Tijdens een reis met twee van mijn zonen besefte ik weer eens te meer, hoe klein en divers ons land is. We hebben vorige week 48 uur in het zuiden doorgebracht. We reden iets minder dan twee uur vanaf onze moshav in de bergen van Judea naar de Egyptische grens. In het midden van het land was het bewolkt en van tijd tot tijd regende het. Maar hoe verder we naar het zuiden reden, hoe meer de lucht opklaarde. De zon scheen, maar het was koud. Deze keer hebben we ook de offroad motor meegesleept om met jeep en motor door de woestijn en droge rivierbeddingen in het zuiden te gaan crossen.
In de nacht van dinsdag op woensdag overnachtten we in de lemen hutten van Berotaim, in Ezuz. Tot eind juli en tijdens de Pesach-week zijn alle lemen hutten volgeboekt. Niet alleen daar, maar in het hele land zijn alle privé-kamers, pensions en alle andere kleinere gelegenheden volgeboekt. Omdat het buitenland gesloten is voor Israëli’s, gaan er nu geen vluchten. Dit is een goede gelegenheid om onze eigen omgeving weer beter te leren kennen.
In de woestijn waren alle accommodaties open, zelfs tijdens de laatste twee lockdowns, ondanks de strenge voorschriften, maar de officiële hotels waren gesloten. We reden naar de plekken die geopend waren, naar de stille plaatsen, zonder dat we gecontroleerd werden. Er is daar toch nauwelijks politie. Het is te ver weg van het centrum van het land. En de Bedoeïenen weten dat beter dan welke Israëli ook. ‘Het Woeste Kanaän’ is hoe mijn vrienden in die omgeving dit deel van het land noemen.
In de lemen hut. (Foto: Aviel Schneider)
Ons diner hebben we gebruikt in een bedoeïenentent, zittend op de grond. Lage tafels met kussens eromheen. Onze rode wijn, de Simeon uit 2019, hadden we natuurlijk meegenomen. Onze wijngaard ligt ongeveer 20 kilometer ten noorden van Berotaim. De tent zat bijna helemaal vol met mensen. Jonge gezinnen, gepensioneerden, en wij. Na het eten vormden de ongeveer 30 gepensioneerden een kring en begonnen allemaal de oude Israëlische volksliederen te zingen. Iemand speelde zelfs accordeon en we hadden het gevoel dat we teruggezet waren naar de pionierstijd. Vrijwel iedereen daar had er schoon genoeg van om thuis te moeten blijven en niets te kunnen ondernemen, en was vertrokken naar plekken waar nog iets geopend was.
Buiten was het ijskoud. Bijna nul graden. Zo is het klimaat in de woestijn ’s winters. Om die reden brandde er een houtkachetltje in onze lemen hut. Er is daar geen ontvangst voor telefoons en zo. Radiostilte. Dus zaten we met z’n drieën buiten met een olielampje op tafel en genoten van het gesprek. Mijn jongste zoon Elad heeft zijn diensttijd erop zitten en Moran woont in Tel Aviv. Tussendoor speelden we schaak, we hadden speciaal daarvoor een schaakbord meegenomen.
De volgende morgen, goed uitgerust, gingen we na het ontbijt verder naar het zuiden, over een oude patrouilleweg die werd gebruikt om de grens tussen Israël en Egypte te bewaken, een rotsachtige weg. Uiteindelijk bereikten we de Nabateekse watercisterne.
Ondergrondse watercisterne. (Foto: Aviel Schneider)
Een klein gat in de grond is de opening naar een ondergronds waterreservoir. Maar deze keer was het niet alleen koud, maar het waterpeil was ook te hoog om in het oude bad af te kunnen afdalen. We gingen hier in de zomer vaak zwemmen.
Daarna reden we verder door de wijde Wadi Nitzana, helemaal tot aan onze olijfboomgaarden en onze wijngaard. Naar het noorden toe wordt de woestijn ook zachter en zandiger. De motorfiets reed voor ons uit. Mijn jongste zoon zat aan het stuur in de jeep en ik voelde me een beetje als een reservewiel.
Met de motor door de woestijn. (Video: Aviel Schneider)
Ik heb genoten van de tijd met mijn zonen en van de woestijn. Op de wijngaard ontmoetten we onze wijnmaker Oren en spraken we over de situatie in de Negev. Met alle respect, maar als Israël niet oppast, zal het op een dag de zeggenschap over de woestijn verliezen. De Bedoeïenen tellen nu ongeveer 350.000 mensen in deze woestijn, en haar bevolking verdubbelt elke 14 jaar.
Daarna staken we de zogenaamde Witte Wadi over, die op enkele meters afstand van onze wijngaard loopt. Hoge zandduinen aan de rechterkant en aan de linkerkant.
Koffiepauze. (Foto: Aviel Schneider)
Tussendoor stopten we af en toe om koffie te zetten boven een vuurtje of op een gasbrander. Woestijnherten, vossen en kamelen zagen we om ons heen. Zoals tijdens een safari. Het was koud, maar mooi weer en muziek in de auto.
Bij elke duin die we zagen probeerde Moran naar boven te crossen. (Video: Aviel Schneider)
Alles heeft zijn einde. Tegen de avond reden we terug naar huis met de motor op de aanhanger. Bij Be’er Sheva werd de lucht donkerder. Er kwamen wolken opzetten. En even later werd het landschap ook weer groener. In Bet Goevrin zijn alle heuvels rondom helder groen. Vóór ons zien we de regenwolken tegen de hellingen van de bergen van Judea hangen. De wegen zijn nat, het heeft geregend.
Telkens weer beseffen we hoe klein, divers en uniek ons Beloofde Land eigenlijk is. Donderdagavond waren we weer thuis. Daar kreeg ik de taak van sous-chef voor de voorbereidingen van het Shabbats-diner.
Het weer voor vandaag in Israël
Helder tot gedeeltelijk bewolkt met een lichte daling in temperatuur. Voor vandaag worden de volgende maximum temperaturen verwacht: Jeruzalem 16 graden, Tel Aviv 18 graden, Haifa 15 graden, Tiberias aan het Meer van Galilea 22 graden, aan de Dode Zee 24 graden, Be’er Sheva 22 graden, Eilat aan de Rode Zee 27 graden.
Het waterpeil van het Meer van Galilea is in het weekeinde twee centimeter gestegen en staat nu op 209,26 meter beneden de zeespiegel. Dat is slechts 46 centimeter onder de bovengrens!
De redactie van Israel Today wenst al haar lezers een prettige zondag. Het ga u goed.
Shalom uit Jeruzalem,
Aviel
“Onze Joodse wraak”: Zwangere vrouwen van soldaten organiseren grote babyshower
Duitse ambassadeur in Israël: ‘Drie baby’s doodgevroren in Gaza’
Tacheles met Aviel – De wereld is verbaasd en Iran is woedend
