De wereld haat een machtige Joodse Staat

Kort na het begin van een staakt-het-vuren, dat een einde maakte aan de vijan­delijk­heden tussen Israël en Hamas, houdt de rust aan, maar deze blijft broos. De vraag is of er een langetermijnplan wordt uitgevoerd om een nieuwe ronde van gevechten te voorkomen.

Door Jason Silverman |

Dit komt na een 11-daagse strijd, waarin Hamas meer dan 4.000 raketten afvuurde op de zuidelijke en centrale steden van Israël en na massale Israëlische lucht­aanvallen op Hamas-doelen in de Gazastrook, die leidden tot de vernietiging van meer dan 100 kilometer ondergrondse tunnels die de militante organisatie gebruikte. Zowel in Israël als in Gaza vielen als gevolg van de gevechten tragische burgerslachtoffers.

Naast de verwoestende vernietiging en het dodental was een van de meest bepalende kenmerken van de elfdaagse strijd de verandering in het internationale klimaat met betrekking tot het Israëlisch-Palestijnse conflict. De wereldwijde reactie op het conflict was wijdverbreid, en veranderde sterk in Palestijnse richting.

Anti-Israël sentiment leidt altijd tot antisemitisme
De Amerikaanse president Joe Biden stond onder immense druk van invloedrijke figuren in zijn partij om in te grijpen en Israël te dwingen de lucht­aanvallen te staken. Tegelijkertijd dringt een toenemend aantal Democraten aan op het opleggen van zware beper­kingen aan de militaire hulp van de VS aan Israël.
Er werden ook enkele pro-Palestijnse massale protesten georganiseerd in grote hoofd­steden over de hele wereld, waaronder Londen, Parijs, Berlijn, Brussel en Washington D.C.

Hoewel deze acties op zich legitieme uitingen van kritiek op Israëlisch beleid en gedrag kunnen zijn (zelfs als je het er niet mee eens bent), lijkt de dunne lijn tussen anti-Israël en anti­semitisme altijd te worden over­schreden.

Tijdens deze protesten werden verschillende uitingen van anti-Joodse haat gefilmd. Gezang escaleerde snel van ‘Bevrijd Palestina’ en ‘Stop de oorlog’ tot anti­semitische retoriek die specifiek naar Joden verwees. Demon­stranten die riepen ‘Joden, denk aan Khaybar, het leger van Mohammed keert terug’, werden gefilmd in demonstraties die in Europa werden gehouden. Tegen de achtergrond van dit conflict is ook in de VS een toenemend aantal anti­semitische aanvallen gemeld. Hoewel kritiek op het Israëlische beleid legitiem en belangrijk is (de Israëli’s zelf zijn de scherpste critici van het land), is anti-Israël retoriek helaas vaak niet meer dan een dekmantel voor antisemitisme.

Hoe de wereld ook protesteert, het Joodse volk zal zich nooit meer weerloos laten maken. (Foto: Edi Israël/Flash 90)

Het komt van de top
Opmerkelijk is dat de huidige golf van antisemitisme zich niet alleen onder de doorsnee-burger voordoet. Ook interna­tionale diplomaten zijn gefilmd terwijl ze anti­semitische sentimenten verspreidden.
In een interview met de Pakistaanse minister van Buitenlandse Zaken, Shah Machmoud, vroeg CNN-journaliste Bianna Golodryga hem naar de vredes­inspanningen tussen Israël en Hamas. In plaats daarvan begon Mahmood met een opzien­barend antwoord, waarin hij verklaarde dat Israël ‘diepe zakken’ heeft en zeer invloedrijke mensen zijn die ‘de media controleren’.
Hoewel velen de flagrante opmerkingen van de Pakistaanse FM aan de kaak stelden, waren er tragisch genoeg ook anderen die hem probeerden te verdedigen.

Nog absurder is, dat het afkeuren en veroordelen van wrede aanvallen op Joodse omstanders door pro-Palestijnse demonstranten, door sommigen wordt beschouwd als het verdedigen van Israël ten koste van Palestijnse kinderen. Dit is volslagen onzin.

Onwetendheid van de situatie
Naast de verandering in de internationale publieke opinie ten gunste van de Palestijnen en de toename van anti­semitische aanvallen in de hele wereld, gaf de wereld­wijde reactie op dit conflict ook blijk van een uiterst simplistisch begrip van de realiteit ter plaatse.

Het enorm simplistische beeld van het Israëlisch-Palestijnse conflict werd het best geïllustreerd in twee monologen van de Amerikaanse tv-presentatoren Trevor Noah en John Oliver. Beiden legden aan hun publiek uit, dat er een ernstig gebrek aan machtsevenwicht bestaat tussen Israël en de Palestijnen. Beiden verwezen specifiek naar de uiteenlopende aantallen dodelijke slachtoffers als gevolg van de gevechten. Zij vermeldden dat er aan Palestijnse zijde veel meer slachtoffers vallen doordat Israël veruit superieur is met zijn geavanceerde militaire technologie en verde­digings­systemen. Israël werd afgeschilderd als een schurk, alleen omdat het meer militaire macht bezit dan Hamas.

Wat ironisch is aan deze trend, is niet alleen het feit dat Israël wordt bekritiseerd omdat het middelen investeert in de verdediging van zijn burgers in de vorm van het Iron Dome raketafweersysteem. Het is eerder zo dat een groot deel van de wereld een onevenredig aantal doden gebruikt om te bepalen wie ‘goed’ en wie ‘fout’ is in dit conflict.

De Iron Dome is een zegen voor BEIDE partijen. Zonder dit verdedigingssysteem zouden veel meer Israëli’s zijn omgekomen, en zou de reactie van Israël nood­zake­lijker­wijs veel harder zijn geweest. (Foto: Abed Rahim Khatib/Flash 90)

Hoewel het verschil in aantallen slachtoffers van vitaal belang is, krijgen de geweld­daden zelf veel minder aandacht. Het lijkt er minder toe te doen dat bijna alle van de meer dan 4.000 raketten van Hamas gericht waren op bevolkingscentra en niet op militaire doelen. Elk van die raketten is een ernstige oorlogs­misdaad volgens het interna­tionaal recht en kon mogelijk niet-strijdende Israëli’s schaden. Het feit dat Israël over geavan­ceerde technologie beschikt die zeer succesvol is bij het onder­scheppen van die raketten, maakt de gewelddaad zelf niet minder ernstig. Macht hebben is op zichzelf geen misdaad, ook al vergt het een enorme verant­woor­de­lijk­heid.

Eén les uit de wereldwijde reactie op dit conflict, of we het nu hebben over machts­verschillen of antisemitisme, is dat er een toenemende druk is om één kant te kiezen, die onvoor­waar­delijk te steunen – hetzij voor Israël, hetzij voor de Palestijnen – en de andere kant te belasteren.

We moeten tot een punt komen waarop we de pijn en het lijden van zowel Israëli’s als Pales­tijnen kunnen erkennen. We kunnen zionisten zijn en van Israël houden en toch onze ogen openen voor de Palestijnen om hen te begrijpen. Dat is noodzakelijk als we een positieve verandering in het Israëlisch-Palestijnse conflict willen bewerkstelligen.

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.

Dit is ook interessant