan toe om de rol op zich te nemen van het licht werpen op het evangelie. Dit is op zijn kop.’ Wat hij bedoelt, is, dat in plaats van iets van het Joodse erfgoed terug te geven aan de kerk, wij nog steeds naar de kerk kijken om onze theologie, cultuur en praktijk vast te stellen. Na 30 jaar begrijpt het Israel College of the Bible zeker de boodschap die het zou afgeven als een lokale, Hebreeuws sprekende Jood de campus op dit belangrijke moment zou toespreken.
In de afgelopen jaren is er een beweging geweest in het reguliere Jodendom om Yeshua als een Jood te ‘herclaimen’. Toch keren te veel Messiasbelijdende Joden, die deze inspanningen zouden moeten leiden, zich in plaats daarvan naar een ‘Amerikaanse’ Jezus, of een Amerikaans theologisch standpunt over de Messias.
Waarom lokale Messiasbelijdende Joden zo gefascineerd zijn door het Amerikaanse evangelische christendom is een ander punt van zorg. Er zijn zoveel andere stromingen in het christendom over de hele wereld die beschouwd zouden kunnen worden als meer doordacht, academisch georiënteerd en cultureel divers. Die zouden zelfs nog gunstiger kunnen uitpakken voor de ontwikkeling van het Messiasbelijdende Jodendom in Israël, als co-existentie belangrijk is voor de plaatselijke Messiaanse gemeenschap. Aspecten van het Amerikaanse evangelische christendom neigen vaak naar een gesloten systeem van een cultureel-monotone en fundamentalistische stijl van christendom. Waarom Joodse Israëlische gelovigen ervoor zouden moeten kiezen om uitsluitend dat pad te volgen, gezien het rijke en diepe erfgoed van onze eigen Joodse geschiedenis, blijft voor mij een raadsel.
Sommigen hebben gesuggereerd dat er financiële redenen zijn voor deze aantrekkingskracht tot het Amerikaanse christendom. Hoewel ik me kan voorstellen dat dat een rol kan spelen, weet ik ook uit ervaring dat het geloof van de meeste Israëlische Messiasbelijdenden veel dieper gaat dan dat. Velen van ons werden gedwongen om onze families, vrienden en banen op te geven om Yeshua te volgen. In die tijd omarmden we met vreugde deze ontberingen en de financiële verliezen alsof ze niets waren, vergeleken met de parel van grote waarde die we hadden ontdekt. Voor het grootste deel vormen Messiasbelijdende Joden een groep van zeer gemotiveerde volgelingen van Yeshua, die vurig van de Messias houden. Zij zijn gepassioneerd over hun geloof en zelfs tijdens vervolging en afwijzing door ons eigen volk, blijven zij met vurige toewijding toegewijd aan de Messias.
Afgezien van de financiën is het moeilijk om deze hechte coalitie tussen Israëlische Messiasbelijdenden en evangelische christenen te doorgronden. Het evangelische christendom draagt een alomvattende theologie en wereldbeeld met zich mee die vreemd zijn aan het volk van Israël en het Midden-Oosten. Dit is toch zeker een veel te hoge prijs om te betalen voor de historische kans om een venster te openen voor ons volk. Door dit venster zou ons volk zijn Messias opnieuw kunnen zien, door een inheemse, op Hebreeuws gebaseerde, Joods georiënteerde theologische uitdrukking en beoefening van het Messiaanse geloof te ontwikkelen.
Voor meer hierover, zie:
Is de toekomst van Messiaanse gelovigen, Joods?
Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.
Israëli’s bidden voor een sterk Amerika
Nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Sa’ar: “Israël vecht tegen islamitisch radicalisme”
Israëlische minister: ‘Annexatie Judea en Samaria belangrijker dan vrede met Saoedi-Arabië’
