De demonstraties werden ontketend door beschuldigingen van vervalsing van de verkiezingsresultaten door dictator Loekasjenko. Alexander Fruman en zijn vrouw Vanessa kwamen naar Minsk om informatie te zoeken over familieleden, die tijdens de Holocaust in 1941 in de stad werden vermoord. De Wit-Russische veiligheidsdiensten arresteerden Alexander vorige week in de buurt van het appartement dat hij en zijn vrouw huurden, op de Onafhankelijkheidslaan in de hoofdstad.
‘Ze sloegen ons met wapenstokken. Voor mijn ogen zag ik de politie een gehandicapt kind en een vrouw slaan,’ zei Alexander. ‘We werden in allerlei lastige posities gedwongen. Als iemand zich verplaatste, begonnen de politieagenten hem weer te slaan. Op een gegeven moment werden we in stapels op een wagen geladen, zoals in Auschwitz.’ ‘Ik lag op verschillende mensen die flauwvielen. Als iemand klaagde, sloegen ze hem met wapenstokken. Vanaf het moment dat de politie hoorde dat ik een Israëlisch staatsburger was, maakten ze antisemitische grappen en sloegen ze me steeds opnieuw.’
Alexander werd toen naar een detentiecentrum in de stad Zhudina gebracht. Daar zetten ze hem en 17 anderen in een cel voor acht personen. ‘Ze beweerden dat ze mijn paspoort en detentieformulier kwijt waren, maar dat was omdat ik weigerde een document te tekenen. Ze hebben me vrijdag vrijgelaten, na 78 uur opsluiting.’
Alexander vertelde: ‘Ik heb helemaal niet deelgenomen aan de demonstratie. We liepen gewoon door het centrum van de stad en opeens sprongen drie in het zwart geklede mensen op me en ontvoerden me gewoon. Ze zetten ons op de bus en toen brak de hel los. Ze beschuldigden me ervan het land te verraden, dat ik een Israëlische spion was. Er waren allerlei antisemitische opmerkingen. Na de mishandelingen waren mensen daar half dood. Ze sloegen de gehandicapten, mensen met gebroken armen, sloegen de vrouwen. Een man onder mij viel flauw en bevuilde zich toen uit angst. Ik werd 16 uur achter elkaar gemarteld op het politiebureau.’
Alexander had in Minsk gewoond voordat hij in 1998 naar Israël emigreerde. Hij zei dat zijn familie een jaar geleden besloot om een reis terug te maken, om hun wortels te zien en waar de nazi’s zijn familie hebben vermoord. ‘We kochten vliegtickets naar Minsk voor corona. Na de komst van corona dachten we dat we niet zouden gaan, maar eind juni besloten we erheen te vliegen, omdat de situatie in Wit-Rusland beter werd. Op 7 augustus kwamen we aan om de graven van mijn ouders te bezoeken. We wilden mijn zevenjarige zoon zijn familie laten zien.’ Alexander, die als dataexpert en top statisticus in Israël werkt, merkte verder op dat de familie op 28 augustus naar Israël zal terugkeren.
‘Ik ben niet bang. Ik ben op een veilige plek met de familie en ik ben vastbesloten om het volk van Wit-Rusland te helpen zich te bevrijden van deze dictator. Als ik vroeger onverschillig was voor de situatie – nu ben ik dat [niet]. Wat ik zag, kan niet gebeuren in de 21e eeuw. We zijn niet in het Duitsland van de vorige eeuw.’ Alexander zette foto’s van demonstranten die werden geslagen op zijn Facebookaccount. Hij schreef: ‘Israëlische vrienden, help het volk van Wit-Rusland om zich te bevrijden van de fascistische overheersing!!!! Elke shekel helpt!!!’ Het ministerie van Buitenlandse Zaken in Jeruzalem zei dat de Israëlische ambassadeur in Minsk contact had met Alexander en zijn vrouw en hen bijstond. (Foto: Alexander met zijn familie)
Loekasjenko, bekend als ‘de laatste dictator in Europa’, boekte een dubieuze overwinning in de Wit-Russische presidentsverkiezingen op 9 augustus. Onmiddellijk daarna namen tienduizenden mensen deel aan demonstraties tegen de regering. Volgens berichten werden bij de protesten demonstranten gedood, duizenden werden gearresteerd en sommigen werden gemarteld.
Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.
Vliegmaatschappij El Al onder (prijs)druk
Wat is liefde?
Ondanks de oorlog: lichte groei van de Israëlische economie in het tweede kwartaal
