Britse christenen bereiden een verklaring voor waarin ze hun diepe spijt en schaamte uitspreken over het feit dat Joden die tijdens de Tweede Wereldoorlog uit het door de nazi’s bezette Europa vluchtten, op een afgelegen eiland werden vastgehouden. Van 6 tot 8 september wordt op Mauritius in de Indische Oceaan een herdenking en reünie gehouden om het trauma te herdenken dat 1580 Joodse vluchtelingen daar tussen 1940 en 1945 hebben meegemaakt.
Zij hadden toen al een lange reis naar Haifa overleefd. Toen werd hen de toegang tot Palestina geweigerd, dat toen onder Britse controle stond. In plaats daarvan werden de vluchtelingen gedeporteerd naar de Britse kolonie Mauritius, duizenden kilometers verderop.
Daar brachten ze vier jaar en zeven maanden door in de Beau Bassin gevangenis voordat ze het eiland in augustus 1945 mochten verlaten.
De beslissing om de Joodse immigratie naar Palestina sterk te beperken werd in 1939 door de Britse regering genomen om het Arabische verzet tegen de opkomende Joodse staat te sussen.
Jeremy Hunt, voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Groot-Brittannië, heeft de gebeurtenissen al beschreven als een “zwart moment” in onze geschiedenis, maar tot op heden zijn er nog geen formele excuses aangeboden.
In een brief aan degenen die betrokken waren bij de hereniging, geschreven namens Love Never Fails, een coalitie van Britse christelijke pro-Israël organisaties, stelt voorzitter Brian Greenaway dat ze zich “diep schamen voor de grove fouten van Groot-Brittannië bij het beheer van het Mandaat voor Palestina, die onnoemelijk veel lijden hebben gebracht voor het Joodse volk”.
Groot-Brittannië was belast met het creëren van een Joods nationaal thuis en het vergemakkelijken van Joodse immigratie, zodat vluchtelingen weer verwelkomd zouden worden in hun oude thuisland.
In overeenstemming met het beruchte Witboek uit 1939 was de deportatie naar Mauritius echter bedoeld om nog meer Joden die nazi-Europa ontvluchtten ervan te weerhouden Palestina te bereiken.
In de verklaring stond verder:
“We betreuren ten zeerste de grote teleurstellingen en het vele onrecht dat deze Joodse vluchtelingen is aangedaan; voor het trauma om uit het interneringskamp Atlit bij Haifa te worden gehaald en op schepen naar Mauritius te worden gezet; voor de onzekerheid om in oorlogstijd naar een ver eiland gestuurd te worden, niet wetend wanneer hun beproeving zou eindigen; voor het beroofd zijn van hun vrijheid, familieleven en fundamentele mensenrechten; voor de ziekte, dood en vele ontberingen die ze ondergingen in gevangenschap.
“Maar bovenal voor het onrecht dat hen de toegang tot het Land Israël werd ontzegd in overeenstemming met het Mandaat voor Palestina en Gods wil voor het Joodse volk.”
Naar verwachting zullen meer dan 30 voormalige gevangenen en hun familieleden de herdenking bijwonen, samen met een vergelijkbaar aantal diplomaten, waaronder de Britse Hoge Commissaris Charlotte Pierre.
Op het programma staan bezoeken aan de Beau Bassin gevangenis, een synagoge, de begraafplaats waar de 127 gevangenen die op het eiland stierven begraven liggen en een gedenkteken ter nagedachtenis aan hun tijd daar.
Rosie Ross en Anne Heelis, beiden al lang betrokken bij campagnes om de acties van Groot-Brittannië tegen het Joodse volk ongedaan te maken, zullen Love Never Fails vertegenwoordigen.
Het Mandaat dateert uit 1922 en volgde op het Verdrag van San Remo van 1920, dat Groot-Brittannië de eervolle taak gaf om Israël voor te bereiden op een eigen staat, in overeenstemming met de belofte in de Balfour Verklaring van 1917.
Hiermee werden vele oude Bijbelse profetieën vervuld, zoals Jesaja 11:12 – “Hij zal een banier voor de volken oprichten en de ballingen van Israël verzamelen; hij zal het verstrooide volk van Juda uit de vier windstreken verzamelen.”
Charles Gardner is de auteur van de volgende boeken: “Israel the Chosen”, verkrijgbaar bij Amazon; “Peace in Jerusalem”, verkrijgbaar bij olivepresspublisher.com en “A Nation Reborn”, verkrijgbaar bij Christian Publications International.