Het verraad van Groot-Brittannië

Ieder mens zal een besluit moeten nemen waar hij staat met betrek­king tot Israël. En als je van Jezus houdt, en houdt van de Waarheid waar­voor Hij staat, zul je van de Joden houden, en hun recht op een eigen land onder­steunen, een land waar zij in veiligheid zullen kunnen leven.

Door Charles Gardner |

Afbeelding: Premier Boris Johnson moet een keuze maken: Ofwel Groot-Brittannië hand­haaft zijn vroegere onvoor­waar­de­lijke steun aan het Joodse volk, of zet het zijn vijandige beleid van de laatste decennia voort. (Foto: Flash90)

Een aangrijpend, op feiten gebaseerde docuserie, welke zich afspeelt in 1962, wordt momenteel uitgezonden op de televisie­zender BBC 1, en al halver­wege de vier afleveringen blijkt deze serie belang­rijke lessen te bevatten voor het heden.

De serie Ridley Road herinnert ons eraan hoe fascisme, en anti­semitisme in het bijzonder, steeds weer de kop opsteekt, en we zien de paral­lellen met de zogenaamde Slag om Cable Street in 1936 – precies 85 jaar geleden.

Bij die confrontatie in East End tussen de politie en degenen die wilden verhinderen dat de ‘Zwart­hemden’ van Oswald Mosley door hun wijk zouden gaan marcheren, vielen veel slachtoffers. De Britse Unie van Fascisten werd gedwongen zich terug te trekken in het centrum van Londen, maar de littekens in de grote Joodse gemeen­schap van deze buurt bleven bestaan.

Omdat communisten, vakbondsleden, dokwerkers en anderen zich bij de Joodse bewoners aansloten in een tegen-protest, claimt links dit nog steeds graag als een over­winning, die zij zouden hebben behaald als feitelijke ‘redders’ van het Joodse volk. Dit is waarschijnlijk de reden waarom voormalig Labour-leider Jeremy Corbyn op 4 oktober een herden­kings­bijeen­komst organiseerde in Tower Hamlets.

Zoals journaliste Nicole Lampert het formuleerde: ‘Als er een nieuwe confrontatie op Cable Street zou plaats­vinden, deze keer in de straten van Golders Green of Stamford Hill, zou Corbyn dan ook aan onze kant staan? En zouden we hem daar echt willen hebben?’

Ik vraag me af: was deze afschuwelijke volksopstand een generale repetitie voor een veel grotere strijd tegen het fascisme? Nog geen drie jaar later was Engeland in oorlog met de nazi’s, en er werd veel te veel bloed vergoten, waarbij Joden genade­loos in het kruisvuur terecht­kwamen.

De slag om Cable Street volgde op een petitie van naar schatting 100.000 mensen uit East End, waarin de minister van Binnen­landse Zaken, John Simon, werd opgeroepen de geplande mars te verbieden, omdat de kans op geweld zeer groot zou zijn. Deze petitie werd gestart, omdat deze mars duidelijk bedoeld was om Joden te intimideren. In plaats daarvan stuurde Simon een enorm politie­contingent, om ervoor te zorgen dat Mosley’s mannen veilig werden begeleid naar de plaats waar zij hun vuile werk konden opknappen. De Britse regering was er dus duidelijk niet in geslaagd doeltreffend op te treden tegen anti­semitisme.

Nog geen drie jaar later publiceerde de regering een Witboek, dat de Joodse emigratie streng beperkte naar hun oude vaderland, dat Groot-Brittannië in de Balfour-verklaring van 1917 plechtig had beloofd veilig te stellen. Het resultaat was dat duizenden Joden, die anders gered hadden kunnen worden, omkwamen in de gaskamers van nazi-Duitsland. Dit was een werkelijk bescha­mende periode in de Britse geschie­denis, waarvoor de regering zich tot op heden nog steeds niet officieel heeft verontschuldigd.

Zoals Nicole Lampert in haar blog voor Jewish News uiteenzet, werd de Slag om Cable Street in het daarop volgende week­einde voortgezet door de veel minder bekende ‘Pogrom of Mile End’, toen tien­duizend fascisten door Joodse buurten marcheerden om hen uit te schelden, winkels te plunderen en erger.

Nicole legt uit dat dit incident minder bekend is, ‘eenvou­dig­weg omdat het de keurige legende van de Joden die gered zouden zijn door de socialisten zou vernietigen. Als je naar Ridley Road kijkt, zie je dat Joden in de jaren ’60 opnieuw tegen fascisten hebben moeten vechten…’ – zoals zij dat nog steeds doen, verwijzend naar het verschrik­kelijke incident dat onlangs in Noord-Londen plaatsvond toen een groep mannen rondreed en dreigde Joodse vrouwen te verkrachten.

Het fascisme is nog lang niet verslagen, maar toont het zich momenteel vijandiger dan ooit. Black Lives Matter en Antifa hebben een anti­semitische achtergrond, dus hoe valt dit te rijmen met antifascisme?

In deze voortdurende strijd om de waarheid, tonen deze gebeur­tenis­sen een gelijkenis met Elia’s grote confron­tatie met de valse profeten van Baäl op de berg Karmel (1 Koningen 18), toen hij zijn volk uitdaagde om te beslissen aan wiens kant zij stonden.

Uiteindelijk zal onze toekomst als natie afhangen van waar wij staan ten opzichte van Israël (Jes. 60:12). En we zouden ons wel eens in een situatie kunnen bevinden die vergelijk­baar is met die van 1936, waarin we slechts drie jaar de tijd krijgen om te beslissen waar we staan. Zoals de Telegraph vorige week meldde, heeft de Taiwanese minister van Defensie gewaar­schuwd voor een mogelijke invasie van Taiwan door China, die binnen drie jaar kan plaatsvinden – een scenario dat een nieuwe wereld­oorlog zou kunnen ontketenen.

Intussen staan agressieve landen en regeringen in de rij om Israël aan te vallen, een onheil­spellende afspiegeling van de allianties die Ezechiël 2500 jaar geleden al moest voorspellen – alleen de regionale namen zijn anders. Maar ze zullen slecht aan hun einde komen, zo is ons verzekerd. En de volken zullen worden berecht voor wat zij met Gods erfenis hebben gedaan, ‘omdat zij mijn volk onder de volken hebben verstrooid, en mijn land hebben verdeeld’ (Joël 3:2).

Tweestatenoplossing is geen oplossing
Wanneer zullen onze politici leren dat een ‘twee­staten­oplossing’ geen oplossing is, omdat de vijanden van Israël een­voudig­weg geen vrede willen. Zij nemen ook geen genoegen met een ‘stukje’ land – zij willen alles, ‘van de rivier tot aan de zee’, zoals het vaak herhaalde pro-Palestijnse strijdlied klinkt.

Hoewel het dus bemoedigend was, dat de Tory-confe­rentie de anti-Israël-aspecten van zijn Labour-tegen­hanger niet herhaalde, lijkt Boris Johnson tevreden te zijn met het vast­houden aan het script van het ministerie van Buiten­landse Zaken, dat vrijwel onge­wijzigd is gebleven sinds we Israël inruilden voor Arabische olie, namelijk een twee­staten­oplossing. Dit zou de Joodse Staat in de nabije toekomst weerloos maken tegen de voortdurende aanvallen (zoals vanuit Gaza).

Het zal slecht aflopen voor Israëls vijanden. Waarom zijn we dan zo traag en koppig om de uitein­delijke over­winnaar te steunen? De strijd gaat in de eerste plaats tussen hen die God liefhebben en hen die dat niet doen.

Als man die gelooft dat Jezus ‘de weg, de waarheid en het leven’ is, doe ik een beroep op Boris Johnson om in deze kwestie de raad van de Heer te zoeken. Deze zelfde Bijbel, die zegt dat er onder de mensen geen andere naam (dan Jezus) gegeven is waardoor wij gered kunnen worden (Hand. 4:12), zegt ook duidelijk dat Israël de ‘oogappel van God’ is (Deut. 32:10; Zach. 2:8), die Hij heeft liefgehad met een eeuwige Liefde (Jer. 31:3).

Het antisemitisme dat in de jaren twintig en dertig deel uitmaakte van het Britse leven, trof ook mijn Joodse groot­moeder, die gedwongen was in het geheim te trouwen, vanwege de afkeuring van haar schoon­familie. En helaas komt het anti­semitisme opnieuw op. Ik geloof dat de vraag hoe men tegenover Israël staat, de schapen van de bokken zal scheiden (zie Mattheüs 25). Want als je je verzet tegen de Joden, verzet je je tegen de God van Israël.

Maar als je van Jezus houdt en houdt van de Waarheid waarvoor Hij staat, zul je van de Joden houden, en hun recht op een eigen land ondersteunen, een land waar zij in veiligheid kunnen leven en waar Jezus in heerlijkheid zal terugkeren na zijn vijanden te hebben verslagen.

Er liggen grote confrontaties in het verschiet en de gevechten zullen heviger worden dan ooit, maar zij die zich scharen achter de Vredevorst (Jes. 9, 6) zullen eeuwig veilig zijn.

Charles Gardner is de auteur van de volgende boeken: ‘Israel the Chosen’, ‘Peace in Jerusalem’, en ‘A Nation Reborn’.

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.