Gisteren was ik de hele dag moe, omdat ik al om 5:45 opstond. Eigen schuld, denk je nu misschien, waarom zo vroeg opstaan? Mijn wekker stond namelijk op 7 uur ’s ochtends. Maar gisteren hadden de meeste mensen in mijn buurt geen wekker nodig. Rond half zes begon ik vreemde geluiden te horen, fluitjes, trommels, getoeter en daarna geschreeuw. Eerst reageerde ik niet, maar toen ik iets brandends rook, stond ik geschrokken op. Het was dus helemaal geen droom. En toen ik het geschreeuw om democratie hoorde, realiseerde ik me wat er aan de hand was.
Ik ging naar de woonkamer, opende de gordijnen en ging de tuin in. En dat was mijn eerste indruk:
Niemand had die dag een wekker nodig. Video: Dov Eilon
Sinds januari zijn er demonstraties in onze straat voor het huis van onze minister van Justitie, Yariv Levin, tegen de geplande hervorming van de rechterlijke macht. We zijn er helaas aan gewend geraakt om dit lawaai meerdere keren per week te horen. De laatste tijd zijn er minder protesten voor het huis van onze buren, maar nu de regering weer probeert om delen van de hervorming van de rechterlijke macht uit te voeren, nemen de bezoeken van de demonstranten aan onze anders zo rustige straat toe.
Het toverwoord dat de demonstranten zo ongeveer alles laat doen is “democratie”. Bij elke demonstratie voor het huis van Yariv Levin hoor ik de roep om democratie. Ook ik ben een absolute voorstander van democratie. Maar is het echt toegestaan om iets te doen in naam van de democratie? Dit is de reden voor de onaangename brandlucht die me om kwart voor zes uit mijn bed joeg:
Indrukwekkend, nietwaar? Eerlijk gezegd was ik geschokt. Er is nog nooit zoiets in onze straat geweest. Maar daar bleef het niet bij. De strijders voor democratie hadden nog meer verrassingen voor ons voorbereid.
Onze straat was geblokkeerd met prikkeldraad. Ze wilden ons in onze straat houden. Wat een gedoe in naam van de democratie. De gemeente liet me weten dat de politie op de hoogte was gebracht van de incidenten en het zou afhandelen. Het duurde echter bijna twee uur voordat de politie kwam opdagen en het onaangekondigde protest uiteen begon te drijven.
Ik was een beetje verbaasd over de trage reactie van de politie. In de afgelopen maanden heb ik geleerd dat de politie graag wat meer tijd neemt voordat ze ingrijpt bij dit soort protesten, dat wil zeggen demonstraties voor democratie. Zo kregen demonstranten in Tel Aviv herhaaldelijk toestemming om de centrale Aylalon-snelweg urenlang te blokkeren. Eenmaal zelfs onder leiding van Tel Aviv politiechef Ami Eshed.
De politiechef van Tel Aviv, Ami Eshed, leidde demonstranten in maart onder applaus bij het blokkeren van de Ayalon Expressway.
En nu terug naar mijn straat in Modiin. Rond 8 uur verliet ik het huis met mijn zoon om naar het paspoortkantoor te gaan in het naburige Modiin Illit, een Joods-orthodoxe stad in het district Binyamin. Alleen daar was ik erin geslaagd om zes maanden geleden een afspraak te maken voor een nieuw paspoort, maar dat is een ander verhaal. Omdat de uitgang van mijn straat geblokkeerd was, moest ik tegen de rijrichting in rijden om mijn weg naar de vrijheid aan de andere kant te vinden.
Toen ik twee uur later weer thuiskwam, was er van alle chaos niets meer te merken. Onze straat had zijn rust hervonden. Maar alleen tot de avond. Er was een demonstratie aangekondigd voor 19.00 uur ter ondersteuning van de minister van Justitie en voor justitiële hervormingen.
Geweldig, dacht ik bij mezelf, dit wordt leuk. Maar ik had er geen probleem mee, per slot van rekening gaat het hier toch om het behoud van de democratie? En zo begon het ’s avonds opnieuw. Deze keer ontmoetten beide kampen elkaar voor het huis van onze buren, de voorstanders van de justitiële hervorming en het “net-niet-Bibi” kamp, waarmee ik de tegenstanders van de hervorming bedoel. Terwijl de voorstanders van de hervorming eisten om de verkiezingsuitslag te accepteren en te beginnen met de uitvoering van de hervorming, klonken er aan de andere kant weer kreten om democratie.
Deze avond was een prachtige les voor democratie, waar iedereen vrij is om zijn mening te uiten. Het probleem is dat veel tegenstanders van de regering, dat wil zeggen de strijders voor democratie, niet bereid zijn om de uitslag van de laatste verkiezingen te accepteren. De organisatoren van de protesten hebben meer dan eens gezegd dat ze niet zullen rusten voordat de regering gebroken is.
Deze protesten worden voornamelijk gesteund, ook financieel, door voormalig premier Ehud Barak. Barak heeft de afgelopen tijd herhaaldelijk opgeroepen tot een brede volksopstand. Ongelooflijk eigenlijk. Hij is nu echter wat voorzichtiger met zijn uitspraken om niet beschuldigd te worden van opruiing. Want dat is precies waar men een paar dagen geleden over begon. Barak houdt zich nu een beetje in, net als het voormalige Knesset-lid van de Meretz-partij, de voormalige plaatsvervangende legerleider Yair Golan. Ook hij zei dat het toegestaan was om de wet te overtreden als het ging om het beschermen van Israël tegen dictatuur. Eerlijk is eerlijk. Dit is ook een onderwerp waarover je veel kunt schrijven.
Gisteravond begon het dus weer bij ons thuis. En zo klonk het vanuit mijn tuin:
Deze keer was de politie er overigens al voor de officiële start van de demonstratie. De hervormingsgezinde demonstranten en de voorstanders van minister van Justitie Levin werden op enige afstand van zijn huis gehouden en mochten hun steun betuigen in het park aan de overkant van de straat. De tegenstanders van de hervorming verzamelden zich aan de overkant van de straat.
