Ik ben vrijgezel en geloof dat vrouwen zich moeten onderwerpen aan hun mannen

Onlangs was ik gedachteloos door verhalen op Instagram aan het swipen toen ik een opnieuw gedeelde post tegenkwam die mijn aandacht trok.

De post? Een lijst van vrouwen in de Bijbel die bekend stonden om daden van dapperheid, niet dankzij hun “onderdanigheid aan mannen”, maar juist omdat ze zich niet onderwierpen. Ze vervolgde met iets te zeggen over het “mannelijk patriarchaat”, maar ze was me kwijt bij “niet-onderdanig”.

Ik herlas de lijst van vrouwen om er zeker van te zijn dat mijn ogen me niet bedrogen. Alle groten stonden er op: Sarah, Rachel, Abigaïl, Ruth, Debora, Jaël, Esther, Miriam, Maria Magdalena, en nog veel meer.

Wat moeten we dan doen met Efeze 5:22? Het uitwissen en het voor irrelevant en verouderd verklaren? Of kan een vrouw onderdanig zijn binnen haar huwelijk zonder ook maar een greintje van haar waarde te verliezen?

Ik voel medelijden met deze opkomende ‘moderne christelijke vrouw’ en absolute weerzin tegen haar opmerkingen. Het veroorzaakt uiteindelijk een opstand, ogenschijnlijk tegen ‘het patriarchaat’, maar in werkelijkheid tegen Gods eigen ontwerp voor de mensheid.

De schaamteloze ontmanning van mannen onder de “woke”-aanhangers is de norm geworden. Ik ben bang dat als er binnen de gelovige gemeenschap niet correct mee wordt omgegaan, we het risico lopen uit het oog te verliezen wat een heilige relatie tussen de twee seksen eigenlijk zou moeten zijn.

Begrijp me niet verkeerd; ik ben niet onwetend over de oprechte pijn van vrouwen die door mannen worden mishandeld en misbruikt, op zo een manier die je bloed zou doen koken en Gods mannelijke hart zou breken – dat MOET stoppen. Die diepe pijn en woede binnen de christelijke vrouwelijke gemeenschap is echt, en hun stem moet gehoord worden om te kunnen genezen.

Maar Efeze 5:22-33 gaat niet over “minder zijn dan”, of een excuus voor diep onzekere echtgenoten om hun vrouwen te controleren, maar een bewezen structuur die het huwelijk beschermt en zelfs vele huwelijken op de rand van echtscheiding heeft gered.

Wie ben jij, vrouw van God?

Ten eerste, voordat we een hekel gaan krijgen aan het woord ‘onderdanig’, wat betekent het eigenlijk? Dictionary.com definieert het woord onderdanig (submissive) als volgt:

“geneigd of bereid om zich te onderwerpen of toe te geven aan het gezag van een ander; onverzettelijk of nederig gehoorzaam”

Ik begrijp dat dit woord in een bepaalde context absoluut weerzinwekkend kan zijn.

Maar stel dat we het beeld loslaten van de heerszuchtige, hardvochtige, misbruikende echtgenoot, of de predikant die veroordelend wijst naar de ‘opstandige vrouwen’ in de kerk. In dat geval hebben we misschien een kans om te vechten.

In werkelijkheid zijn deze verzen een van Gods grootste instructies voor een liefdevolle en godvruchtige relatie tussen een getrouwd stel. Als ze goed worden toegepast, vormen ze de stevige basis voor een gezond, eerbiedig en langdurig huwelijk.

“Vrouwen, wees uw eigen mannen onderdanig, zoals aan de Heere, want de man is hoofd van de vrouw, zoals ook Christus Hoofd van de gemeente is; en Hij is de Behouder van het lichaam. Daarom, zoals de gemeente aan Christus onderdanig is, zo behoren ook de vrouwen in alles hun eigen mannen onderdanig te zijn.” (Efeze 5:22-24)

Velen stoppen daar en lezen niet verder; ik weet dat ik dat vroeger deed.

Maar ervan uitgaande dat de hele Schrift door God is geïnspireerd (2 Timotheüs 3:16-17) en dat de apostel Paulus geen vrouwenhater was – moeten we concluderen dat dit Gods wil is, en Gods wil is altijd vóór vrouwen en niet tegen hen.

Ten eerste, Paulus heeft het niet over je onderwerpen aan Jan met de Pet, waarvan je spijt hebt dat je met hem hebt gedatet. Maar Paulus heeft het over een man met een nobel karakter die liefheeft met een teder hart (1 Korinthe 13:4-8), leidt met de vruchten van de geest (Galaten 5:22-23) en zijn wegen aan God heeft overgegeven.

Bovendien impliceren deze verzen niet dat de echtgenoot even onfeilbaar is als God, maar dat u zich aan uw echtgenoot onderwerpt “als aan God”.

In wezen zegt God: Eer hem omwille van Mij, want Ik heb hem gekozen voor de rol van vertegenwoordiger van Mijn leiderschap over jullie gezinseenheid.

Het is duidelijk dat deze Schriftteksten nooit als excuus mogen dienen om vrouwen te controleren, te misbruiken of te manipuleren. Ik ben ervan overtuigd dat God dit ook niet wilt.

Wie ben jij, Jezus, man van God?

Zelf ben ik opgegroeid met een uitzonderlijke vader die mij nooit, zelfs niet één keer het gevoel gaf minder te zijn vanwege mijn geslacht, of die zijn leiderschap over mijn moeder of mijn vijf broers en zussen uitoefende.

Hij was een wijze, geduldige, zachtaardige, sterke en liefdevolle man die niet bang was om emoties te tonen, te huilen of om vergeving te vragen.

Het was een voorrecht om te zien hoe mijn ouders als een team samenwerkten in de leiderschapsrollen die God hen binnen ons gezin had toebedeeld. Ze tilden elkaar op, prezen elkaar in het openbaar en eerden elkaar in de privésfeer.

Zelfs op zijn sterfbed droeg mijn vader de lasten van mijn moeder op zijn fragiele schouders en liet hij zijn vier dochters een waar voorbeeld zien van hoe een godvruchtige man er uit ziet, zodat zij een echtgenoot zouden kiezen die hen met niet minder respect behandelt dan hij deed.

Paulus legt in deze verzen een zwaardere “verantwoordelijkheid” bij de echtgenoten, zoals hij verder zegt in Efeze 5:25 en 28:

“Mannen, heb uw eigen vrouw lief, zoals ook Christus de gemeente liefgehad heeft en Zich voor haar heeft overgegeven” en “Zo moeten de mannen hun eigen vrouwen liefhebben als hun eigen lichamen. Wie zijn eigen vrouw liefheeft, heeft zichzelf lief.”

Zichzelf voor haar overgegeven? Haar liefhebben zoals Jezus de Kerk liefhad en zoals hij zichzelf liefheeft?

Voor iedereen die de liefde van Jezus kent, hoe hij onbaatzuchtig zijn leven opofferde en zijn schepping liefhad tot het bittere einde (Johannes 13:1) – dat is geen geringe vraag.

Gods normen voor mannen in het eren, respecteren en zorgen voor hun vrouwen zijn even hoog als zijn eigen liefde.

God, als een beschermende vader, zegt eigenlijk:

“Echtgenoot, je kunt maar beter je hele zelf wijden aan het liefhebben van deze vrouw zoals ik haar liefheb, zelfs al moet je daarvoor al je zelfhaat laten gaan om haar te behandelen zoals ze verdient.”

Als dit de ware rol van een echtgenoot is, waarom zouden gelovige vrouwen hen dan tegenhouden om te leren liefhebben zoals God dat doet?

Onze erfenis als gelovige vrouwen

Ik durf te beweren dat alle vrouwelijke helden van ons geloof die in het bericht over het patriarchaat worden opgesomd, uiterst onderdanig waren aan God en hun echtgenoten, ook al waren hun daden soms onorthodox.

In die tijd hadden vrouwen niet dezelfde sociale status als mannen, en daarvoor zal God oordelen over hun motieven: Of het nu was uit de onschuldige wens om vrouwen te beschermen in een wereld zonder de beschermende sociale en gouvernementele constructies van vandaag, of uit vrouwonvriendelijke controle.

Ik wens dat we in een ideale wereld leefden waarin God alle mannen kon vertrouwen om de harten van vrouwen te eren, maar zo is het niet.

Als ik mag, namens de mannen zonder berouw (die op de dag des oordeels met niets zullen wegkomen):

Het spijt me heel, heel erg. Het spijt me dat hij niet genoeg van zichzelf heeft gehouden of de liefde van de Vader niet genoeg heeft ervaren om van jou te houden en je te behandelen zoals je verdiende.

Als vrouw is het mijn taak om de cyclus van vrouwenhaat en giftige feministische ideologieën te doorbreken door zo schaamteloos onderdanig aan God te zijn als ik kan, zodat ik van mezelf houd zoals Hij van mij houdt, en zodat ik uiteindelijk een man kies die hetzelfde doet.

Elkaar eren, respecteren en liefhebben onder onze onderwerping aan God.