Egyptische burgers in Israël in moeilijke situatie

Afbeelding: President Sadat, president Carter en premier Menachem Begin in Camp David in 1978. (Foto: Public domain)

Het is 41 jaar geleden dat in Camp David het vredesakkoord tussen de Israëlische premier Menachem Begin en de Egyptische president Anwar Al-Sadat werd ondertekend. In dit akkoord zijn bepaalde richtlijnen vastgelegd, waaronder wederzijdse stoppen met negatieve beeldvorming in de media en wederzijdse bezoeken van toeristen.

In artikel 3 van het vredesverdrag staat:
‘De partijen komen overeen dat de normale betrekkingen tussen hen zullen bestaan uit volledige erkenning, diplomatieke, economische en culturele betrekkingen, beëindiging van economische boycots en discriminerende belemmeringen voor het vrije verkeer van personen en goederen, en dat zij het wederzijdse genot voor de burgers juridisch zullen garanderen. Het proces waarbij zij zich ertoe verbinden een dergelijke relatie tot stand te brengen, parallel aan de uitvoering van andere bepalingen van dit Verdrag, wordt uiteengezet in het bijgevoegde protocol (bijlage III).

Artikel 3 moedigt de normalisering van de betrekkingen tussen de twee naties en staten aan:

‘De partijen komen overeen normale culturele betrekkingen tot stand te brengen na voltooiing van de tussentijdse terugtrekking.
‘Zij komen overeen dat culturele uitwisselingen op alle gebieden wenselijk zijn en gaan zo spoedig mogelijk en uiterlijk zes maanden na de voltooiing van de tussentijdse terugtrekking onderhandelingen aan met het oog op de sluiting van een daartoe strekkende culturele overeenkomst’.

Helaas is wat er in het vredesakkoord staat heel anders dan wat er in werkelijkheid gebeurt. Er gaat geen dag voorbij dat Israël niet wordt aangevallen in de Egyptische media, en niet alleen Israël, maar ook de Joden. Egypte heeft de meest antisemitische media van alle Arabische landen. De redenen daarvoor zijn uiteenlopend en hebben diepe wortels. Het leidende establishment in Egypte wil de betrekkingen met Israël niet normaliseren en straft iedereen die dat probeert.

De beker is halfvol

Gelukkig is er tegenwoordig geen sprake meer van openlijke militaire vijandigheid tussen Egypte en Israël, en zijn er enige economische en diplomatieke betrekkingen. Egypte helpt ook om te bemiddelen tussen Israël en Hamas. Volgens verschillende publicaties helpt Israël Egypte bij het elimineren van terreurgroep Islamitische Staat (IS) in de Sinaï. Dat zou getuigen van de politieke veiligheidscoördinatie tussen de twee landen.

Maar ook, halfleeg

Er is echter geen culturele relatie tussen onze twee landen en er is ook geen sprake van vrij verkeer. Integendeel, er is discriminatie en bestraffing voor iemand die probeert de betrekkingen tussen de volken te normaliseren, en die komt niet van de Israëlische kant. De Egyptische premier Mustafa Madbouli, die verantwoordelijk is voor de Burgerschapswet, heeft de afgelopen dagen het Egyptische staatsburgerschap van drie Egyptenaren ingetrokken.

Het zijn Egyptenaren die in Israël wonen. Hun enige misdaad is dat ze het Israëlische staatsburgerschap hebben ontvangen. De officiële reden is dat deze burgers geen voorafgaande goedkeuring hebben gevraagd voor dit staatsburgerschap. Opgemerkt moet worden dat de Egyptische burgerschapswet in paragraaf 16, onderafdeling 10, bepaalt dat het Egyptische staatsburgerschap kan worden ingetrokken als de persoon is geïdentificeerd met zionisme. De meeste Egyptische burgers, die het Israëlische staatsburgerschap hebben gekregen zijn geen zionisten, maar zijn gewoon getrouwd met Israëlisch-Arabische echtgenoten en leven een normaal leven in Israël. Ze werken niet samen met de Israëlische veiligheidsdiensten of het leger. Dit is een absurde situatie!

Elk jaar ontvangen tienduizenden Egyptenaren over de hele wereld een extra staatsburgerschap. Hun wet verplicht burgers niet om goedkeuring te vragen aan de Egyptische autoriteiten, alleen in het geval van Israël. Bovendien zouden de burgers, zelfs als ze om goedkeuring hadden gevraagd, die waarschijnlijk niet hebben gekregen. Het spreekt voor zich dat dit racisme en discriminatie van hoog niveau is.

Een koude vrede

Het Egyptische model voor de Israëlisch-Egyptische betrekkingen biedt een koude vrede tussen de regeringen en helemaal geen vrede tussen de volken. Zo moet elke Egyptische toerist, die van plan is Israël te bezoeken, eerst contact opnemen met de Egyptische inlichtingendienst om toestemming te krijgen. Daar zal hij worden vernederd en gewaarschuwd en zelfs gevangen worden gezet op verdenking van spionage, als hij tevoren contact heeft opgenomen met de Israëlische ambassade. Er is een fobie onder de Egyptenaren als het gaat om de betrekkingen met Israël. Het is niet acceptabel om culturele banden, toeristische bezoeken of enige vorm van relatie met Israëli’s te hebben. De enige Egyptenaar die met Israël in contact mag komen is president Al-Sisi.

Vier jaar geleden bezocht het Egyptische parlementslid Tawfiq Akasha het huis van de Israëlische ambassadeur in Egypte. Na het bezoek werd hij in ongekende commotie verbaal aangevallen. Hij werd zelfs fysiek aangevallen in het parlement.

Egyptische fobie en de Mossad

De Egyptenaren die in Israël wonen, zien af van terugkeer voor familiebezoeken aan Egypte vanwege de pesterijen van de Egyptische autoriteiten en de lange tijd die het duurt om naar Israël terug te kunnen keren. In gesprekken met Egyptische burgers heb ik vernomen, dat ze een speciale vergunning nodig hebben om terug te keren, ook al wonen ze in Israël.

De speciale vergunning wordt uitgesteld, en sommige gevallen voor vele maanden, zo werd mij verteld. Het bezoek wordt dus een nachtmerrie. Egyptische burgers verliezen hun werk en raken achterop in hun studie door deze onnodige vertraging, om nog maar te zwijgen van de dagelijkse verhoren tijdens een bezoek aan Egypte. Al deze pesterijen komen voort uit één reden: de angst dat de Egyptische burger door de Israëlische Mossad als spion wordt gebruikt.

Egypte heeft een fobie voor Egyptenaren die voor Israël spioneren. In de afgelopen jaren verscheen het boek The Angel (De Engel), waarin het verhaal van de nummer één Egyptische spion, Ashraf Marwan, wordt gedocumenteerd (het is al een film op Netflix). Hij was niet minder dan de schoonzoon van de Egyptische President Gamal Abdel Nasser, en spioneerde voor de Israëlische Mossad. Uit schaamte ontkennen de Egyptenaren tot op de dag van vandaag dat Marwan een spion was.

Enkele weken geleden publiceerde Israël Today een artikel Freedom of Speech and Punishment in Saudi Arabia over de journalist Abdul Hameed Al-Ghabin. Hij werd gearresteerd in Saoedi-Arabië omdat hij de ‘rode lijnen’ overschreed en publiceerde in de Israëlische media. In deze landen is er dus geen wet en geen gerechtigheid. De leiders kunnen doen wat ze willen.

Meer dan zesduizend Egyptenaren wonen in Israël. De meesten van hen zijn getrouwd met Israëlische Arabieren en werken in Israël. De meesten van hen hebben een legaal visum, doen zaken of studeren, en hebben zelfs kinderen of kleinkinderen. Ze leiden echter geen normaal leven. Ze leven met zorgen.

De Vereniging van Egyptenaren Wonend in Israël heeft een Facebook-pagina. Het hoofd van de vereniging heeft onlangs een video-oproep gepost waarin hij zich in het Arabisch persoonlijk richt tot de Egyptische president Al-Sisi met het verzoek om de problemen van de Egyptische burgers die in Israël wonen op te lossen of te verlichten.

Noot van de redactie:

Edy Cohen brengt de lezers van Israel Today nieuwsberichten en analyses uit het Midden-Oosten, rechtstreeks uit de oorspronkelijke Arabische bronnen.

Doet het Egyptisch-Israëlische vredesverdrag U denken aan Jesaja 19:24 ‘Op die dag zal Israël de derde zijn naast Egypte en Assyrië, een zegen in het midden van de aarde’ (HSV.) of niet? Wat denkt U, als lezer?

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.