Volgens verschillende berichten in de media in de aanloop naar de Joodse Hoge Feestdagen, werden zondag in Israël 6.576 nieuwe gevallen van het coronavirus geregistreerd, ondanks de booster shot-campagne. Dit betekent dat er nu 79.650 actieve coronagevallen in Israël zijn. Als werkende moeder van drie kleine kinderen, in de leeftijd van 3 tot 6 jaar, maak ik mijn bezorgd over deze cijfers.
De Israëlische premier Naftali Bennett waarschuwde dat er deze Rosh Hashanah een nieuwe lockdown zou kunnen komen, als de vierde golf van het coronavirus niet onder controle wordt gebracht. De Israëlische regering heeft al nieuwe beperkingen opgelegd aan IDF-militairen. Velen vragen zich daarom af wat er daarna kan gebeuren.
Gedurende deze pandemie hadden vrouwen, telkens wanneer er een lockdown was, een onevenredig grotere kans dan mannen om hun baan te verliezen of het aantal uren dat ze werkten te verminderen, volgens een Amerikaans onderzoek.
Ik ben geen uitzondering op deze algemene trend. Vóór de eerste lockdown had ik vier verschillende baantjes. Door de economische crisis, die gepaard ging met de pandemie, ben ik echter twee van die vier banen kwijtgeraakt. Zes maanden lang werkte ik minder en moest ik jongleren met de zorg voor drie kleine kleuters, terwijl ik op een bouwterrein woonde, omdat men bezig was balkons aan ons gebouw te bouwen toen de eerste lockdown begon.
Stel jezelf eens voor, hoe het is om te werken terwijl je opgesloten zit met drie kleine huilende kinderen, die allemaal bang waren voor het lawaai dat door de bouwwerkzaamheden werd veroorzaakt. Dit is hoe ik leefde tijdens de eerste lockdown. Hoewel mijn schoonmoeder de kinderen de helft van de dag kwam halen, had ik nog steeds het gevoel dat ik gek werd, alleen al omdat ik de helft van de dag zo moest leven.
Ik was ook erg gedeprimeerd door wat er met twee van mijn vier werkplekken was gebeurd, en om te zien dat mijn productieve professionele werk werd vervangen door verantwoordlijkheden voor de kinderverzorging. Nu kan men zich alleen maar voorstellen hoe ouders, die geen oma hebben om hen in die situatie te helpen, zich moeten hebben gevoeld. Ik heb een vriendin die geen oma had om haar te helpen, en zij moest tijdens elke lockdown volledig stoppen met werken.
Zoals het Israëlische vrouwennetwerk opmerkte: ‘In een realiteit waarin vrouwen de last van onbetaald zorgwerk dragen en hun status op de arbeidsmarkt als lager wordt beschouwd dan die van mannen (vrouwen verdienen minder, werken meer in deeltijd en in sectoren die geen baanzekerheid bieden), zijn zij de eersten die hun baan verliezen. Tegelijkertijd dragen zij een grotere last van de zorg voor kinderen, volwassenen en andere afhankelijke personen wanneer zorg- en onderwijsinstellingen van de Staat worden gesloten. Gegevens van het Israëlische Nationale Verzekeringsinstituut (parallel aan de sociale zekerheid) illustreren dit: van de nieuwe werklozen in maart 2020 was 58% een vrouw tegenover 42% een man.’
Tijdens de tweede en derde lockdown had ik iets meer geluk dan tijdens de eerste lockdown. Vóór de tweede lockdown kon ik werk vinden ter vervanging van de twee banen die ik was kwijtgeraakt. Tijdens de tweede lockdown was ik zwanger, en de dokter verklaarde dat ik een groot risico liep om de baby te verliezen, dus kreeg ik bedrust. Terwijl ik bedrust hield, kon ik vanuit bed werken zonder de zorg voor de kinderen op mij te nemen en voelde ik niets van de tweede lockdown, aangezien mijn echtgenoot een essentiële werknemer was en ik recht had op kinderopvang, aangezien ik te ziek werd geacht om voor de kinderen te zorgen. Uiteindelijk kreeg ik een miskraam, dus ik heb de baby toch niet kunnen redden, maar die zwangerschap met een hoog risico heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik de tweede lockdown niet heb gevoeld. Vanuit een psychologisch perspectief, was dat heel belangrijk.
Ik kreeg het coronavirus tijdens de derde lockdown. Ik werd in quarantaine geplaatst en was ziek, dus ik voelde de effecten van de derde lockdown niet eens zo sterk als een gezond persoon die zou voelen. De zorg voor de kinderen werd op mijn man afgewenteld, omdat men vreesde dat ik de kinderen zou kunnen besmetten als ik te dicht bij hen kwam.
Psychische schade
Hoewel mijn man de eerste lockdown met een goed humeur doorkwam, omdat hij elke dag vertrok om te werken in een essentiële industrie en niet opgesloten bleef op een bouwplaats zoals ik, maakte de derde lockdown diepe indruk op hem, en om eerlijk te zijn, is hij er sindsdien psychisch niet meer bovenop gekomen.
Tot op de dag van vandaag heeft mijn man nog steeds een diepgewortelde reactie op de kinderprogramma’s die hij steeds opnieuw op de tv moest afspelen om ervoor te zorgen dat de kinderen mijn quarantaine niet zouden schenden. Hij is ook erg verdrietig over het verlies van een tante aan corona en van een andere oom om een andere reden, rond dezelfde periode dat ik en zijn ouders corona hadden. Dit kwam bovenop het trauma van het verlies van een broer door een auto-ongeluk en twee andere neven door twee verschillende terreuraanslagen.
En nu heeft zijn moeder, die het coronavirus heeft overleefd, haar schouder gebroken en ze is uit de roulatie. Dat betekent dat als er weer een lockdown komt, wij er alleen voor staan. Door deze situatie is hij te depressief om ergens heen te gaan, en het is moeilijk hem ervan te overtuigen om niet langer voor het televisietoestel in onze huiskamer te zitten en iets anders te doen dan het hoognodige, namelijk werken en voor de kinderen zorgen.
Wat mij betreft, ik ben mijn huis hartgrondig gaan haten, nadat ik er zo lang opgesloten ben geweest. Daarom ben ik kort na de derde lockdown vanuit een kantoor gaan werken en ik heb een abonnement op het zwembad en op fitness genomen om ervoor te zorgen dat ik zo veel mogelijk buitenshuis blijf. Ik ben ook naar Azerbeidzjan gereisd en heb tickets om in november mijn familie in Amerika te bezoeken, voor de eerste keer sinds het begin van de coronacrisis. Het is meer dan twee jaar geleden dat ik mijn familie voor het laatst zag. Daarom ga ik hen ontmoeten, ongeacht de coronasituatie.
Op dit moment, nadat ik corona heb overleefd en ben ingeënt, ben ik banger om thuis opgesloten te worden dan om mogelijk het coronavirus op te lopen. Vanuit mijn standpunt bekeken is het beter om misschien ziek te worden met milde symptomen dan zeker gek te worden, wat een nieuwe lockdown met ons zou doen. Ik zou de laatste drie lockdowns niet overleefd hebben zonder hulp van de kinderopvang, en nu ik door de situatie van mijn schoonmoeder volledig afhankelijk ben van dagopvang, kan ik het me gewoon niet veroorloven dat die om wat voor reden dan ook gesloten wordt. En geloof me, ik ben niet de enige met deze gevoelens.
De Staat Israël is psychologisch en economisch nog steeds niet hersteld van de laatste drie lockdowns. Onlangs werd gemeld dat tienduizenden Israëli’s deze Rosh Hashanah zonder voedsel kunnen komen te zitten, terwijl honderdduizenden Israëli’s nog steeds zonder werk zitten. Volgens sommige schattingen zijn maar liefst 155.000 Israëli’s nog steeds verarmd als gevolg van de pandemie. Op het hoogtepunt van de pandemie zaten een miljoen Israëli’s zonder werk, maar veel te veel Israëli’s zijn er niet in geslaagd terug te keren naar de arbeidsmarkt.
Esther Ben Shalom, die werkt voor de Associatie voor Behoud, Documentatie en Onderzoek van de Vereniging van de Cultuur van de Joden van Jemen, vertelde aan Israel Today dat haar organisatie probeert arme Israëli’s van Jemenitische afkomst te helpen: ‘We proberen nu gezinnen, alleenstaande moeders en jonge meisjes die hulp nodig hebben, maar ook oude mensen te helpen. We helpen mensen die werkloos zijn geworden als gevolg van de corona.’
‘We krijgen hun naam van het arbeidsbureau,’ vervolgde ze. ‘We hebben meer dan 700 Jemenitische mensen in heel Israël, van Be’er Sheva tot Nahariya, die hulp nodig hebben. Overal in het land sturen we hen een briefje en dan hebben ze ons namen gegeven, en we sturen hen voedselbonnen om eten te kopen in de supermarkt. We sturen die op basis van hun behoeften.’
Als er weer een lockdown komt, zullen deze aantallen weer drastisch stijgen. Bovendien zou het mijn familie letterlijk de das omdoen. De moeder van mijn man is momenteel afhankelijk van familieleden om voor haar te koken en schoon te maken, omdat ze deze dingen niet zelf kan doen met een gebroken schouder. De meeste familieleden die haar helpen wonen niet in Netanya. Op dit moment rouleren we tussen mij en haar zussen die in Nahariyya wonen. Echter, als er een lockdown is, wie zal haar dan helpen? Alleen ik.
Alsjeblieft geen vierde lockdown
En ondanks het feit dat ik mijn schoonmoeder moet helpen verzorgen en vanaf 17 uur voor de kinderen moet zorgen, lukt het me toch om te werken, omdat we al onze kinderen tot 17 uur in de crèche doen en ik alleen ’s avonds laat doorwerk als dat nodig is. Maar als de crèches dichtgaan en mijn schoonmaakster niet kan komen, hoe krijg ik het dan voor elkaar om voor Rosh Hashanah mijn schoonmoeder te helpen met al het koken dat voor de feestdag gedaan moet worden en tegelijkertijd voor mijn kinderen te zorgen en te werken? Hoe moet dat precies? Ik ben geen supervrouw.
En ik ben ook niet de enige die er zo over denkt. Mijn verhaal geldt ook voor talloze werkende Joods-Amerikaanse vrouwen die Aliyah hebben gemaakt en er alles aan hebben gedaan om een carrière in de Joodse Staat na te streven en tegelijkertijd een gezin op te voeden, duizenden kilometers verwijderd van hun ouders en uitgebreide familie. Daarom heb ik, in de aanloop naar Rosh Hashanah, één hoop en één wens, en dat is dat er geen vierde lockdown zal komen.
Elk jaar op Rosh Hashanah vieren we de schepping van de wereld. Hier in Netanya gaan we elke Rosh Hashanah naar de synagoge en houden we een speciale Rosh Hashanah feestseder met familie en vrienden. Tijdens de laatste lockdown gingen we niet naar de synagoge en was onze Rosh Hashanah Seder veel minder feestelijk. Ik hoop en bid dat de Rosh Hashanah van vorig jaar zich niet zal herhalen.
Ik ben een gelovige vrouw. Ik geloof dat ieder van ons op deze wereld is gezet met een doel. We zijn niet geschapen alleen om ons thuis op te sluiten en als zombies voor de TV te zitten. Wij zijn geschapen om te werken en productief te zijn, om gezinnen groot te brengen en hen een mooie toekomst te bieden. Als we opgesloten zitten, hoe kunnen we dan de missie nastreven die G-d ons gegeven heeft? Hoe kunnen we onze geestelijke gezondheid op peil houden en ons houden aan zulke wrede anti-humanitaire lockdown wetten?
Als wij onze kinderen dwingen om ver van andere kinderen te blijven, om verstoken te blijven van onderwijs, om niet naar het park, de zee, de bioscoop, het theater, het zwembad, en andere normale kinderactiviteiten te gaan, hoe zorgen wij dan voor een betere toekomst voor onze kinderen? Als we volwassenen dwingen om thuis bij hun kinderen te zijn in plaats van productief te werken op hun respectievelijke gebieden om de wereld een betere plaats te maken, hoe vervullen we dan G-ds missie op aarde?
Geloof me, lockdowns zijn een beleid dat wordt nagestreefd door degenen die geen geloof hebben. Want wanneer u op Hashem vertrouwt, vertrouwt u erop dat u deze beproeving zult doorstaan, dat alles met een reden gebeurt, en u zult geen moment van uw kostbare tijd verspillen door thuis opgesloten te zitten. En op die toon, wens ik u Shana Tova (Gelukkig Nieuwjaar) en ik bid dat premier Bennett verstandig zal zijn en een vierde lockdown zal vermijden.’
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.
Plan van Trump maakt einde aan fantasie van Palestijnse staat
Enquête: 71% van Israëli’s wijst Palestijnse staat af
Dertien gewonden bij auto-aanslag in centraal Israël
