Om een beter inzicht te krijgen in de laatste ontwikkelingen in het land en de toenemende spanningen aan de Israëlisch-Libanese grens hebben we met Boutros gesproken. Om veiligheidsredenen hebben we besloten om zijn volledige naam niet te noemen.
Boutros is geboren en opgegroeid in Libanon. Hij diende vele jaren als officier in het Zuid-Libanese leger (SLA), Israëls bondgenoot tijdens de 18 jaar dat het Israëlische leger (IDF) Zuid-Libanon controleerde. Zoals veel voormalige SLA-soldaten vluchtte Boutros naar Israël toen de IDF zich in 2000 plotseling terugtrok uit Libanon. Op 60-jarige leeftijd is hij nu een Israëlisch staatsburger en hij woont met zijn familie in het noorden van het land.
Het interview werd gehouden op dezelfde dag dat Beiroet werd geschokt door een grote explosie, waarbij een voormalige commandant van Boutros, ook een officier van de SLA, om het leven kwam. We spraken over de afgelopen 40 jaar en kwamen erachter dat we allebei ongeveer tegelijkertijd in Zuid-Libanon hebben gediend, hij in de SLA en ik als IDF-soldaat. We moesten allebei lachen toen we ons realiseerden dat we veel vergelijkbare herinneringen hadden in dezelfde dorpen en op dezelfde plaatsen in Libanon. Wie weet, misschien hebben onze paden zich al eens ergens in Zuid-Libanon gekruist? En nu, 30 jaar later, ontmoeten we elkaar voor dit interview.
Een Libanese christelijke soldaat (links) en een Israëlische soldaat (rechts) staan in 1983 bij een controlepost in Zuid-Libanon. (Foto: GPO)
Israël Today: Wat hield uw militaire dienstplicht in, in de SLA in de jaren negentig?
Boutros: Ik heb op veel plaatsen gediend, vooral in de 80e Brigade, die in het westelijke deel van de veiligheidszone werd ingezet. Tot 1996 was de veiligheidssituatie daar zeer goed gecontroleerd. Maar in 1996, na de ‘Operatie Druiven der Gramschap’ van de IDF, waren de handen van de SLA gebonden en was de rol ervan zeer beperkt.
[Toelichting van de redactie: De ‘Operatie Druiven der Gramschap’ werd afgesloten met het zogenaamde ‘aprilakkoord’ tussen Israël, Hezbollah en het Libanese leger. De SLA werd van dit akkoord uitgesloten. Deze overeenkomst was de eerste nagel aan de doodskist van het Zuid-Libanese leger.]
In de overeenkomst, die een einde maakte aan deze minioorlog, stond dat noch Hezbollah, noch de SLA op dorpen mocht schieten. Hezbollah profiteerde van deze situatie door de burgerbevolking als schild te gebruiken en vanuit de gebieden tussen de huizen en andere burgergebouwen op ons te schieten. En onze handen waren gebonden, we mochten niet reageren. Onze situatie verslechterde snel.
Na meer dan een decennium van nauwe samenwerking voelden de Libanese christelijke strijdkrachten zich verraden door Israël na de ‘Operatie Druiven der Gramschap’ van 1996. Op de foto een Israëlische M109 pantserhouwitser tijdens deze operatie. (Foto: Israeli Tsvika/GPO)
Hoe ziet u de laatste ontwikkelingen in Libanon, met name de pandemie van het coronavirus en de economische crisis?
Libanon maakt zijn moeilijkste periode door sinds de Eerste Wereldoorlog, omdat Iran sterk in het land verankerd is. De Libanese munt stort in ten opzichte van de Amerikaanse dollar. In minder dan drie maanden tijd is de waarde van de Libanese lire drastisch gedaald, zodat 1 dollar nu nog maar 1.500 lire waard was. Vandaag kost het bijna 10.000 lire om één dollar te kopen. De banken hebben de toegang tot privérekeningen geblokkeerd en laten mensen slechts een keer per week kleine beperkte bedragen van hun eigen geld opnemen.
Ondertussen heeft de Libanese regering geen controle over haar eigen grenzen, noch over land, noch over zee, noch via de lucht. Alles wat Libanon in of uit gaat, gebeurt onder toezicht van Hezbollah en dus Iran. Iraanse vluchten komen Libanon binnen en verlaten het land zonder toezicht van de Libanese autoriteiten. Het aantal Iraanse bezoekers aan Libanon is ongecontroleerd, wat heeft geleid tot een grote uitbraak van het coronavirus.
In strijd met de VN-resoluties en -overeenkomsten heeft de door Iran gesteunde terroristische militie Hezbollah effectief de controle over Libanon. Op de foto; een man zwaaiend met een vlag van Hezbollah, vlakbij het grenshek. (Foto: Alfi ben Ya’acov/GPO)
Voor externe waarnemers lijkt het erop dat Hezbollah, en niet president Michel Aoun, verantwoordelijk is voor Libanon. Hoe sterk bemoeit Hezbollah zich met de binnenlandse politiek?
Hezbollah is aanwezig in Libanon, maar niemand kan de specifieke locatie ervan aanwijzen, omdat het gebruik maakt van civiele gebouwen, zijn hoofdkwartier is ondergronds, het verbergt zich in schuilkelders, kampen of andere ondergrondse ruimten die van buitenaf niet te zien zijn.
Hezbollah heeft van Libanon een tijdbom gemaakt. Het heeft geen moeite gespaard om het land tot een verlengstuk van Iran te maken. Alle plannen worden gemaakt in Iran en niet in Libanon. Ze slaan raketten, wapens en oorlogsmateriaal dicht bij de burgerbevolking op. In het geval van een aanval van buitenaf zullen de slachtoffers dus burgers zijn, en op die manier krijgen ze steun en verspreiden ze propaganda over hun vijanden, die bewust op burgers schieten.
We zagen dit duidelijk op 4 augustus, toen een groot magazijn met ammoniumnitraat [een belangrijk onderdeel van het maken van bommen] in de haven van Beiroet ontplofte. De haven ligt dicht bij een grote christelijke wijk, dus de schade van de explosie heeft de christelijke bevolking het hardst getroffen.
Met meer dan 250 doden, meer dan 5.000 gewonden en bijna een half miljoen daklozen zijn de Libanese ziekenhuizen overbelast. Het is een echte tragedie, en je kunt Hezbollah er de schuld van geven. Alle machtsposities worden bezet door Hezbollah. Zelfs president Michel Aoun is een marionet van Hezbollah. Hij heeft geen echt gezag; het presidentschap houdt zich vooral bezig met diplomatie, en hij heeft niet echt inspraak in politieke zaken. Zowel Michel Aoun als zijn premier zijn niets meer dan werknemers van Hezbollah.
Veel Libanezen geven Hezbollah de schuld van de havenexplosie in Beiroet, ofwel omdat het materiaal voor het maken van bommen opslaat, ofwel omdat het bijdraagt aan het wanbeleid van de regering. Op de foto; de chaos na de explosie. (Foto: Za’atari Lebanon/Flash90)
Wie heeft Libanon in de loop der jaren meer schade toegebracht – de Palestijnen, Hezbollah, Israël of Iran?
Sinds het Franse mandaat in Libanon bepaalt de wet, dat een Christelijke president aan het hoofd van het land moet staan en het gezag in handen moet hebben. Behalve Israël worden alle andere landen in de regio geregeerd door Moslims. Het was de voormalige Egyptische president Gamal Abdel Nasser, die het gezag uit handen van de lokale Christenen wilde nemen en de Moslims de verantwoordelijkheid wilde geven.
Voor zijn dood sloot Nasser een overeenkomst, die leidde tot de aanwezigheid van de Palestijnen in Libanon. In 1973 viel de toenmalige Jordaanse koning Hoessein de machtsbasis van de PLO in het Hashemitische Koninkrijk aan, vernietigde deze en deporteerde de Palestijnen. Sinds hun aankomst in Libanon streefden de Palestijnen er vooral naar om het land over te nemen, net zoals ze dat eerder in Jordanië hadden geprobeerd.
Op 15 april 1975 heeft de PLO zijn tanden gezet in het Christelijke gezag in Libanon. De Christenen bleven standvastig bij de verdediging van hun land, maar helaas stonden de Libanese Moslims met de Palestijnen tegenover hun Christelijke landgenoten, en zo begon de burgeroorlog in Libanon.
Het duurde niet lang voordat Syrië naar Libanon kwam om de PLO bij te staan en Israël viel binnen om de christenen te helpen. Zowel Syrië als Israël hebben hun eigen belangen behartigd en niet die van Libanon. Syrië wilde Libanon overnemen en Israël was geïnteresseerd in het veiligstellen en beschermen van zijn grenzen. Al deze landen dragen bij aan de vernietiging van Libanon door hun eigen agenda uit te voeren.
Afgevaardigden van de PLO, Egypte en Libanon in gesprek voorafgaand aan een vergadering van de VN-Veiligheidsraad in 1978. (Foto: Moshe Milner/GPO)
De Maronitische patriarch kardinaal Bechara Boutros Rai heeft zich onlangs uitgesproken tegen Hezbollah. Hij lijkt veel moed te hebben?
Kardinaal Rai is de belangrijkste geestelijke leider in Libanon en vertegenwoordigt de maronitische Christenen in Libanon, Syrië, Israël, Cyprus en de rest van de wereld.
De huidige situatie in Libanon dwong kardinaal Rai om een politiek standpunt in te nemen, hoewel het zelden voorkomt dat geestelijke leiders politiek actief worden. Hij formuleerde een moedig, geïnspireerd en moeilijk idee. Hij riep er toe op, Libanon tot een neutraal land te maken, wat veel stof deed opwaaien. Hij heeft moed, maar andere kardinalen hebben in het verleden veel moediger standpunten ingenomen, vooral in de Ottomaanse tijd. Toch mag de moed van de recente verklaring van kardinaal Rai niet worden gebagatelliseerd.
Kardinaal Rai is nooit iemand geweest die een gevecht uit de weg ging. (Foto: Salvatore di Nolfi/EPA)
Bent u het eens met zijn idee dat Libanon neutraal moet zijn, een soort Zwitserland in het Midden-Oosten? En is de kardinaal invloedrijk genoeg om een dergelijke politieke verandering in Libanon teweeg te brengen?
Net als elke andere Libanees die van Libanon houdt en alleen het beste wil, ben ik het natuurlijk eens met zijn idee. De meeste Libanezen die in Libanon wonen en lijden onder het bewind van Hezbollah – dat wil zeggen het grootste deel van de soennitische Moslimbevolking, een groot deel van de Druzische bevolking, de meerderheid van de Christelijke bevolking en zelfs veel sjiitische moslims – zouden het eens zijn met het idee van neutraliteit.
Neutraliteit is de juiste weg voor de meeste kleine landen, en het is zelfs nog passender gezien de geografische ligging van Libanon, tussen Syrië en Israël. Syrië heeft Libanon altijd al willen verslinden. Het heeft het in het verleden geprobeerd, het probeert vandaag nog en het zal het ook morgen nog proberen. Israël wil dat zijn grenzen vanaf de Libanese kant rustig en veilig zijn, en ze zouden niets tegen een kopje zoet water uit de Litani-rivier hebben.
Wat betreft het veranderen van de politieke richting in Libanon – dat is een zeer moeilijke taak. Kardinaal Rai zou een meerderheid van de stemmen in het parlement nodig hebben. Maar helaas heeft Hezbollah de steun van de meerderheid van het parlement, en dat heeft hij bereikt door de Maronieten te verdelen, door het presidentschap voor Michel Aoun veilig te stellen. Het zal zeer moeilijk zijn om een meerderheid van stemmen aan de kant van de kardinaal te krijgen. De sjiieten, die aan de kant van Hezbollah staan, en de Christenen, die aan de kant van Michel Aoun staan, hebben de kardinaal aangevallen vanaf het eerste moment dat hij het idee van een neutraal Libanon voorstelde.
Het Martelarenplein in het centrum van Beiroet in 1960. Voor alle oorlogen was de stad een juweel van het Midden-Oosten. Zou het weer zo kunnen zijn? (Foto: Public Domain)
Waarom werken Christenen als Michel Aoun samen met de sjiieten en Hezbollah? Ze moeten toch weten dat die niet te vertrouwen zijn.
Christenen zoals Michel Aoun zijn hongerig naar macht, ze doen alles voor hun carrière. Aoun zelf is altijd bekend geweest als een opportunist. Hij had er dus geen moeite mee om zich met Hezbollah in te laten om zijn presidentschap veilig te stellen. Bovendien is Aoun niet erg vaderlandslievend, dus bij het nastreven van zijn droom om president te worden, kon het hem niet schelen welke prijs het land moest betalen. Daarom ondertekende hij de zogenaamde ‘St. Michael’s verdrag’ met Hezbollah.
Het is niet zo dat Aoun Hezbollah vertrouwt, hij is hij het ook niet eens met hun methodes. Maar hij wil het presidentschap veiligstellen voor zijn opvolger en schoonzoon Jubran Bassil, en daarvoor heeft hij Hezbollah nodig. Aoun heeft geen zonen, maar drie dochters, en daarom is zijn schoonzoon als zijn opvolger gekozen.
De president van Libanon, Michel Aoun, is volgens de grondwet een Christen, maar hij is sterk gehecht en gehoorzaam aan Hezbollah. (Foto: Creatic Commons)
Hoe denkt de christelijke bevolking in het algemeen over Hezbollah?
De meerderheid van de Libanese bevolking was vroeger Christelijk. Christenen houden van Libanon, geloven in Libanon en willen het beste voor hun samenleving. Er is ook een grote sjiitische bevolking. En ook zij zijn Libanees. De meeste sjiieten, niet alleen in Libanon maar wereldwijd, zijn echter niet loyaal aan een bepaald land, maar aan hun denominatie. En Iran is het hart van de Sjiitische Islam.
De sjiieten in Libanon, Syrië, Irak en Jemen zijn niet loyaal aan hun land, maar aan het hart van de sjiitische islam, Iran. Daarom ziet de meerderheid van de sjiitische bevolking in Libanon het niet als een probleem, om lieder Iran te steunen, in plaats van hun eigen natie.
De meerderheid van de Libanese Christenen volgt de agenda van Hezbollah niet, want Hezbollah is op geen enkele manier Libanees. Ze vertrouwen Hezbollah niet omdat het een Iraanse handlanger is.
Voor zover ik me herinner, zijn de soennieten en de Druzen ook vaak in conflict met de sjiieten. Klopt dat?
Ja, dat klopt. Op 7 mei 2008 viel Hezbollah soennieten en Druzen aan, waarbij meer dan 120 mensen omkwamen, en het televisiestation Future TV, dat toebehoorde aan premier Sa’ad Al-Hariri, in brand werd gestoken.
De voormalige Libanese premier Sa’ad Hariri was een hervormer, maar ook hij slaagde er niet in de macht van Hezbollah te verzwakken. (Foto: Creative Commons)
Hebben Christenen in tijden van oorlog begrip en misschien zelfs sympathie voor de zelfverdedigingsacties van Israël?
De Libanezen in het algemeen zijn inmiddels gewend aan de oorlog tussen Israël en andere partijen in hun land. Deze oorlogen worden gevoerd in Libanon, maar niet met het Libanese volk. Ze begrijpen dat Israël moet reageren. Maar ze willen zo’n conflict liever niet meemaken, en sommigen hopen zelfs dat Israël op een dag Libanon zal binnenvallen en hen zal bevrijden van Hezbollah.
En hoe kijken de maronieten, de Grieks-katholieken en andere Christelijke gemeenschappen in Libanon over het algemeen aan tegen hun zuidelijke buurland Israël?
De Christenen waren zeer teleurgesteld toen Israël zich in 2000 plotseling terugtrok uit Zuid-Libanon, waardoor het grootste deel van de SLA gedwongen werd naar Israël te vluchten. En dit na jaren van strijd, zij aan zij. Sindsdien vertrouwen de Christenen Israël niet meer zoals vroeger. Ik zou zeggen dat de meeste Libanese Christenen tussen 1978 en 2000 ofwel Israël hebben bezocht ofwel zaken hebben gedaan met Israëli’s. Zelfs vandaag de dag werken sommigen nog in stilte samen met Israël.
SLA-soldaten en hun gezinnen zijn in mei 2000 naar de Israëlische grens gevlucht. De plotselinge terugtrekking van Israël maakte veel Libanese Christenen boos en verward. (Foto: Moshe Milner/GPO)
Hoe zit het met de Bijbel? Zien de Libanese Christenen het huidige Israël als een voortzetting van het Israël dat ze in hun Bijbel vinden?
Elke ware Christen die de Bijbel kent en de profetieën kent, gelooft in de tweede terugkeer van het volk Israël naar het land Israël. We vertrouwen op het Woord van God. We weten dat Israël aanwezig zal zijn tot onze Heer Jezus Christus terugkeert. Maar helaas kennen niet alle Christenen de profetieën en het Heilige Boek, ze besteden er geen aandacht aan, ze beschouwen Israël als een sterk, welvarend en succesvol land en zouden graag zien dat Libanon net zo vrij en sterk is als Israël. Ze kijken naar het Israëlische leger en weten dat dit het sterkste leger in het Midden-Oosten is.
Wat wenst u voor beide landen, Israël en Libanon, in de toekomst?
Als Libanees in Israël en als Israëli die vroeger Libanees was, wens en bid ik dat we op een dag echte vrede zullen hebben tussen onze landen. We willen onze familie en vrienden weer bezoeken, en ons thuisland zien. En we willen dat de Libanezen naar het Heilige Land komen en de heilige plaatsen van de Christenen en moslims zien en de Israëlische Joden, Christenen, Druzen en Moslims leren kennen. De Israëli’s zouden van Libanon houden, er zijn zoveel plaatsen die in de Bijbel worden genoemd, vooral het graf van koning Hiram, die een goede vriend van koning Salomo was. Dit zou een gelukkige dag zijn.
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.