De politie in Jeruzalem zette waterkanonnen in tegen de demonstranten. (Foto: Yonatan Sindel/Flash90)
Binnen enkele dagen ging Israël van een
volledige lockdown naar het vrijgeven van feesten met twee- tot driehonderd gasten in bars en restaurants. Het dragen van maskers was niet meer verplicht, waardoor steeds minder mensen zich hielden aan de richtlijnen van het ministerie van Volksgezondheid.
Als gevolg van de lockdown werd Israël getroffen door de grootste financiële
crisis in zijn 72-jarige bestaan. Half mei was het werkloosheidspercentage
gestegen tot 25 procent van de beroepsbevolking. Hoewel de economie inmiddels weer op gang komt, hebben veel – met name jonge – Israëli’s
moeite om werk te vinden. Bovendien zijn veel kleine bedrijven failliet gegaan omdat ze niet opgewassen waren tegen de financiële schade die werd veroorzaakt door de lockdown.
Israëlische politici in crisistijd
Hoewel men zou verwachten dat de regering het nationaal belang boven alles zou stellen, blijkt in de praktijk dat we hier helaas niet vanuit kunnen gaan. Toen de verspreiding van het coronavirus in mei enorm was teruggedrongen, had het ineens niet meer de hoogste prioriteit op de nationale agenda. Politici zagen het virus niet langer als belangrijke bedreiging. Daarbij werd de economische crisis afgedaan onder het motto ‘we hebben de zaak onder controle’.
Maar de werkeloosheid bleef ongekend hoog en de bevolking ging in wanhoop de straat op om te protesteren. In plaats van het zoeken naar oplossingen voor de urgente economische problemen, stortte de regering zich op andere zaken.
Een regering in crisistijd
Een van de onderwerpen die weer hoog op de politieke agenda kwam, was
de annexatie van de Westelijke Jordaanoever. Terwijl de economische crisis zich op een historisch dieptepunt bevond, wijdde Netanyahu zich opnieuw aan het plan om bepaalde gebieden in Samaria en Judea onder volledig Israëlische bestuur te brengen. Hij had al eerder aangekondigd dat de annexatie per 1 juli zou worden doorgevoerd. Maar om welke gebieden het precies ging, bleef onduidelijk; zelfs de vraag of de annexatie ook
werkelijk door zou gaan, bleef onbeantwoord.
De regering wist dat zo’n grote politieke stap grote gevolgen zou hebben,
zowel op het gebied van de veiligheid als in de internationale verhoudingen
met diplomatieke isolatie en sancties. De regering was er druk mee, precies op het moment dat er totaal geen zicht was op hoe de gewone man zijn huur de komende maand zou moeten betalen.
Netanyahu in crisistijd
Eind juni maakte de Israëlische regering bekend dat Netanyahu, wiens
privévermogen wordt geschat op een slordige 14 miljoen dollar, recht had op belastingvrijstelling van honderdduizenden dollars en dat dit met terugwerkende kracht zou worden verrekend.
Midden in een van de zwaarste economische crises in de geschiedenis van
het land zorgde de overheid voor verbetering van de financiële situatie van de premier. Enkele dagen nadat deze wet er doorgedrukt was in de Knesset, verontschuldigde Netanyahu zich en verklaarde hij dat alles wel rechtmatig was, maar dat het tijdstip ongelukkig was gekozen.
Nog absurder was het feit dat ministers het zelf niet zo nauw namen met
de beperkende maatregelen die waren opgelegd in verband met het coronavirus. Direct nadat hij beperkende maatregelen had aangekondigd voor alle Israëli’s, ging minister van Gezondheid, Yuli Edelstein, naar het verjaardagsfeestje van zijn vrouw, waarbij het maximale toegestane
aantal gasten ruimschoots werd overschreden.
Het onverantwoorde gedrag van de regering eist nu zijn tol. Op 13 juli steeg
het aantal nieuwe besmettingen in Israël in één dag met 1.962. De kardinale fout om alles weer open te gooien, gaat ten koste van de gezondheid van alle Israëli’s. En de nieuwe draconische maatregelen die nu in een wet verankert liggen, zijn in strijd met de fundamentele principes
van een democratie.
Dit artikel verscheen in zijn geheel in het septembernummer van het Israel Today Magazine. Klik hier voor een abonnement.