Hoe een gelovige Britse kapitein de IDF trainde (3)

Lees meer over het spannende verhaal hoe kapitein Orde Wingate, een vrome christen-zionist, de basis legde voor het Israëlische leger, waarbij hij zich voor zijn onorthodoxe en ongebruikelijke taktiek door de Bijbel liet inspireren.

Door David Shishkoff |

Afbeelding: Veel tactieken die het Israëlische leger toepast zijn gebaseerd op de training door orde Wingate.

Hieronder volgen enkele van Wingate’s centrale stand­punten, waarvan vele onorthodox waren in zijn tijd. Zij zijn allen diep veran­kerd in de IDF en in veel speciale eenheden van verschillende moderne legers. Wingate wordt als een van de invloedrijkste militaire tactici van de 20e eeuw beschouwd.

  • Het ontwikkelen van commandanten die in staat zijn autonome en onafhankelijke beslissingen te nemen in vijandelijk gebied.
  • Geheimhouding van elke missie, die zo ver gaat dat de soldaten pas op het laatst mogelijke moment het plan te horen krijgen.
  • Proactief zijn en niet wachten tot de vijand je benadert.
  • Probeer om de vijandelijke troepen aan te vallen.
  • Leer het terrein en de topografie uit het hoofd vóór elke militaire operatie.
  • Verkrijg de maximale hoeveelheid informatie over de vijand.
  • Slimme, bedrieglijke tactieken om de vijand af te leiden van je ware bedoelingen.
  • Nachtelijke operaties met kleine eenheden om te profiteren van het verras­sings­ele­ment in de operatie
  • Gebruik van niet-stationaire (dus verplaatsbare) hinderlagen
  • Soldaten trainen om een hoog niveau van taaiheid, uithoudingsvermogen en volharding te hebben.

De volgende passage illustreert de enorme invloed die deze christelijke zionistische commandant had op zijn Joodse vrijwillige rekruten:

‘Voor Wingate waren de mannen die hij de nacht in leidde, waar de Arabische vijand op de loer lag, niet zozeer in de diaspora geboren Russen, Polen en Amerikanen, maar veeleer afstam­melingen van zijn oud­testa­men­tische krijgshelden Gideon en Jozua, en hij was vast­besloten dat zij zichzelf ook als zodanig moesten beschouwen. Tijdens de eerste patrouille die hij uit Hanita leidde, lagen de uitge­putte vrij­wil­ligers van de Haganah languit onder de sterren­hemel tijdens hun eerste rust­pauze na een slopende mars berg­opwaarts, en zij werden opgeschrikt toen ze Wingate’s vreemde Hebreeuws met een accent uit de duisternis hoorden komen met een vreeswekkend gezag: ‘Jullie zijn de zonen van de Makkabeeën,’ sprak deze vreemde profeet die onder hen was gekomen in de gedaante van kapitein Wingate. ‘Waarom ben je bang voor de Arabieren?’… (pagina 84, Fire in the Night).

Moshe Dayan, later een oorlogsheld en IDF-stafchef, vertelde over een deel van Wingate’s voor­berei­dings­program­ma. ‘Voordat hij naar enige actie vertrok, las hij in de Bijbel de passage die betrekking had op de plaatsen waar wij zouden opereren om een getuigenis te vinden van onze over­winning – de over­winning van God en de Joden’. (pagina 85, Fire in the Night).

Wingate’s sterke zionistische sympa­thieën en uitge­sproken opvattingen werden al snel bekend bij zijn Britse supe­rieuren. Om deze reden werd Wingate verhin­derd naar Palestina terug te keren. Het Britse hoofd­kwartier wist echter dat zij zijn briljante vaardig­heden elders konden gebruiken. Aan het begin van de Tweede Wereld­oorlog werd hij uitge­zonden om een Brits Ethiopisch-Afrikaans guerrillaleger te leiden tegen het Italiaanse leger. Met 2.000 soldaten bracht hij een Italiaanse legergroep van 14.000 man tot overgave in mei 1941.

Wingate hoopte dat dit succes de Britse generaals ervan zou overtuigen hem aan het hoofd te stellen van een Joodse strijd­macht in Afrika om daar de nazi’s te bestrijden. In plaats daarvan werd Wingate naar Birma gestuurd om Brits India te verdedigen tegen de schijn­baar onover­winnelijke Japanners. Ook hier ontwikkelde hij onortho­doxe methoden. Zijn strenge training hardde zijn soldaten. Begin 1943 vernietigden zij een belangrijke aanvoerlijn voor treinen en bevochten Japanse troepen in de jungle, honderden kilometers achter de vijan­delijke linies, waardoor zij de Japanners een beslis­sende tegen­slag gaven. Daar kwam hij in 1944 tragisch om het leven bij een vliegtuig­ongeluk, slechts 41 jaar oud. Hij liet zijn geliefde vrouw Lorna achter, die zwanger was van hun enige kind, Orde Jonathan. Hij werd ook over­leefd door de prille Hebreeuwse strijd­krachten die hij had helpen oprichten.
‘chindit’

Zijn soldaten aanbaden hem, en de Joodse leiders noemden hem hayadid, ‘de vriend’. Het Israëlische nationale sport­centrum, aan de kust ten noorden van Tel Aviv, is naar hem genoemd. Het is de plaats waar IDF-eenheden hun snelste soldaten naar toe sturen voor interne fitness­wedstrijden, om te zien wie het snelst een hinder­nissen­parcours (genaamd ‘bochan maslul’) kan afleggen.

Als een indicatie van Wingate’s invloed op de IDF noemde Ze’ev Schiff, een deskundige op het gebied van het Israëlische leger, hem ‘de belangrijkste invloed op het militaire denken van de Haganah’.
David Ben Gurion zei dat als hij nog had geleefd na de Israëlische onafhankelijkheid in 1948, Wingate benoemd zou zijn tot de eerste chef-staf van de IDF.


Opmerkingen van de redactie:
1. Voordat Wingate naar Palestina kwam, had hij zich reeds in het Arabisch bekwaamd als Brits officier die aanvankelijk in Soedan gestationeerd was. Wingate’s indrukken van de Islam doen denken aan sommige Moslim attitudes die hebben geleid tot recente akkoorden met Israël. Wingate schreef:
‘De islam geeft in werkelijkheid weinig om de Arabieren in Palestina en hoewel hij bezorgd is over het behoud van de heilige plaatsen en de gedachte aan Joden in Palestina weerzinwekkend vindt, zou hij bereid zijn voldongen feiten te aanvaarden.’ (pagina. 65, Fire in the Night).

2. Speciale dank aan de Wingate-deskundige die de auteur heeft geïnterviewd maar die anoniem wenst te blijven.

3. Wingate’s grootvader van vaderskant, William Wingate, werd benoemd tot predikant voor de Joden in Hongarije en later voor de Joden in Londen.

4. Jaren na zijn vertrek uit Palestina hield Wingate Jeruzalem nog steeds dicht bij zijn hart. Een brief die hij aan zijn vrouw schreef, luidt als volgt:
‘Eindelijk voel ik mij zeer ‘Im eshkochech Yeroeshalaim – tishkach yamini’ [Als ik Jeruzalem zal vergeten, zal mijn rechterhand mij vergeten – Psalm 137:5] op het ogenblik, en bid ook gij dat ons lot ons daar samen moge brengen, naar de plaats en het werk waarvan wij houden.
Liefs aan Ivy en je vader. Zeg tegen mijn moeder dat het goed met me gaat en dat ik hoop dat ik niet nutteloos of schadelijk ben.’

Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.