Vorige week vertelde ik u over onze aankomst in Israël. Het leek allemaal zo perfect, maar de maanden daarna waren bepaald niet zoals we ons hadden voorgesteld en zoals we hadden gedroomd van ons nieuwe leven in Israël.
De realiteit van dit land raakte ons hard. Mijn zus en ik kregen onderdak bij mijn grootmoeder in het opvangcentrum voor immigranten, zodat mijn ouders hun handen vrij hadden en een leven voor ons gezin konden opbouwen, aangezien we nauwelijks geld hadden en de taal niet kenden. Dit was niet het moderne, smetteloze, georganiseerde of perfecte land van onze dromen, maar het leek en voelde meer als een jungle.
Na een miserabele ervaring bij het vinden van huisvesting in Zuid-Israël, waar we enkele verre familieleden kenden, zagen mijn ouders een advertentie over betaalbare huizen in het noorden van het land, aan het prachtige Meer van Galilea, en waar er, zo werd ons verteld, misschien kansen lagen voor werk voor nieuwe immigranten. Niets kon op dat moment beter klinken dan dat, en zo trokken wij naar de oevers van het Meer van Galilea, waar wij tot op de dag van vandaag wonen.
Nadat we een appartement hadden gehuurd, en al het geld dat we hadden voor de huur hadden besteed, vonden we een Ulpan om de Hebreeuwse taalstudies te volgen, en zo vestigden we ons daar geleidelijk. Maar toen kwam ons verdriet naar boven. Ik herinner me dat mijn ouders, mijn zus en ik op een bed zaten in de lege slaapkamer van mijn ouders, en dat we spraken over ons leven en over onze vrienden die we in de Oekraïne hadden achtergelaten, en hoe we allemaal hysterisch huilden.
Mijn ouders hebben die moeilijke tijden doorstaan met humor, zelfdiscipline en toewijding. Ze worstelden zich door de Hebreeuwse lessen op de Ulpan en wisten te overleven van de kleine toelage, die de nieuwe immigranten van de regering kregen. Ze werkten in tijdelijke banen die allesbehalve prettig waren en niet goed betaald werden. Ze deden alles wat ze konden om ervoor te zorgen dat we iets te eten zouden hebben en iets om aan te trekken. Sommige maanden waren moeilijker dan andere, en er waren veel tranen en wanhoop.
Het Meer van Galilea. (Foto: Christina Cohen)
Mijn zus en ik gingen naar school, en hoewel het voor ons als kinderen gemakkelijker was om de taal te leren, moesten wij ook onze eigen kleine opofferingen doen. Ik moest in de tweede klas helemaal opnieuw beginnen omdat ik de taal niet kende, en hoewel ik aanvankelijk bewonderd werd omdat ik het enige blonde meisje met groene ogen op school was, maakte die nieuwsgierigheid al snel plaats voor afwijzing. Ik werd ‘het Russische meisje’ genoemd, dat niet voor zichzelf kon opkomen.
Pas later in mijn leven, toen ik diende in het Israëlische leger, de IDF, leerde ik voor mezelf op te komen, en Israëlisch genoeg te zijn om lastige situaties met zelfvertrouwen en assertiviteit tegemoet te treden, choetzpa, zoals wij zeggen.
Terwijl wij worstelden om te overleven, waren er veel goede mensen, die ons hielpen te begrijpen wat het betekende om Jood te zijn, en in Israël te leven. Ik was ongeveer 10 jaar oud toen mijn zus en ik meer over de Bijbel te horen kregen, en ik was erdoor geboeid. Wie was deze God met Wie ik een persoonlijke relatie zou kunnen hebben? De Bijbel begon voor mij echt te leven, toen ik leerde hoe de Hebreeuwse geschriften en profetieën aan Abraham werden vervuld door de Messias Jezus.
Als kind wist ik al dat ik een zondaar was, en al op heel jonge leeftijd was ik erg kritisch naar mezelf toe, omdat ik was opgegroeid in een Russische cultuur, waarin ons werd geleerd dat je nooit goed genoeg bent. En nu hoorde ik over deze goede en vergevende God, die zoveel van mij houdt dat Hij Zijn enige Zoon voor mij opofferde. Ik was 11 jaar oud toen ik besloot de God van Israël te volgen.
Na verloop van tijd begon mijn familie zich in dit land thuis te voelen. Slechte banen werden vervangen door betere, we leerden nieuwe Hebreeuwse woorden, en er ontstonden nieuwe vriendschappen. De toenemende kennis over de historische, Bijbelse, profetische en zionistische betekenis voor ons als Joden in Israël, veranderde deze uitdagende reis in een krachtig en bevredigend leven.
Mijn ouders hebben de moeilijke tijden doorstaan met humor, zelfdiscipline en toewijding.
Een verdere hulp bij het herwinnen van mijn Joodse identiteit diende zich aan toen ik begon te werken voor een liefdadigheidsinstelling, waar niet-Joodse vrijwilligers uit de hele wereld werken, om nieuwe immigranten in Israël bij te staan. Terwijl ik verder las in de Bijbel, en verzen las die spreken over het Joodse volk dat terugkeert naar hun Vaderland, vroeg ik mij af: ‘Hebben deze verzen het over mij? Ben ik een van die Joden die naar huis terugkeert? Wil ik wel een Jood zijn? Wie denkt God dat ik ben?’
Toen ik alleen was met God en las over Aliyah, was ik tot tranen toe geroerd. Ik begon in te zien dat ik een van die Joden ben die God weer thuis heeft gebracht. Dit is waar ik thuishoor. Dit is mijn bestemming, en hier kan ik helemaal worden wat Hij voor mij heeft voorbereid. Niets en niemand anders is belangrijker. Door in het reine te komen met wie ik in Gods ogen ben, en dat niet uit de weg te gaan omdat anderen er anders over denken, voelde ik me weer heel worden en kreeg mijn leven weer zin.
Uiteindelijk studeerde ik met lof af aan de middelbare school, had de hoogste scores voor de Hebreeuwse eindtoets, werd privé-leraar Hebreeuws, begon mijn eigen onderneming, trouwde met een Israëli, Cohen is zijn naam, wat in het Hebreeuws ‘priester’ betekent, en we stichtten een gezin hier in Israël, waarin God in het middelpunt staat.
In de loop van de tijd en door Gods werking in mijn leven, heb ik veel tradities en gewoonten losgelaten die niet meer bij mijn Joodse identiteit passen. In ons gezin vieren we nu de Joodse feestdagen, leren we onze kinderen wat het betekent om Joods te zijn, waarom dat belangrijk is, en dat God Israël heeft verkozen.
Wanneer mensen mij vragen wie ik ben, waar ik mij thuis voel, of waarom ik Christina Cohen heet, heb ik niet meer dan een fractie van een seconde nodig om te antwoorden: ‘ik ben Israël’.
Het weer voor vandaag in Israël
Gedeeltelijk bewolkt met een lichte daling van de temperatuur. In het binnenland en in de bergen zal het echter warmer zijn dan normaal voor de tijd van het jaar.
Voor vandaag worden de volgende maximum temperaturen verwacht: Jeruzalem 28 graden, Tel Aviv 26 graden, Haifa 24 graden, Tiberias aan het Meer van Galilea 33 graden, aan de Dode Zee 35 graden, Be’er Sheva 33 graden, Eilat aan de Rode Zee 38 graden.
Het waterpeil van het Meer van Galilea is weer een halve centimeter gedaald en staat nu op 209,17 meter beneden de zeespiegel, dat is 37 centimeter onder de bovengrens.
De redactie van Israel Today wenst alle lezers een prettige donderdag. Het ga u goed.
Shalom uit Jeruzalem,
Christina
Israëlische minister: ‘Annexatie Judea en Samaria belangrijker dan vrede met Saoedi-Arabië’
“Soevereiniteit over Judea en Samaria is Israël’s beslissing”
Haven van Jaffa krijgt eerste golfenergiecentrale van Israël
