Een moderne orthodox-Joodse vrouw over zionisme

Ondanks de afstand tussen Israël en de Verenigde Staten (ik ben in Washington geboren), heb ik me altijd verbonden gevoeld met de Joodse Staat. Als Joden zijn we één volk, en geen enkele geografische afstand mag afbreuk doen aan onze passie om de staat Israël te verdedigen.

Door Rachel Avraham |

Afbeelding: De auteur van dit artikel op een markt in Israël.

Toen ik een kind was, zeiden we op de Seideravond: ‘Volgend jaar in Jeruzalem!’ En nadat ik hoorde wat Chanoekah betekent, had ik tijdens het kaarsen aansteken het gevoel dat de strijd van de Makkabeeën ook mijn strijd was. De verhalen over het Heilige Land die mijn vader mij voorlas werden onderdeel van mijn ziel. Als kind kon ik me Israël al voorstellen, ook al was het zo ver weg. Het boek Exodus van Leon Uris was van grote invloed op mij. Het was een van mijn favoriete boeken als kind. Ik stelde me levendig de vroege zionisten voor die voor het land vochten. Het zionis­tische ideaal werd nog sterker bij me ingeprent nadat ik op achtjarige leeftijd Hebreeuwse les kreeg van een Goelag-overlevende. Ondanks Stalins tirannie bleef ze sterk oprecht Joods. Dat motiveerde mij enorm.

Ik ben er vast van overtuigd dat de ziel van een Jood, die in de diaspora leeft, zich pas compleet voelt wanneer die aliyah maakt. Alleen in Israël is het mogelijk om echt op shabbat te rusten en om de feestdagen met de ware en diepe essentie te vieren. Alleen in de Staat Israël word je volledig als Jood geaccepteerd. Vroeger werd ik op school door twee klasgenoten gepest, ze maakten daarbij zinspelingen op de Holocaust. Er vlogen zelfs stoelen mijn kant op. En de lerares die tussenbeide kwam, brak haar arm.

Vanaf die dag was ik vastbesloten om aliyah te maken. Niet-Joden kunnen beste vrienden zijn, maar het viel nooit uit te sluiten dat er op een dag vreselijke dingen zouden gebeuren. Vanwege deze reden is het essen­tieel dat het Joodse volk een eigen Staat heeft. Zionisme is het enige echte antwoord op anti­semitisme. Het geeft ons kracht om gedurende tijden van tegen­spoed trots te zijn in plaats van ons bij onze vijanden te veront­schul­digen en proberen te gemoederen te bedaren.

Op mijn twaalfde probeerde ik aliyah te maken, maar ik werd afgewezen omdat mijn ouders geen toestemming gaven. Op mijn achttiende reisde ik met een Birthright-reis naar Israël. Daarna volgde een zomer in Jeruzalem tijdens de Tweede Libanonoorlog en twee semesters in het buitenland aan de Ben Goerion Universiteit. Ik emigreerde uiteindelijk in 2009, op mijn drieëntwintigste, naar Israël.

Door in het land te verblijven werd mijn geloof gesterkt en groeide ik als Joodse vrouw. Mijn overtui­gingen en mijn geloof leerden mij om de wreedheid van Hamas met de pen te ontmas­keren. Terwijl de Qassam-raketten uit Gaza op ons vielen, vreesde ik alleen God. Hij stuurt ons niet voor niets een uitdaging. Ik accepteer mijn lot en ik ben niet bang. We moeten onver­schrok­ken opstaan tegen terroristen en antisemieten.

Helaas denkt niet iedereen er zo over. Er zijn zoveel Joden in Amerika die zich voor hun afkomst schamen, ze durven geen ketting met een Davidster te dragen en verbergen hun identiteit. Het zionisme heeft zijn uiterste best gedaan om de psycho­lo­gische schade van het Joodse volk te genezen, maar veel Joden volharden nog steeds in de mentaliteit van het diaspora-slachtoffer. De pro-Israël activist Mark Vandermaas noemt dit het ‘Joodse Mishandelde Vrouwen­syndroom’. Maar je kunt het ook een collectieve post­trauma­tische stress­stoornis noemen.

Die verdedigende houding kan zo ver gaan als te zien is bij de (Joodse) oprichters van Ben & Jerry’s, zij omarmen de boodschap van onze belagers. Door aliyah te maken en onszelf te identificeren als zionisten nemen we een standpunt in tegen anti­semitische haat. Sinds ik Amerika heb verlaten, heb ik de vrijheid om dingen tegen de anti­semieten te zeggen die de Joden, die in Amerika achterblijven, niet durven te uiten.

Aristoteles zei: ‘Zonder moed bereik je niets. Het is naast eer de grootste kwaliteit van de geest.’ Het wordt tijd dat elke Jood de moed vergaart om de Staat Israël te verdedigen. Het moment is aangebroken dat Joden ermee ophouden zich te blijven verstoppen zoals de Spaanse anusim (Crypto-Joden die voor het oog van de wereld zich gedwongen bekeerden tot het katholieke geloof, maar in het geheim Joods bleven). Draag je Jodenster met trots. Maak je geen zorgen wat anderen daarvan vinden. Wees er trots op om een Jood te zijn. Israël blijft van ons, of iemand dat nu leuk vindt of niet. De tijd is gekomen om dat luid en duidelijk te zeggen.

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.

Dit is ook interessant