Laten we hopen dat zowel de Amerikaanse president Joe Biden als de Israëlische interim-premier Yair Lapid gelijk hebben over de deal die ze met Libanon hebben gesloten. Biden prijst het pact, dat vorige week leek te stranden door Libanese onderhandelingstactieken en politieke druk op Lapid, als een “historische doorbraak“.
Tijdens een briefing in het Witte Huis op dinsdag verklaarden “hoge regeringsfunctionarissen” dat het een win-win situatie was voor beide landen. Lapid herhaalde die bewering in een persconferentie op woensdagavond en beloofde verder dat het “een oorlog zou voorkomen” met de terreurgroep Hezbollah die grotendeels Israëls noordelijke buurland controleert.
Ook Dan Shapiro, ambassadeur in Israël tijdens de regering-Obama, juichte de overeenkomst toe. Hij bestreed de lawine van kritiek van Israëls oppositiepartijen en ambtenaren van de Trump-regering dat het een eenzijdige overgave zou zijn aan Hezbollah-chantage en Amerikaanse druk. Volgens Shapiro was het eigenlijk voordeliger voor Israël dan voor het Libanese regime, zijn Hezbollah-trekkers en hun Iraanse betaalmeesters.
Sommigen in de Israëlische pers, die Lapid graag een hart onder de riem steken in de weken voor de komende Knesset-verkiezingen van 1 november, hebben er ook de loftrompet over gestoken. Volgens een artikel in Haaretz is de maritieme overeenkomst “een grotere overeenkomst dan de Abraham-akkoorden van 2020”, die de betrekkingen tussen de joodse staat en vier moslimlanden normaliseerden. In een ander artikel werd Likud-leider Benjamin Netanyahu bespot omdat hij van Lapid een “masterclass in staatsmanschap en leiderschap” had gekregen. Dat artikel beweerde dat Netanyahu zou hebben staan springen om zo’n deal te ondertekenen als hij maar zo verstandig was geweest om dezelfde concessies te doen als Lapid.
We moeten dit afdoen als partijdig gejuich in de aanloop naar zowel de stemming in Israël als de Amerikaanse midterms. Maar als de beloften over vrede, welvaart en veiligheid die voortvloeien uit een nieuwe maritieme demarcatielijn die zich uitstrekt van Israëls noordelijke kustgrens met Libanon, uitkomen, dan zou dat echt reden zijn voor een feestje.
Zelfs als Lapid alleen gelijk heeft met het idee dat hij, door het opgeven van rechten op een van de aardgasvelden waar Israël een geldige en exclusieve aanspraak op had, een oorlog met Hezbollah en Iran heeft voorkomen, was het misschien de moeite waard. Zoals een van de extreem-linkse pundits van Haaretz het formuleerde terwijl zij extravagante beweringen deden over het pact, hebben de Abraham-akkoorden niet direct de dood van Israëlische soldaten voorkomen. Geen van de landen die hun betrekkingen met de Joodse staat normaliseerden, stond klaar om terroristische aanvallen op Israëlische faciliteiten uit te voeren.
Niettemin is een meer nuchtere beoordeling nodig van het akkoord dat er door Lapid met het oog op de verkiezingen doorheen wordt gejaagd, ondanks het dubieuze precedent van een interim-regering die territoriale opgaves doet zonder stemming van het Israëlische volk of zelfs van de Knesset.
Laten we niet vergeten dat dit alles niet is gebeurd omdat Israël had besloten dat appeasement van Libanon de enige manier was om een dure en onnodige oorlog in de nabije toekomst te voorkomen. De impuls voor het afsluiten van een jarenlange onderhandeling was de wanhoop van de regering Biden om iets te doen om de productie van olie en gas in de regio te verhogen en de prijzen ervan te verlagen.
Deze energiecrisis is het gevolg van het verzet van Amerika tegen de inval van Rusland in Oekraïne en de sancties tegen het regime van Vladimir Poetin die de westerse economieën hebben geschaad, terwijl Moskou weinig of geen schade is berokkend. Tegelijkertijd wil Washington het ook goedmaken met de beschermheren van Hezbollah in Teheran. De hoop is dat de theocraten dan meer geneigd zullen zijn om een nieuwe en nog zwakkere nucleaire overeenkomst te ondertekenen waardoor Iraanse olie naar het Westen kan stromen.
Daarom zijn, ondanks de hoop dat een confrontatie met Hezbollah – die heeft gedreigd Israëlische installaties in de offshore-velden aan te vallen – kan worden vermeden, de vergelijkingen met de Abraham-akkoorden en de loftuitingen aan het vermeende genie van Lapid misplaatst.
Een betere analogie voor deze overeenkomst zijn de wapenstilstanden en de financiële tegemoetkomingen aan Hamas die de afgelopen jaren vooral hebben gediend om de vrede te bewaren met de terroristen in Gaza. Niemand zal beweren dat de praktijk, uitgevoerd door zowel Netanyahu als de coalitie onder leiding van Naftali Bennett en Lapid die hem in juni 2021 opvolgde, een soort diplomatieke triomf is.
Het is een uitbetaling, puur en simpel, waarvan niemand beweert dat Hamas Israël erkent of het idee van de grens die Gaza scheidt van de Joodse staat als een internationale grens die gerespecteerd moet worden.
Israël staat toe dat geld uit Qatar naar Gaza wordt gesluisd voor gebruik door Hamas, net zoals winkeliers in stadswijken die worden gedomineerd door gangsters een groep criminelen betalen om ervoor te zorgen dat ze niet worden beroofd of mishandeld door de ontvangers van het smeergeld of andere wetsovertreders. Het is niet aantrekkelijk of eervol, maar het is een manier om op korte termijn vrede en rust te garanderen tegen terroristische raketbeschietingen.
Ontdaan van alle zelfvoldane retoriek uit zowel Washington als het kamp van Lapid, is dat alles wat Israël hier lijkt te krijgen.
De essentie is dat Israël heeft besloten de rechten op een van de gasvelden – Qana – waarover Libanon een volstrekt valse claim heeft ingediend, volledig af te staan in plaats van deze te splitsen. In ruil daarvoor wordt Israël gevraagd te geloven dat het uiteindelijk een percentage van de Qana-inkomsten van Libanon zal ontvangen. Amerikaanse functionarissen verzekeren Israël ook dat Hezbollah nergens van zal profiteren.
Geen enkel serieus mens gelooft dat beide beloftes zullen worden nagekomen.
Toch wordt Jeruzalem geacht zich te troosten met de belofte van Biden dat de VS zullen garanderen dat de overeenkomst wordt nagekomen, evenals met een andere inhoudsloze belofte over het waarborgen van de Israëlische veiligheid. Evenmin vormt het op enigerlei wijze een Libanese erkenning van Israëls bestaansrecht of een opstap naar normale betrekkingen.
Een staakt-het-vuren in combinatie met een economische beloning is misschien beter dan een oorlog, hoewel we er niet van uit mogen gaan dat de dreigementen van Hezbollah geloofwaardig waren, aangezien zowel Hezbollah als Libanon alles dreigen te verliezen wat ze waard zijn als ze daadwerkelijk een conflict met Israël uitlokken.
Maar dat mag niet verward worden met vrede.
Dit alles maakt duidelijk dat dit het traditionele model van de diplomatie in het Midden-Oosten is, dat gebaseerd is op druk op Israël om zijn vijanden te sussen in ruil voor betekenisloze beloften en lege garanties waarop het onmogelijk kan vertrouwen. Dat is het tegenovergestelde van het soort diplomatie dat het buitenlands beleidsteam van Trump nastreefde – een diplomatie die gebaseerd is op de gemeenschappelijke belangen van zowel de Israëli’s als de Arabische staten om samen te werken tegen Iran, en op de voordelen van normale betrekkingen, met inbegrip van handel en reizen.
De formule van de regeringen Obama en Biden houdt in dat Israël tastbare activa opgeeft in ruil voor iets dat vrede wordt genoemd maar daar niets van weg heeft. De Trump-formule liet de Israëlische concessies achterwege en leidde tot echte vooruitgang naar vrede en tastbare voordelen voor alle betrokkenen.
Het valt nog te bezien of het best denkbare scenario voor het akkoord Lapid of Israël eerder zal helpen dan schaden. Het is evenmin duidelijk of het Biden’s doel zal bereiken om een Iraans regime dat momenteel druk bezig is de hoop van zijn eigen volk op een einde aan de theocratische tirannie de kop in te drukken.
Maar zelfs als het Hezbollah tijdelijk rustig krijgt, is het idee dat het een soort diplomatieke prestatie is of op enigerlei wijze vergelijkbaar met de Abraham-akkoorden niet alleen maar overdreven. Appeasement en het kopen van bescherming van criminelen versterken alleen de krachten die eindeloos oorlog willen voeren tegen het bestaan van de Joodse staat. Dat maakt vrede uiteindelijk eerder minder dan meer waarschijnlijk.
Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.
Israël begint met heropening van nationale parken in het noorden
IDF verontschuldigt zich voor beschieting Libanese legerpost
Iran plant derde directe aanval op Israël
